به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از روزنامه سان، این هتل پرنده عظیم که تنها چند متر بالاتر از دریا و با سرعتی قابل مقایسه با هواپیماهای مسافربری حرکت می‌کند، می‌توانست حدود ۳ هزار مسافر را با سرعتی بالغ بر ۷۳۰ کیلومتر در ساعت حمل کند.
با برنامه‌های بلندپروازانه برای حمل هزاران مسافر و ۱۵۰۰ تن محموله، این ماشین ۴۰۰ تنی با طول ۱۷۲.۵ متری، یک طرح مفهومی بود که توسط پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی ایالات متحده (دارپا) شکل گرفت.
مهندسان پیش‌بینی کردند که این هواپیمای غول‌پیکر می‌تواند حدود ۱۹ هزار کیلومتر را طی کند و از ۲۰ موتور موشک که به بال‌های نزدیک دماغه هواپیما متصل هستند، نیرو بگیرد.
اما بر خلاف هواپیماهایی که هزاران متر ارتفاع می‌گیرند، وینگ‌شیپ با استفاده از مفهومی به نام اثر زمین که حباب هوا را در زیر وسیله ایجاد می‌کند، درست بر روی سطح آب حرکت می‌کرد. این شبیه به یک هاورکرافت است، اما به وسیله نقلیه اجازه می‌دهد تا بسیار سریع‌تر و با ثبات بسیار بیشتری حرکت کند.
این هواپیما برای پرواز در اقیانوس اطلس بین آمریکا و اروپا طراحی شده بود. اما با برد باورنکردنی خود می‌توانست از ایالات متحده به ژاپن، استرالیا، چین یا تقریبا هر جای دنیا پرواز کند. طول بال آن ۱۰۰ متر طراحی شده بود، تقریبا به اندازه یک زمین فوتبال.
این وسیله می‌توانست ۳۰ برابر وزن یک بوئینگ ۷۴۷ را حمل کند و بارهای سطح کشتی را با سرعتی در سطح هواپیما در حالی که تا ارتفاع ۳۳ متری از روی دریا می‌گذرد، حمل کند.
امید می‌رفت که این هواپیما مجلل باشد؛ به طور بالقوه دارای اتاق خواب، کافه‌ها و رستوران‌هایی مانند یک هتل بزرگ پرنده یا کشتی تفریحی.
بیشتر بخوانید:
این پروژه اما هزینه توسعه سرسام‌آوری تا ۶۰۰ میلیون دلار در دهه ۱۹۹۰ داشت.
پنتاگون بسیار علاقه‌مند به پروژه‌ای بود که توسط دارپا تامین مالی شد. آنها تصور می‌کردند که این می‌تواند یک انتقال نیرو با واکنش سریع فوق‌العاده باشد.
تخمین زده شد که این وسیله نقلیه می‌تواند ۳۲ فروند بالگرد، ۲۰ دستگاه تانک و حدود ۲۰۰۰ سرباز را حمل کند. همچنین این می‌توانست یک بیمارستان بزرگ برای اعزام به مناطق فاجعه‌زده باشد.
با این حال هزینه بسیار زیاد و همچنین ریسک بالای حمل و نقل توسط این وسیله باعث شد تا پرونده‌اش برای همیشه بسته شود.