به گزارش همشهری آنلاین، از سالیان دراز در سراسر ایران اماکنی در کوی و برزن با نام سقاخانه دیده می‌شد که در وهله اول برای نوشیدن آب و در ادامه محلی برای ذکر و دعا مردم تلقی می‌شد. سقاخانه را می‌توان پدیده‌ای اجتماعی - مذهبی، با قدمتی دیرینه نامید که در آن آب، این مایع حیات‌بخش، به رایگان در اختیار رهگذران تشنه قرار می‌گیرد. اما در پس این تعریف ساده و کوتاه، فرهنگی کهن و ارزشمند نهفته است.
جلوه‌های گوناگونی از این ساختارهای مذهبی و خدماتی شهری را کم و بیش در اکثر شهرهای اسلامی می‌توان مشاهده کرد. با این حال، به دلایلی نامعلوم در آثار متقدمان و کتب تاریخی کمتر ذکر و وصفی از این بناها آمده است و اگر هم گه‌گاه اشاراتی به آنها شده، این اشارات آنقدر مختصر و گنگ است که به آسانی نمیتوان در این زمینه به دریافتی کامل رسید.
اولین موضوعی که در بررسی پدیده سقاخانه با آن برخورد می‌شود، مساله آب است. باید توجه داشت آب سقاخانه‌ها در نظر مریدان آن یک آب معمولی نیست، بلکه مایعی است مقدس و شفای دردهای جسمانی و آرام بخش روح‌های پریشان. این آب نشان از ایمان دارد، از ایثار، از فداکاری و محبت و بالاخره نشان از شهادت دارد.
سقایت و سقایی در اصل واژگانی عربی هستند که در فرهنگ فارسی به معنای آب نوشانیدن و دادن و فروختن آب استفاده می‌شوند. در دین اسلام سقایت و سقایی واجد چنان ارزش والایی بوده که حتی در قرآن کریم خداوند از این کار یاد کرده است.
سقاخانه در معماری سنتی ایرانی، به فضاهای کوچکی در معابر عمومی اطلاق می‌شد که اهالی و کسبه برای آب دادن به رهگذران تشنه درست می‌کردند، سقاخانه معمولاً ظروف سنگی بزرگی بودند که آب آشامیدنی در آنها ریخته می‌شد و پیاله‌هایی با زنجیر به آنها بسته می‌شد.
سقاخانه‌ها در ابتدا بیشتر جنبه خدماتی داشتند و بانیان آنها بیشتر به منظور ثواب بردن، اقدام به ساخت و نگهداری آنها می‌کردند. برخی سقاخانه‌ها دائمی بودند و برخی دیگر در زمان‌های خاص به ویژه به هنگام عزاداری محرم برپا می‌شدند. برای آگاهی دادن به رهگذران در شب، شمع‌هایی در اطراف سقاخانه تعبیه و روشن می‌شد که بعدها جنبه‌ای مذهبی پیدا کرد و کسانی که نذر و نیازی داشتند هر شب جمعه، شمع‌هایی را در سقاخانه‌ها روشن می‌کردند.
از معروف‌ترین سقاخانه‌ها در ایران می‌توان به سقاخانه بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی در اردبیل متعلق به قرن ۱۶ میلادی، سقاخانه کوچه دباغ خانه در یزد متعلق به سال ۱۵۱۷ میلادی، سقاخانه عزیزالله در مجاورت مسجد جمعه اصفهان ساخته شده در دوران شاه سلیمان طی سال‌های ۱۶۶۶ تا ۱۶۹۴ و سقاخانه اسماعیل طلایی ساخته شده به دست نادر شاه افشار در زیارتگاه امام رضا در مشهد در بین سال‌های ۱۷۳۶ تا ۱۷۴۷ میلادی اشاره کرد.
در تهران، بیش از ۲۹۰ سقاخانه وجود دارد که سقاخانه خدابنده لو تنها سقاخانه مصور تهران است که از دوره قاجاریه به جای مانده است، که از بی‌نظیرترین آثار تاریخی شهر تهران به‌شمار می‌رود. در تهران (تهران قدیم) به لحاظ معماری و گستره مخاطبان، سقاخانه‌های نوروزخان، شیخ هادی نجم‌آبادی، سقاخانه آئینه و سقاخانه مصور خدابنده لو شهرت زیادی داشتند.
سقاخانه‌ای نیز در مقابل بقعهٔ امامزاده سید اسحاق در کوچه خدابنده لو، واقع‌شده‌است که ظاهراً برای همین مکان متبرکه، بنا شده، این سقاخانه قدمتی بیش از ۶۰ سال دارد و چندی است به دلیل بی‌توجهی مسئولان رو به ویرانی است.