این حزب اکثریت مجلسین نمایندگان و سنای ایتالیا را به دست آورده است.پرودی در مراسم تحلیف خود اعلام کرد که اغلب سیاستهای دولت سابق ایتالیا را کنار خواهد گذاشت و با یک اقدام ناگهانی، فضای سیاسی ایتالیا را به کلی دگرگون خواهد ساخت.
وی به‌ویژه تاکید کرد که همه سربازان ایتالیایی را از عراق خارج خواهد کرد.
پرودی گفت : ایتالیا به یک تکان شدید اقتصادی ، اجتماعی و اخلاقی نیاز دارد تا به کلی از گذشته‌اش فاصله بگیرد.
وی اظهار داشت: در گذشته فضای مدارایی درقبال رفتارهای غیراخلاقی و غیرقانونی در کشور حاکم بود و این سیستم توسط منازعات بی‌محابای منفعت‌طلبان و ثروت‌اندوزان اداره می‌شد.
پرودی اهداف اولیه دولت خود را برای پنج سال آینده مبارزه با رکود اقتصادی و توقف اقدامات برای اصلاح قانون اساسی که توسط دولت برلوسکنی به جریان افتاده بود، برشمرد.
پرودی هیچ برنامه زمانی برای خروج نیروهای ایتالیایی از عراق ذکر نکرد و گفت که تعیین این تاریخ بعد از مشورت با دولت عراق و فرماندهی نیروهای انگلیس در عراق گرفته خواهد شد.
پرودی در اواسط دهه هفتاد وارد سیاست شد و در زمان دولت(جولیو آندروئتی) وزیر صنعت بود. وی در سال‌های دهه 80 و90 پست‌های سیاسی مختلفی‌داشت و در سال 1996 نخست وزیرشد ولی دوسال بعد، کابینه‌اش سقوط کرد.
سپس نوبت به مجمع اروپا رسید تا پرودی ریاست آن را به‌عهده بگیرد. ریاستی که تا سال 2004 به طول انجامید و بالاخره در سال 2006 با شرکت در رقابت‌های انتخاباتی برای سمت نخست‌وزیری‌کشور توانست (هرچند با فاصله اندک) گوی سبقت را از برلوسکونی برباید.
(رومانو پرودی) در همین ابتدای کار اعلام کرده است که‌برنامه‌هایی برای تشکیل دولت جدید دارد وبرخلاف نظر برلوسکونی، نمی‌خواهد یک ائتلاف به سبک آلمانی تشکیل دهد و قصد دارد کابینه‌ای‌تشکیل دهد که عاری از احزاب سیاسی دیگر با شد.
چپ‌های میانه، اتحادیه اروپا را برای اعمال سیاستهای خارجی موردنظر خود مهم و ضروری می‌دانند، در حالی که دولت راستگرای برلوسکنی بیشتر بر روابط با آمریکا تأکید داشت و شاید به همین دلیل است که مهمترین دوست و متحد برلوسکنی نه در اروپا که در کاخ سفید قرار دارد.
یکی از مهمترین مسائلی که ذهن رأی‌دهندگان را به خود مشغول کرد، اقتصاد است. به رغم وعده‌های داده‌شده، برلوسکنی نتوانست اصلاحاتی را که به انجام آنها متعهد شده بود، به سرانجام برساند. برخی تحلیلگران بر این باورند که حتی با پیروزی پرودی و حکومت چپگرایان، آنها هم توان لازم برای اصلاحات مورد نظرشان را نخواهند داشت، چون این احتمال وجود دارد که ائتلاف جدید چپگرایان از شکنندگی و ضعف‌های ائتلاف‌های پیشین چپ‌ها برخوردار باشد.
پیروزی پرودی به این معنا بود که آمریکا، نه‌تنها بزرگترین متحد اروپایی خود را برای اجرای سیاستهای جنگ‌طلبانه و‌سلطه‌گرانه اش از دست داد، بلکه شخصی در ایتالیا به قدرت رسیده که به‌دنبال تضعیف آمریکا در صحنه سیاست بین‌الملل است.