همشهری آنلاین- علی احمدی فراهانی: بانو عذرا جعفری، از فرزندان زنده‌یاد علامه محمدتقی جعفری است. او از خرمن دانش و بینش پدر، خوشه‌ها برداشته است. او میراث والای علامه‌جعفری را، تلاش مداوم و پیگر برای بهره‌گیری از تمامی فرصت‌های زندگی می‌داند: «به نقل از خود ایشان، هرگز به یاد نداشتند وقتی را بدون کوشش در جهت اعتلای فکری و علمی گذرانده باشند و دیگران را هم به اغتنام فرصت عمر و دقایق زندگی سفارش می‌کردند.
- آیا جامعه ایرانی دیندارتر شده است؟
- تفسیر قرآن در بوته نقد | مروری بر انواع روش‌های تفسیری و نقد آنها از منظر علامه طباطبایی
وقتی یکی از شاگردان ایشان در مراسم چهلمین روز درگذشت همسرشان عرض کرد: استاد! حق دارید متأثر باشید، ایشان فرمودند: تأثر وقتی است که انسان عمرش را بدون هدف و جهت گذرانده و کاری نکرده باشد! اگر ایشان از تحقیق و تدریس و تحریر فراغتی پیدا می‌کردند، به باغبانی، آبیاری درخت‌ها، گل‌ها و... می‌پرداختند و می‌گفتند: توجه داشته باشید که کار، قطعاً بیهوده بهتر از بیکاری است.
او حتی در نظاره به طبیعت، محو در جمال پروردگار و خالق عالم هستی بود و تفکر در این باب را، عبادتی والا می‌دانست. هنگام دیدار با کودکان و صله‌ارحام، آن‌سان به وجد می‌آمد که گویی به دستورات معشوقی والامقام جامه عمل می‌پوشد. آنان که کلام الهی لوح جانشان را آراسته است، به هنگام اجرای فرمان سر از پا نمی‌شناسند و مجنونی تمام‌عیارند، کسی که روحش را در زلال چشمه‌سار نهج‌البلاغه مولا علی(ع) تطهیر کرده، آنکه از جام کوثر ولایت نوشیده و گوش جانش پیام عشق الهی را شنیده، خمار باده عرفان است و مست دیدار جانان. نماز اول وقت و مراقبت و خلوص هنگام نماز، از صفات بارز مرحوم و از وصایای مؤکد ایشان بود. مگر ممکن است عاشق علی باشی و نماز علی را فراموش کنی؟... .
او پدر را در حالی به‌خاطر می‌آورد، که به دختران خویش ارزش مراعات حجاب را متذکر شده و آن را میراث بزرگان دین قلمداد می‌کند. وی در این‌باره نگاشته است:«از درس‌های ایشان خیلی چیزها به یاد داریم که همگی بر ذهن ما نقش بسته‌اند و همچون ستاره‌های سحری برای ما درخشندگی دارند. در پرهیز از خودبینی و خودخواهی، بسیار تأکید می‌کردند. از آتش‌افروزی‌هایی که در قرن‌های اخیر از خودخواهی‌ها شده است، مثال می‌زدند. شکست‌های بزرگ در تاریخ را، معلول خودخواهی‌ها و جاه‌طلبی‌ها می‌دانستند و می‌فرمودند: عده‌ای اسم این خودخواهی‌ها را، ندانم‌کاری می‌گذارند که غلط است، اگر ما و منم‌ها از بین بروند و همه‌چیز حول محور عدالت و حق‌بینی حرکت کند، هیچ‌گاه شاهد این همه زیان‌ها و حقارت‌ها نخواهیم بود. ایشان در گفتارهای اخلاقی خویش، از حجاب خیلی صحبت می‌کردند و می‌فرمودند: عالم تشیع حجاب را از حضرت فاطمه(س) به ارث برده است و زنان باید در حفظ این امانت و ارث گرانبها مانند دختر پیامبر(ص) باشند. مانند حضرت زینب(س) باشند که از هر نظر مظهر حجاب بود و به‌حق پاسداری از حجاب و امانتداری میراث آل‌رسول را انجام داد. خاطرات بسیاری از ایشان در وجود ما نقش بسته است که هر کدام یادآور نکته‌ای بس مهم، اخلاقی و مذهبی است ولی این خاطره از زبان خود ایشان گفته می‌شود. ایشان می‌گفتند: اولین‌بار برای زیارت خانه خدا، به مکه معظمه مشرف شده بودم. به‌نظرم رسید در خلال اعمال حج تمتع، دعا کنم و از خداوند چیزی طلب کنم که معمولا کمتر زائری به آن توجه دارد. آن وقت جوان بودم و تعداد اولادم کم، لذا حین طواف دست‌هایم را بلند کردم و از خداوند خواستم اولا: در تمام عمرم محتاج افراد لئیم نشوم و ثانیا: از نسل من در آینده ضرری به اسلام و جامعه نرسد!... در واقع هیچ‌کس به یاد ندارد که آن مرحوم در زندگی طالب چیزی باشد که بخواهد از در نیاز به حریم کسی وارد شود یا برای اجابت خواسته‌ای واسطه پیدا کند. از هر درسی خاطره داشتند و دقیقا آنها را به یاد می‌آوردند و من‌باب امثال و حکم، به فرزندانشان تعلیم می‌دادند. طرز تفکر، نحوه تمرکز، شیوه رفتار و حسن خلق ایشان، برای ما در منزل درس بود. علاوه بر آن از کلاس‌های درسی که برای ارتقای دانش و آشنایی با معارف اسلامی و ارزش‌های الهی برای افراد خانواده تشکیل می‌دادند، بسیار سود می‌بردیم... .»