به گزارش همشهری آنلاین به نقل از دیپلماسی ایرانی، سایت ریسپانسیبل استیتکرفت وابسته به اندیشکده کوئینسی در تحلیلی نوشت: وارونه کردن راهبرد بی‌حاصل منزوی‌سازی ایران، فرصت‌های بزرگی را به وجود می‌آورد. این چیزی است که بسیاری از دولت‌های منطقه، آشکارا به آن توجه نشان داده‌اند و در تلاش‌هایشان برای تعامل دیپلماتیک با ایران هم مشاهده می‌شود.
در ادامه این مطلب آمده است: تحولات اخیر در ژئوپلیتیک خاورمیانه بزرگ، روشن می‌سازد که ریشه اصلی تنش‌های منطقه، در عمل به همان آفتی بازمی‌گردد که دیپلماسی منطقه‌ای را مختل می‌کرد: طردگرایی. اکنون روشن است که کشورهای منطقه، این نکته را به آرامی درک می‌کنند که مسیر کنونی تکرار تنش، پایدار نخواهند ماند.
برای مثال، امارات متحده عربی در اندیشه اعزام سفیر به تهران است و در حالی که فشاری بر ریاض برای عادی‌سازی با اسرائیل وجود دارد، سعودی‌ها در تعامل دیپلماتیک با تهران هستند. این اصلاح چشم‌انداز در میان شرکای آمریکا، باید فضای مناسبی را برای سیاستگذاران در واشنگتن فراهم آورد تا آنان نیز در نگرش خود بازاندیشی کنند، به‌ویژه در ذهنیت غیرقابل اجتناب بودن نزاع و بحران در منطقه. برجام، منطقی‌ترین نقطه آغاز برای گشودن گره روابط پرتنش بین‌المللی و منطقه‌ای ایران و ایجاد چارچوبی برای تنش‌زدایی در دیگر زمینه‌های منطقه‌ای است.
همه کشورهای عضو شورای همکاری، از جمله عربستان سعودی و امارات متحده عربی، به‌رغم برخی تردیدهای اولیه درباره برجام، اکنون علاقه خود را به احیای این توافق نشان می‌دهند تا هم برنامه هسته‌ای ایران محدود شود و هم تعامل اقتصادی با ایران افزایش یابد. کشورهای شورای همکاری، اهمیت آرام‌سازی در روابط واشنگتن - تهران را دریافته‌اند و به دستاوردهایی بالقوه سیاسی، نظامی و اقتصادی که می‌تواند از گشایش در تحریم‌های ایران حاصل شود، توجه دارند.
این نسیم موافقی که از منطقه (خلیج فارس) می‌رسد، بی‌اهمیت نیست و باید در سیاست آمریکا در قبال منطقه گنجانده شود. جو بایدن هم در مقاله‌ای که پیش از سفر اخیرش به خاورمیانه در واشنگتن پست منتشر شد، فواید «یک خاورمیانه امن‌تر و درهم بافته تر» را به رسمیت شناخت. اما به نظر می‌رسد که این واژه‌ها درباره منطقه‌ای گفته می‌شود که شامل ایران نمی‌شود. بایدن همچنان به رویکرد طردگرایی خود و تحریم‌های چندلایه چند دهه‌ای و سیاست بازدارندگی‌اش علیه ایران ادامه می‌دهد؛ رویکردی که مانع اصلی همکاری‌های فراگیر منطقه‌ای بوده است.
اگر برجام احیا نشود، تحریم‌های ثانویه آمریکا پابرجا مانده و شدیدتر می‌شوند و واشنگتن یک بار دیگر کارزار فشار حداکثری بر تهران را از سر می‌گیرد. این وضعیت نه تنها هرگونه امکان برای دیپلماسی منطقه‌ای را خفه می‌کند بلکه تاثیری شگرف و منفی بر تحولات دیپلماتیک و اقتصادی در منطقه می‌گذارد. مقام‌های آمریکایی اخیرا در دیدارهای خصوصی‌شان با اعضای شورای همکاری و همتایان اروپایی این انتظار را مطرح کرده‌اند که در صورت عدم‌احیای برجام، همه اعضای شورای همکاری از جمله عمان، قطر و امارات هم به کارزار فشار علیه ایران بپیوندند.
در چنین شرایطی، به نظر می‌رسد که واشنگتن به دنبال تشدید تنش‌ها از گذر شراکت در منطقه و اتحادهایی باشد که برای ایزوله کردن تهران طراحی شده‌اند. این خطرناک است اما دولت‌های منطقه هم چندان حمایت جدی‌ای از آن به عمل نیاورده‌اند. این منطقه، تجربه‌های تلخی از تشدید کشمکش نظامی در سال ۲۰۱۹ دارد.