به گزارش همشهری آنلاین، «حاج رحیم» گفته بود که برای برگشتنم دعا نکنید؛ کنار مادر سادات حال من خوب است؛اما مگر می‌شود دعا نکرد و اشک نریخت؛ شاید به این دلیل که ۶سال از وطن دور بود و حالا در ماه محرمی بازگشته که گویی باز هم می‌خواهد جلوه‌ای دیگر از اقتدا به مولا حسین(ع) را تداعی کند؛ چرا که «حاج رحیم» همه‌ساله تا قبل از شهادتش ۳روز اول ماه محرم در منزل خود عزای امام حسین(ع) را برپا می‌کرد و یکی از سفارش‌های مهم‌اش هم برپایی عزای حسینی در ماه محرم بود. حتی وصیت کرده که «اگر برایتان مقدور است مراسم محرم (۳شب اول محرم) و مراسم شب بیست‌وهشتم صفر منزل ما فراموش نشود. » چنین ارادتی به سرور شیعیان، سعادتی بزرگ را هم نصیب می‌کند که در روز تاسوعای حسین(ع) جاودانه شود. برای آنانی که «حاج رحیم» را نمی‌شناختند شاید سخت باشد که باور کنند همسرش هنگامی که خبر شهادتش را شنیده سجده شکر کرده است؛ چرا که «حاج رحیم» خود از همسرش چنین درخواستی را داشته است.
شهید سردار رحیم کابلی متولد سال ۱۳۴۲ در شهرستان بهشهر، از جوانان انقلابی بود که در سال‌های دفاع‌مقدس اوج جوانی‌اش را در جبهه نبرد حق علیه باطل گذراند. پس از پایان جنگ، خدمتش را در نهاد انقلابی سپاه ادامه داد و در همین ارگان بازنشسته شد. شروع جنگ در سوریه همزمان شد با دوران بازنشستگی او اما این موضوع دلیلی نشد تا سردار لباس رزم را از تن دربیاورد و خود را به معرکه جنگ با تروریست‌ها نرساند. وی به همراه تعدادی از همرزمان خود در اردیبهشت ۹۵ پس از یک درگیری سخت و نابرابر در خان‌طومان سوریه به شهادت رسید.
شهادتت زیبا بود؛ آمدنت زیباتر
شهید رحیم کابلی و شهید «محمد بلباسی»، با هم رفاقت نزدیک داشتند. هر دو در اردوی راهیان نور در مناطق عملیاتی جنوب، خادم‌الشهدا بودند. البته حاج رحیم از آنجا که از رزمندگان دفاع‌مقدس بود، در اردوی راهیان نور، کار روایتگری هم انجام می‌داد. آقا رحیم، با اینکه بازنشسته شده بود اما داوطلبانه خودش را برای دفاع از حرم به سوریه رساند و با اینکه پیشکسوت مدافعان حرم محسوب می‌شد و فرمانده محور بود، اما ارتباط خیلی خوبی با نیروهای جوان مدافع حرم برقرار کرده‌بود. حاج رحیم، عاشق امام حسین(ع) و اهل‌بیت(ع) بود.
با همه گروه‌ها خوش‌برخورد بود و برایش بزرگ و کوچک فرقی نداشت و با همه گشاده‌رو و خوش‌خلق بود. این انس و الفت در نبود حاج رحیم را می‌توان در خاطراتش با خواندن کتاب «برادر رحی» احساس کرد. همین احساس رفاقت و سادگی دوچندان در وصیت‌نامه شهید آنجا که گفته است: «روی قبرم بنویسید فدایی ولایت، نوکر حرم» صمیمانه‌تر درک می‌شود. چه زیباست که روایتگر راهیان نور خود روایت می‌شود.
عشق به گمنامی
اینکه حاج‌رحیم راضی شده بعد از ۶سال به وطن برگردد آن هم در محرمی که در آن با تمام وجود می‌زیست، زیباست. او در عالم رؤیا هم به خانواده‌اش پیغام داده که «منتظر بازگشت پیکرش نباشند و دلشان آرام باشد چون جایش در جوار بی‌بی(س) خوب خوب است» باقی ماندن پیکرش دور از وطن و بی‌کفن، بازگشتش در دهه اول محرم و تشییع وی در روز تاسوعا، همه جلوه‌ای از اقتدای او به اربابش حسین(ع) است. شاید امسال حاج‌رحیم خود با یارانش، روضه تاسوعا و عاشورای حسین را بخواند و چه زیباست روضه‌ای که عطر شهدا در آن جاودانه شود. اشک‌هایی که در روز تاسوعا در بدرقه شهید ریخته می‌شود چه عظمتی دارد؛ شهیدی که عاشق گمنامی بود اما نام حسین، عشق حسین و ماه حسین بهانه‌ای برای آمدنش شد؛ آمدنی که در آن روضه حسین می‌خوانند.
خان‌طومان؛ داغی که با حاج‌قاسم همراه بود
خان‌طومان در جنگ سوریه به مثابه شلمچه در دوران جنگ تحمیلی است؛ منطقه‌ای که مقاومت‌های بسیاری دیده و خون‌های زیادی از بهترین فرزندان انقلاب اسلامی روی خاک آن ریخته شده است. خان‌طومان شاید نمادی‌ترین منطقه در جنگ در شامات باشد که نیروهای مقاومت به‌دلیل راهبردی بودن آن تا آخرین فشنگ‌های خود جنگیدند و شهید شدند. شهرک خان‌طومان از ابتدای جنگ سوریه چندین‌بار بین نیروهای مقاومت و تروریست‌ها دست به‌دست شد. نیروهای سوری و رزمندگان جبهه مقاومت در جریان عملیات محرم در آذرماه ۹۴موفق شدند این شهرک را به کنترل خود درآورند اما در یکی از آخرین حملات دشمن در ۱۷اردیبهشت ۱۳۹۵، خان‌طومان به اشغال گروه تروریستی «جبهه النصره» و هم‌پیمانان آن درآمد.
در این عملیات تروریست‌ها که توان جنگیدن رودررو با نیروهای مقاومت را نداشتند، با روانه کردن تعداد بالایی نیروهای انتحاری و پشتیبانی تمام‌عیار حامیان منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای به تثبیت اشغال این منطقه پرداختند. این اتفاق در حالی رخ داده بود که پیش از اشغال خان‌طومان، جنگ در وضعیت آتش‌بس به سر می‌برد اما تروریست‌ها با نقض آتش‌بس و با استفاده از تجهیزاتی که از کشورهای پشتیبان خود در منطقه دریافت کرده بودند، موفق به تصرف آن شدند. این منطقه سال۱۳۹۸آزاد شد. داستان خان‌طومان البته بیشتر با نام مدافعان حرم مازندرانی گره خورده است؛ شهدایی که برخی از آنها حتی پس از پایان سیطره داعش نیز در این منطقه ماندگار شدند؛ چرا که خان‌طومان همچنان در دست تروریست‌ها باقی مانده بود. همین مسئله باعث شده بود تا بزرگمردی چون حاج‌قاسم بگوید که روی رفتن به مازندران را ندارد. شهید سلیمانی حتی تا ساعاتی قبل از شهادت خود مسئله تفحص و پیگیری بازگشت شهدای باقیمانده ایرانی در این منطقه را پیگیری می‌کرد؛ اتفاقی که اکنون و پس از گذشت چند سال از شهادت حاج‌قاسم رقم خورد.