به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از نیو اطلس، بسیاری از مردم هر یک یا دو سال با خرید و استفاده یک تلفن همراه جدید هیجان زده می‌شوند و گوشی‌های تلفن همراه قدیمی‌تر خود را دور می‌اندازند که این باعث شده است، در سال‌های اخیر شاهد افزایش بی‌سابقه ضایعات الکترونیک باشیم.
هیچ مهندسی این قطعات را از پیش با فکر بازیافت نساخته است. از همین رو این ضایعات الکترونیک به سختی از یکدیگر تفکیک پذیر و قابل بازیافت هستند. به همین دلیل دشوار است بتوان فلزات قیمتی مانند طلا و نقره را از آن جدا کرد و دوباره مورد استفاده قرار داد. قطعات الکرونیک این چنینی اغلب به داخل سطل‌های زباله ریخته می‌شوند و می‌توان بقایای آن را در محل دفن زباله، جایی که می‌توانند مواد سمی شیمیایی را به زمین و محیط پیرامون انتقال دهند، پیدا کرد.
تحقیقاتی بسیار گسترده‌ای روی مقوله‌ای که با عنوان «قطعات الکترونیک گذرا» شناخته می‌شوند، انجام گرفته است. وسایل الکترونیک گذرا، آن دسته از وسایلی هستند که پس از مدت زمان معینی، یا پس از آنکه که در معرض یک محرک خاص مانند گرما یا آب قرار می‌گیرند، تخریب می‌شوند. اینها نمی‌توانند به کاهش زباله‌های الکترونیکی کمک کنند، بلکه می‌توانند به عنوان حسگرهایی در بدن انسان یا محیط عمل کنند که پس از اتمام کارشان می‌توانند به صورت بیولوژیک تجزیه شوند.
برای مطالعه‌ای جدید در این باره، محققان آزمایشگاه برکلی و دانشگاه کالیفرنیا، مدارهای چاپی را توسعه داده و نشان داده‌اند که می‌توانند در صورت تقاضا آنها را به مواد قابل استفاده مجدد از جمله فلزات گرانبها تجزیه کنند. این تیم مطالعاتی، تحقیقات خود را بر اساس کار قبلی خود توسعه داده‌اند و آنها در تحقیقات قبلی، از پلاستیک‌های تجزیه‌پذیر که آنزیم‌هایی در آن تعبیه شده بود که زنجیره‌های پلیمری مواد را در آب داغ یا خاک، جدا می‌کند و پلاستیک را در عرض چند روز تجزیه می‌کند، استفاده کرده بودند.
در این شیوه مولکولی به نام آر اچ پی (RHP) آنزیم‌ها را به صورت خوشه‌هایی در پلاستیک پراکنده می‌کند که از تخریب زودهنگام مواد تشکیل دهنده پلاستیک جلوگیری می‌کند. این بار، محققان دستور العمل تحقیق قبلی را تغییر دادند و از ذره‌هایی از آنزیم‌های ارزان قیمت استفاده کردند تا از این طریق تولید را ساده کرده و هزینه بازیافت مدارهای برقی چاپی را کاهش دهند. آنها از پلاستیک‌های تجزیه‌پذیر در محیط زیست به عنوان بستر استفاده کردند و مدارهای برقی ساخته شده از جوهر رسانا را روی آن چاپ کردند.
بیشتر بخوانید:
این گروه تحقیقاتی، کل چرخه حیات پیشنهادی مدارها را آزمایش کرد. ابتدا آنها را در یک کشو به مدت ۷ ماه در شرایط عادی و در معرض نوسانات روزانه دما و رطوبت نگهداری کردند. سپس جریان برق را به مدت یک ماه به طور مداوم از آنها عبور دادند.
محقق ارشد این گروه می‌گوید: مدارهای ذخیره شده به خوبی مدارهای کاملا جدید کار می‌کردند که نشان می‌دهد تخریب زودهنگام در آنها شروع نشده است. در نهایت، محققان قابلیت تجزیه زیستی این مدارها را آزمایش کردند. محققان چند روز این مدارها را در آب گرم نگه داشتند و متوجه شدند که در عرض ۷۲ ساعت ذرات نقره از پلیمرها که به مولکول‌های ساده تجزیه شده بودند، جدا شدند. این تیم می‌گوید که ۹۴ درصد از نقره را می‌توان از مدارهای چاپی بازیافت کرد، همانطور که مولکول‌های ساده پولیمر نیز قابلیت بازیافت دارند.