به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس الرت، در دهه‌های اخیر، موضوعی به طور فزاینده، توجه محققان را به خود جلب کرده است: آیا ممکن است که شبکه‌های ارتباطی قارچ‌ها در یک شبکه چوبی، اکوسیستم‌های جنگلی را به هم متصل کرده باشند؟
سه زیست‌شناس از دانشگاه آلبرتا و دانشگاه بریتیش کلمبیا در کانادا، و دانشگاه می‌سی‌سی‌پی در ایالات متحده، می‌گویند که دانشمندان ناخواسته با نادیده گرفتن محدودیت‌های مطالعات قبلی در گستردگی شبکه‌های قارچی مبالغه کرده‌اند.
زیست‌شناسان بیش از ۱۵۰۰ مقاله علمی را تجزیه و تحلیل کردند و تعداد ادعاها بر اساس شواهد ضعیف یا گمشده را محاسبه کردند. آنها دریافتند که درصد ادعاهای بدون پشتوانه در ۲۵ سال گذشته، با سوگیری نسبت به اثرات مثبت شبکه‌های قارچی، دو برابر شده است.
جیسون هوکسما، ملانی جونز، و جاستین کارست زیست‌شناسان این تحقیق می‌نویسند: «برخی از نقل‌قول‌های بدون پشتوانه از مقالات قبلی خود ما آمده‌اند. این نوع اظهارات بدون پشتوانه باعث شده ما دانشمندان، احتمالا بدون قصد قبلی، به حاملی برای ادعاهای بی‌اساس تبدیل شده‌ایم.»
مدل‌های «شبکه گسترده درختان» استدلال می‌کنند که شبکه‌های همزیستی قارچ‌ها و درختان منابعی مانند آب و نیتروژن را برای گیاهان دیگر فراهم می‌کنند، در حالی که هشدارهایی را به یکدیگر و درباره شکارچیان حشرات هم می‌رسانند.
این واقعیت که قارچ‌ها با زندگی در ریشه‌های گیاهان (معروف به میکوریزا) یا با زندگی در خاک (معروف به اکتومیکوریزا) با درختان روابط وابسته ایجاد می‌کنند، مورد بحث نیست. با این حال، تعیین معماری و پیچیدگی سیستم‌های اشتراک‌گذاری منابع گسترده که به عنوان شبکه‌های رایج میکوریزی (CMN) شناخته می‌شوند، بسیار سخت‌تر است. زیست‌شناسان می‌گویند هنوز شواهدی کافی و قابل اتکا برای یک شبکه وسیع و پیچیده وجود ندارد.
نقشه‌برداری از قارچ‌ها و درختان در یک جنگل کار دشواری است و تنها پنج مطالعه در دو نوع جنگل انجام شده است. این مطالعات نیز نمی‌توانند ثابت کنند که اتصالات قارچی دائمی هستند. ریشه‌های هیفا و میکوریزا به سرعت تغییر می‌کنند و اتصالات قطع می‌شوند.
محققان می‌گویند که عوامل مخدوش‌کننده بالقوه در بسیاری از آزمایش‌ها به درستی کنترل نمی‌شوند. حتی زمانی که نویسندگان یک تحقیق به محدودیت‌های تجربی اشاره می‌کنند، اغلب توسط محققانی که به مطالعات اصلی استناد می‌کنند، نادیده گرفته می‌شوند. به این طریق است که شواهدی در حمایت از شبکه‌های قارچی بسیار قوی‌تر از آن چیزی به نظر می‌رسد که واقعا هست.
بیشتر بخوانید:
هوکسما، جونز و کارست چندین توصیه برای آزمایش‌هایی ارائه می‌کنند که می‌تواند وجود شبکه‌های قارچی را مشخص کند، از جمله نقشه‌برداری از قارچ‌ها در طیف گسترده‌ای از جنگل‌های سراسر جهان، استفاده از رنگ‌ها برای ردیابی آب در حال جریان در شبکه، و جمع‌آوری داده‌های اضافی در مورد مخدوش‌کننده‌های احتمالی تحقیق.
این سه نفر می‌گویند: «اجازه دهید آزمایش‌های جدیدی ابداع کنیم، شواهد بهتری بخواهیم، درباره توضیحات جایگزین برای نتایج به طور انتقادی فکر کنیم و در مورد ادعاهایی که منتشر می‌کنیم، گزینشی‌تر عمل کنیم. در غیر این صورت، ما با این خطر مواجهیم که شبکه چوبی را به یک فانتزی زیر پای خود تبدیل کنیم.»
این مقاله در «Nature Ecology & Evolution» منتشر شده است.