به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس آلرت، این تلسکوپ مستقیما ابرهای سیلیکاته را در جو یک کوتوله قهوه‌ای شناسایی کرده است.
طبق گفته یک تیم بین‌المللی از ستاره‌شناسان، این اولین بار است که چنین تشخیصی در یک جرم سیاره‌ای خارج از منظومه شمسی انجام شده است.
کوتوله‌های قهوه‌ای، جرم‌هایی هستند کوچک‌تر از ستارگان و بزرگ‌تر از سیاره‌ها که به علت کم بودن جِرم‌شان واکنش‌های هسته‌ای در آنها انجام نشده و در نتیجه از خود نور ندارند و چون بسیار دورند دیده نمی‌شوند. کوتوله‌های قهوه‌ای به سبب نیروی جاذبه افزایش یابنده‌شان که در پی متراکم شدن دایمی آنها پدید می‌آید، منتشرکننده نیرومند پرتو فروسرخ هستند که با ابزارهای جدید اندازه‌گیری می‌شود.
به گفته این تیم، یافته‌های کامل، بهترین طیف را برای یک جرم سیاره‌ای تشکیل می‌دهند. این نتایج نه تنها می‌تواند به ما در درک بهتر این به اصطلاح «ستاره‌های شکست‌خورده» کمک کند، بلکه نشان‌دهنده پیش‌طعم کاری است که JWST (تلسکوپ فضایی جیمز وب) می‌تواند انجام دهد.
پیش‌تر دیده‌ایم که JWST یک تصویر مستقیم از یک سیاره فراخورشیدی گرفته است، اما یک کوتوله قهوه‌ای کمی متفاوت به نظر می‌رسد.
این اجرام زمانی اتفاق می‌افتد که یک ستاره کوچک جرم کافی برای شروع همجوشی هیدروژن در هسته خود جمع نمی‌کند و رژیم جرمی بین سیارات کوچک و کوچک‌ترین ستاره‌ها را اشغال می‌کنند.
با این حال، با جرمی حدود ۱۳.۶ برابر مشتری، کوتوله‌های قهوه‌ای می‌توانند دوتریوم یا هیدروژن سنگین (هیدروژن را با یک پروتون و یک نوترون در هسته، به جای یک پروتون منفرد) ترکیب کنند.
فشار و دمای همجوشی دوتریوم کمتر از هیدروژن است، به این معنی که کوتوله‌های قهوه‌ای به نوعی شبیه رژیم ستاره‌ها هستند.
این بدان معناست که برخلاف سیارات فراخورشیدی، کوتوله‌های قهوه‌ای، گرما و نور خود را ساطع می‌کنند. بدیهی است که بسیار کمتر از ستاره‌ها است، اما ما می‌توانیم آن را مستقیماً تشخیص دهیم، به خصوص در طول موج‌های فروسرخ که JWST در آن تخصص دارد.
مشاهدات تیمی به رهبری بریتانی مایلز ستاره‌شناس دانشگاه کالیفرنیا سانتا کروز از یک کوتوله قهوه‌ای در فاصله ۷۲ سال نوری ما به نام VHS ۱۲۵۶-۱۲۵۷ b است که اولین بار در سال ۲۰۱۵ توصیف شد.
جرم آن ۱۹ برابر مشتری بوده و نسبتا جوان است و جوی مایل به قرمز دارد.
این رنگ قبلا به ابرها در کوتوله‌های قهوه‌ای جوان نسبت داده می‌شد، بنابراین تیم از طیف‌های مادون قرمز استفاده کردند تا ببینند آیا می‌توانند ترکیب کوتوله قهوه‌ای را تعیین کنند یا خیر.
تیم تحقیقاتی دریافت که ترکیب جوی VHS ۱۲۵۶-۱۲۵۷ b مشابه سایر کوتوله‌های قهوه‌ای که در طول موج‌های فروسرخ مطالعه شده‌اند است، اما بسیار واضح‌تر.
محققان در مقاله خود می‌نویسند: «آب، متان، مونوکسید کربن، دی اکسید کربن، سدیم و پتاسیم در چندین بخش از طیف JWST بر اساس مقایسه طیف‌های کوتوله قهوه‌ای الگو، مشاهده می‌شوند.
به گفته محققان، ویژگی مونوکسید کربن واضح‌ترین ویژگی محسوب می‌شود که تاکنون دیده شده است.
همچنین همانطور که آنها امیدوار بودند، ابرها را شناسایی کردند؛ ابرهای فرضی طولانی از ذرات سیلیکات در یک لایه ضخیم، با اندازه دانه زیر میکرون. این تیم اشاره می‌کند که احتمالاً این مواد معدنی مانند فوستریت، انستاتیت یا کوارتز هستند.
بیشتر بخوانید:
به نظر می‌رسد این در نهایت تایید می‌کند که کوتوله‌های قهوه‌ای جوان را می‌توان توسط ابرهای سیلیکات تکه‌تکه‌ای که بر تغییر در روشنایی تأثیر می گذارد، دور زد.
محققان خاطرنشان می‌کنند که این ابزاری برای تفسیر مشاهدات کوتوله‌های قهوه‌ای در آینده به ما می‌دهد و در مشاهدات آینده باید به دنبال آن باشیم.
آنها در مقاله خود می‌نویسند: «این نتایج اولیه از مشاهدات علمی JWST زودهنگام است و همچنین برای بسیاری دیگر از کوتوله‌های قهوه ای نزدیک که در چرخه‌های رصدی آینده مشاهده خواهند شد، قابل دستیابی است. این رصدخانه یک پیشگام خواهد بود که درک ما از فیزیک جو را در سیاره‌ها، کوتوله‌های قهوه‌ای و سیارات فراخورشیدی برای سال‌های آینده پیش می‌برد.»