به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس آلرت، این موسسه از زمان تأسیس مجدد در سال ۲۰۱۱، پروژه های متنوعی را به‌عنوان بخشی از برنامه سه مرحله‌ای خود پشتیبانی کرده است.
با این حال، تاکنون، تنها سه پروژه موفق به دریافت بودجه فاز سوم شده‌اند و یکی از آنها به تازگی گزارشی منتشر کرده است که در آن مأموریتی را برای دستیابی به تلسکوپی که می‌تواند با استفاده از لنز گرانشی خورشید، به‌طور مؤثر امضاهای زیستی را در سیارات فراخورشیدی نزدیک ببیند، منتشر کرد.
این تمایز فاز سوم با بودجه ۲ میلیون دلاری همراه بود که در این مورد به JPL (آزمایشگاه رانش جت ناسا) تعلق گرفت که دانشمند آن، اسلاوا توریشف، محقق اصلی دو مرحله اول پروژه بود.
او با شرکت هوافضا برای این گزارش همکاری کرد که مفهوم ماموریت را با جزئیات بیشتری توصیف و مشخص می‌کند چه فناوری‌هایی در حال حاضر وجود دارند و چه چیزی نیاز به توسعه بیشتر دارد.
با این حال، چندین ویژگی قابل‌توجه در این طراحی ماموریت وجود دارد. ماموریت پیشنهادی به جای پرتاب یک سفینه بزرگ که زمان زیادی برای سفر به هر نقطه‌ای نیاز دارد، چندین ماهواره مکعبی کوچک را پرتاب می‌کند و سپس در یک سفر ۲۵ ساله به نقطه لنز گرانشی خورشیدی (SGL) این ماهواره به‌صورت خودکار سرهم می‌شوند.
این «نقطه» در واقع یک خط مستقیم بین هر ستاره‌ای است که سیاره فراخورشیدی در اطراف آن قرار دارد؛ جایی بین ۵۵۰-۱۰۰۰ واحد نجومی در سمت دیگر خورشید. این فاصله بسیار زیادی خواهد بود؛ بسیار فراتر از ۱۵۶ واحد نجومی که وویجر ۱ تاکنون ۴۴ سال برای پیمودن آن صرف کرده است.
بنابراین چگونه یک فضاپیما می‌تواند این میزان مسیر را در چنین مدت زمانی طی کند؟ پاسخ اینجاست که استفاده از نیروی گرانشی خورشید یک روش آزمایش‌شده و واقعی است. سریع‌ترین جسم ساخته شده بشر، کاوشگر خورشیدی پارکر، از چنین تکنیکی استفاده کرد.
با این حال، چنین کاری نیاز به رسیدن سرعتی بالا دارد که کار آسانی نیست و برای ناوگان سفینه‌ها چالش‌برانگیزتر خواهد بود تا فقط یک سفینه.
اولین مشکل مادی است. بادبان‌های خورشیدی که روش ترجیحی پیشرانه ماموریت هستند، وقتی در معرض شدت خورشید قرار می‌گیرند که برای انجام عمل گرانشی لازم است، عملکرد خوبی ندارند.
علاوه بر این، قطعات الکترونیکی روی سیستم باید نسبت به فناوری موجود در برابر تشعشعات بسیار سخت‌تر باشند. با این حال، هر دوی این مشکلات شناخته شده راه‌حل‌های بالقوه‌ای تحت تحقیقات فعال دارند.
بیشتر بخوانید:
یکی دیگر از مشکلات به ظاهر واضح این است که چگونه می‌توان عبور ماهواره‌های متعدد را از طریق این نوع مانور گرانشی مخرب هماهنگ کرد و همچنان به آنها اجازه داد تا پیوستن به یکدیگر را انجام دهند تا در نهایت یک فضاپیمای کاملا کاربردی تشکیل شود.