به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس الرت، کرت گودل، ریاضیدان معروف، دوست و همسایه آلبرت انیشتین در پرینستون بود. او در مورد نظریه نسبیت عام انیشتین که فرمولی مدرن برای نیروی گرانش است، کنجکاو شد.
نظریه نسبیت عام، وجود ماده و انرژی را به خمش و تاب برداشتن فضا - زمان و سپس آن خمیدگی و تاب برداشتن را به رفتار ماده و انرژی ربط می‌دهد.
گودل کنجکاو بود که آیا نسبیت می‌تواند اجازه سفر در زمان به سوی گذشته را بدهد یا خیر. تئوری انیشتین ظاهرا چارچوبی نهایی برای ماهیت فضا - زمان است و تا آنجا که می‌دانیم سفر در زمان به گذشته ممنوع است. بنابراین گودل بر این باور بود که نسبیت عام باید به طور خودکار آن را رد کند.
گودل اما کشف کرد که در واقع نسبیت عام با سفر در زمان به گذشته جور درمی‌آید. ترفندی که باید به کار ببرید این است که جهان را به حرکت درآورید.
گودل برای اثبات نظر خود یک مدل نسبتا ساده و مصنوعی از جهان ساخت. این جهان در حال چرخش است و فقط یک عنصر دارد. آن عنصر یک ثابت کیهانی منفی است که در برابر نیروی گریز از مرکز چرخش مقاومت می‌کند تا جهان را ثابت نگه دارد.
گودل دریافت که اگر مسیر خاصی را در این جهان در حال چرخش دنبال کنید، می‌توانید به گذشته خود برسید. برای انجام این کار باید بسیار دور و تا میلیاردها سال نوری سفر کنید، اما می‌توان آن را انجام داد.
همانطور که سفر می‌کنید، در چرخش جهان گرفتار می‌شوید. این فقط چرخش چیزهای موجود در کیهان نیست، بلکه خود فضا - زمان است. در اصل، چرخش جهان مسیرهای بالقوه شما را به سمت جلو تغییر می‌دهد که این مسیرها به همان جایی که شما شروع کرده‌اید باز می‌گردند.
شما سفر می‌کنید و سرعت شما بیشتر از سرعت نور نیست، با این حال خود را همان‌جایی می‌یابید که سفرتان را آغاز کرده‌اید: یعنی در گذشته.
بیشتر بخوانید:
امکان سفر در زمان به سوی گذشته، پارادوکس‌هایی ایجاد و درک ما از علیت را نقض می‌کند. خوشبختانه، همه مشاهدات نشان می‌دهد که جهان در حال چرخش نیست، بنابراین ما از مشکل گودل در سفر در زمان به سی گذشته در امان هستیم.
اما این که چرا نسبیت عام با این پدیده به ظاهر غیرممکن موافق است تا به امروز یک راز باقی مانده است. گودل از مثال جهان در حال چرخش استفاده کرد تا استدلال کند که نسبیت عام ناقص است، و ممکن است ایده‌اش هنوز درست باشد.