به گزارش همشهری آنلاین، مصریان باستان به زیورآلات شخصی علاقه زیادی داشتند و بیشتر آن‌ها از انواع جواهرات استفاده می‌کردند. کیفیت زیورآلات نشان‌دهنده موقعیت و جایگاه اجتماعی صاحب آن بود. زیورآلات طلا طرفداران زیادی داشت؛ چراکه هم به عنوان یک جواهر شخصی ارزشمند و هم به عنوان نماد قدرت در بین خانواده‌های سلطنتی و اشراف‌زادگان جامعه محبوبیت داشت. برای مصریان باستان، طلا تجسم بخشی از «رع» ایزد مصر باستان و نماد زندگی ابدی بود.
در طول ۳۰ قرن تمدن مصر باستان، مردان و زنان همه طبقات جامعه مصر به زیورآلات علاقه داشتند.
بیشتر مصری‌ها از جواهرات استفاده می‌کردند و همراه با آن برای زندگی پس از مرگ، دفن می‌شدند؛ جواهراتی مانند گردنبند، انگشتر، دستبند و طلسم بسته به دارایی و موقعیت صاحب آن از مواد مختلفی ساخته می‌شد.
مردم دوران «پیش از دودمانی مصر» به خاصیت چکش‌خواری طلا و مقاومت آن در برابر کدر شدن پی بردند. این ویژگی‌ها، همراه با درخشندگی طبیعی، آن را به ماده‌ای پرطرفدار در استفاده از زیورآلات تبدیل کرده است که نشان دهنده جایگاه مهم صاحب آن است. محبوبیت جواهرات طلا در طول تاریخ طولانی مصر افزایش پیدا کرد، به طوری که حجم خیره‌کننده زیورآلات طلایی که در کاوش‌های باستان شناسی کشف شده است، این مسأله را تصدیق می‌کند.
بیشتر طلای مورد استفاده در مصر باستان از منطقه «صحرای شرقی»، منطقه کوهستانی بین نیل و دریای سرخ به دست می‌آمد. بر اساس اسناد موجود، حداقل ۱۳۰۰ معدن فعال در دوران باستان وجود داشته است و یک تشکیلات پیچیده تولید طلا و طلاسازی در سواحل نیل گسترش یافته بود. خراج و فتوحات خارج از کشور نیز خزانه مصر باستان را پر از طلا کرد. گمان می‌رفت که «نوبه» واقع در سودان امروزی، منبع قابل توجهی از طلا است.
«نوبه» نماد مصری طلا بود و هیروگلیف آن به شکل یقه طلایی به تصویر کشیده می‌شود که بخش انتهایی دو طرف آن آویزان است و هفت رشته نیز از بخشی وسط این یقه آویخته شده‌اند.
اشاره به استفاده از طلا در نوشته‌های دودمان اول بین سال‌های ۲۹۲۵ تا ۲۷۷۵ قبل از میلاد وجود داشت، با این حال، مصریان دوران «پیش از دودمانی مصر» بین سال‌های ۴۰۰۰ قبل از میلاد تا ۳۰۰۱ قبل از میلاد (در زمان پیش از ایجاد زبان نوشتاری) طلا استخراج می‌کردند. اگرچه مصر غنی از طلا بود، اما استخراج آن با توجه به ابزار ابتدایی مصریان باستان، عملکرد قابل توجهی است.
استخراج طلا و استفاده از آن در طول زمان به یک سیستم پیچیده تبدیل شد و مصریان باستان بسترهایی را برای صنعت طلاکاری فراهم کردند که هنوز در فلزکاری مدرن به کار می‌روند.
در دوران «پادشاهی نوین»، تشکیلات عظیم استخراج طلا تحت فرمان و انحصار سلطنت بود و توسط نیروی کار متشکل از مجرمان و بردگان اداره می‌شد.
طلاسازان طلای خام را با کوبیدن به ورقه‌های طلا تبدیل می‌کردند و از روش‌های مختلفی برای ساخت محصولات متنوع استفاده می‌کردند. این روش‌ها یا در خود منطقه تکامل و توسعه پیدا می‌کردند و یا از فرهنگ‌های خارجی امانت گرفته می‌شدند. طلاسازان همچنین از سنگ‌ها و شیشه‌های ارزشمند برای تزئین طلا و خلق زیورآلات مجلل‌تر استفاده می‌کردند.
برای مصریان باستان، طلا مضمون مذهبی داشت؛ زیرا آن‌ها معتقد بودند که طلا یک فلز الهی و بخشی از خدای خورشید «رع» Ra است. در ابتدا، استفاده از طلا مختص پادشاهان و افراد سلطنتی بود، اما به مرور زمان به کاهنان و اشراف‌زادگان نیز گسترش یافت.