به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از اسپیس، فضاپیمای خورشیدی لایت‌سیل ۲، دیگر در نور خورشید نخواهد راند. فضاپیمای بادبانی خورشیدی که با سرمایه جمعی انجمن سیاره‌ای به فضا فرستاده شده بود، پس از نزدیک به ۳.۵ سال گردش در مدار (بیش از سه برابر بیشتر از مدت ماموریتی که برایش در نظر گرفته شده بود) صبح روز پنجشنبه (۱۷ نوامبر) دوباره وارد جو زمین شد.
از آن تاریخ، تیم لایت‌سیل ۲ هیچ سیگنالی از فضاپیما دریافت نکرد و به این نتیجه رسید که این فضاپیمای به اندازه یک جعبه کفش، سرانجام پس از ۱۸ هزار بار گردش در مدار و سفر حدود ۸ میلیون کیلومتری به دور سیاره ما، دیگر در قید حیات نیست.
این فضاپیما پس از بیش از سه سال باشکوه در آسمان ناپدید شد و ثابت کرد که ما می‌توانیم با سوار شدن بر یک بادبان در فضا، گرانش را به چالش بکشیم.
لایت‌سیل ۲ اولین فضاپیمای کوچکی بود که از انرژی فوتون‌های خورشید برای تنظیم مدار خود سود جست. البته لایت‌سیل ۲ اولین سفینه‌ای نبود که از بادبان خورشیدی برای حرکت در فضا استفاده کرد؛ کاوشگر ایکاروس ژاپن این کار را در سال ۲۰۱۰ انجام داده بود.
در حالی که نور فاقد جرم است، ذرات منفرد آن فوتون‌ها، به خاطر وجود تکانه حرکتی، پس از برخورد به یک سطح صاف از آن بازتاب کرده و جسم را کمی به سمت جلو به پیش می‌رانند.
اعضای تیم می‌گویند که لانگ‌سیل ۲ نشان داده است که قایقرانی خورشیدی یک روش پیشران موثر برای فضاپیماهای کوچک، از جمله ماهواره‌های کوچک مکعبی یا تاسواره (cubesats) است.
لایت‌سیل ۲ در ژوئن ۲۰۱۹ با موشک فالکون هوی اسپیس ایکس پرتاب شد و ماموریتی یک ساله برای بررسی عملکرد بادبان‌های خورشیدی کنترل‌شده در مدار داشت. این فضاپیما عملیات خود را در ارتفاع حدود ۴۵۰ مایلی (۷۲۰ کیلومتری) بالای زمین، کمی بالاتر از مدار ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) آغاز کرد.
در این ارتفاع، اتمسفر زمین هنوز به اندازه کافی متراکم است و می‌تواند یک کشش جزئی به فضاپیما وارد کند و این اثر است که در نهایت سرنوشت لایت‌سیل ۲ را رقم زد.
به دلیل سطح بزرگ بادبان خورشیدی به اندازه ۳۲ متر مربع (مساحت یک رینگ بوکس) ، این سفینه اثر کششی بزرگ‌تری نسبت به فضاپیماهای دیگر هم‌جرم خود داشت.
پرتاب یک تکه سنگ و یک کاغذ را مقایسه کنید: کشش جو، کاغذ را خیلی سریع‌تر از سنگ متوقف می‌کند. در مورد ما، لایت‌سیل ۲ کاغذ است. فضاپیمایی مانند ایستگاه فضایی بین‌المللی بسیار بزرگ و بیشتر شبیه سنگ است.
لایت‌سیل ۲ طی سال سوم فعالیت خود که در آن کارآمدترین عملکرد با بادبان‌های خورشیدی‌اش را نشان داد، با افزایش فعالیت خورشیدی روبرو شد. این فعالیت خورشید جو را گرم کرد و باعث شد منطقه‌ای که لایت‌سیل ۲ از آن عبور می‌کرد بسیار گرم شود و این آغاز پایان این فضاپیما بود.
از آنجایی که فعالیت خورشیدی حتی از آن هم بیشتر شد، بادبان‌های لایت‌سیل ۲ دیگر قادر به رقابت با افزایش کشش ناشی از افزایش چگالی جوی نبودند.
در حالی که ماموریت لایت‌سیل ۲ به پایان رسیده است، هنوز کار علمی برای انجام وجود دارد و تیم پشت این ماموریت به تجزیه و تحلیل داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط فضاپیما ادامه می‌دهد.