به گزارش همشهری آنلاین، این نویسنده و کارگردان تئاتر در یک نشست خبری درباره چگونگی شکل‌گیری نمایش «چخوف/ ساد» گفت: این نمایش از اول قرار نبود «چخوف/ ساد» باشد و با کلاس‌هایی شروع شد که من و مهتاب نصیرپور برای آموزش بازیگری در ترم‌های مختلف راه‌اندازی کردیم و در یکی از این کلاس‌ها من عنوان کار را روی آثار چخوف گذاشتم و چندین کلاس برگزار شد و شاید حدود ۷۰ نفر درگیر این پروژه شدند، اما خروجی چندان مناسبی نداشت و ما در حال آماده شدن برای اجرای آثاری از چخوف با نام «چخوف نازنین» بودیم. در این فاصله قاسم جعفری مکان جدیدی را برای تئاتر محیطی به نام «بوتیک تأتر ایران» افتتاح کرد که بدنه اصلی آن در حقیقت بیمارستان «امید» بود. همزمان که درحال تغییر نمایشنامه برای اجرای آن در این بیمارستان بودم، نازنین کریمی به گروه پیوست و این امکان را برای ما فراهم کرد که سالن را بر اساس طراحی مدیر هنری، محسن شاه ابراهیمی و اجرای مریم ناظم‌الرعایا مجهز و آنجا را تبدیل به جایی برای اجرا کنیم که هم مختصات یک بیمارستان را داشت و هم جایی برای تماشا بود و این مجموعه کاری بود که ما انجام دادیم.
رحمانیان افزود: چخوف حدود ۶۰۰ داستان کوتاه دارد که حدود ۲۰۰ اثر به فارسی ترجمه شده و ما ترجمه فارسی داستان کوتاه «جراحی» را در نمایش نداشتیم. بنابراین، از میان تمام آنها که باقی مانده بود، ۱۵ کار را انتخاب کردیم.
او همچنین درباره اطلاعاتی از بیماری‌های روانی توضیح داد: خواندن نمایشنامه پتر وایس «ماراساد» و بعدتر دیدن اجرای پیتر بروک از این نمایشنامه و همچنین نقد سوزان سانتاگ از این نمایشنامه، زندگی من را زیر و رو کرد و اگر بخواهم خط کشی در زندگی هنری خود داشته باشم به قبل و بعد از خواندن این‌ها تقسیم می‌شود.
او در ادامه، در پاسخ به این که چرا به نمایشنامه‌های ایرانی نمی‌پردازد، گفت: دلیل نپرداختن به نمایشنامه‌های ایرانی را نمی‌دانم. زندگی کاری من از سال ۹۲ بعد از ۴ سال ممنوع‌الکاری ادامه پیدا کرد و برایم بخش اسنادی تئاتر مهم بود. به عنوانی برایم «ترانه‌های محلی» و کارهایی که در این فضا انجام دادم، مهم بود، چون به نظر خودم سندی از یک دوران مثل «عشق روزهای کرونا» ارائه می‌دهم و احتمالا نمایشنامه‌های قوی نیستند، اما به دلیل وجه اسنادی برایم مهم هستند.
محمد رحمانیان و جلد دوم و سوم چخوف‌ساد | آماده سازی یک بیمارستان روانی
زنی شبیه تهران رونمایی شد | محمد رحمانیان در مراسم رونمایی یک کتاب
این کارگردان تئاتر درباره اجرای نمایشنامه‌هایی مانند آثار شاهنامه و ابوالقاسم فردوسی گفت: باید به این فکر کنیم که چطور می‌توانیم نمایشنامه‌هایی مانند فردوسی را با اجرایی ساده‌تر روی صحنه ببریم. من ۳ طرح درباره کارهای فردوسی به‌خصوص «سیاوش» دارم و امیدوارم امکانی برای اجرای آن روی صحنه فراهم شود. صحنه‌های ما چندان امکان اجرای نمایشنامه‌هایی در فضای کارهای فردوسی را ندارد و شاید تنها سالن خوب موجود تالار وحدت است که آن هم برای از ما بهتران شده است.
در این نشست خبری نازنین کریمی (تهیه‌کننده) فردین خلعتبری (آهنگساز)، هادی ثابت (نوازنده)، سودابه خسروی(طراح چهره پردازی)، حسن علیشیری (مشاور کارگردان)، مریم ناظم الرعایا (طراحی صحنه) از دیگر حاضران بودند و در بخشی از آن فردین خلعتبری درباره چگونگی ساخت موسیقی نمایش «چخوف/ ساد» بیان کرد: در پروژه‌هایی که با آقای رحمانیان کار می‌کنید معمولا باید تا لحظه آخر مواظب باشید اتفاق خاصی نیفتد. به دلیل این که بخشی از اجرای کار بداهه‌نوازی است. البته آهنگساز این کار فقط من نیستم و بخشی از مسئولیت اجرای این کار به عهده هادی ثابت است. بسیاری از موزیسین‌ها وقتی در کنار یک گروه سینمایی یا تئاتری قرار می‌گیرند، ممکن است فکر کنند که لطف می‌کنند، اما نمی‌دانند از راه تئاتر و سینما، به موسیقی لطف می‌شود. هیچ آدمی منفک از تأثیرپذیری از محیط پیرامون نیست و تئاتر این شرایط را خیلی زیاد ایجاد می‌کند. امکان این وجود دارد که برای هر بار اجرا موسیقی جدیدی نوشت و به همین دلیل بداهه‌نوازی اتفاق خوبی روی صحنه است و اگر نوازنده توانا باشد، می‌تواند خلق‌الساعه باشد و آن اجرا با اجراهای دیگر متفاوت باشد.
نمایش «چخوف ساد» در بوتیک تئاتر ایران (جنب پردیس تئاتر شهرزاد) روی صحنه می‌رود.