گروه ورزشی: استقلال را دریابید تا مشکلات دو تیم بزرگ پایتخت به نوبت برجسته نشود. اگر صد بار دیگر بنویسیم که سرچشمه تمام این بحرانها از بلاتکلیفی و مالکیت استقلال و پرسپولیس نشات می‌گیرد به گوش مسئولین نمی‌رسد.

در استقلال چه کسی تصمیم می‌گیرد؟ مدیرعامل، هیأت مدیره یا مدیر فنی؟ در این میان وزارت رفاه کجای فوتبال قرار داشت؟ هیأت رئیسه فعلی از کجا و چگونه به استقلال رسیدند؟ و مدیرعامل محترم استقلال با کدام شرح وظایف و آیین‌نامه داخلی این مسئولیت را پذیرفت. چگونه  است که یک روز بعد از بازی با پرسپولیس، صمد مرفاوی بدون حکم، بدون اخطاریه، بدون تذکر و حتی صحبت با او کنار گذاشته می‌شود و امیر قلعه‌نویی تیم را تمرین می‌دهد. با کدام حکم و مجوزی مرفاوی کنار گذاشته می‌شود و قعله‌نویی به تمرینات استقلال می‌رود، در حالیکه مسئولین ورزش و فوتبال خوب می‌دانند، مصالح ملی و تیم ملی فوتبال در چنین شرایطی مهم‌تر و اصلح‌تر است و مربی تیم ملی نمی‌تواند مربی یک باشگاه باشد. آنهم در یک باشگاه حساسیت برانگیز که رقیب پرطرفداری دارد. وضعیت فعلی برزخی است برای فوتبال و فدراسیون از یکسو و باشگاه استقلال از سوی دیگر. تیم ملی نصفه و نیمه مربی دارد و استقلال نیز در بلاتکلیفی کامل و جماعت فوتبال دوست‌ و با تعصب نیز گیج شده است که بالاخره، مربی تیم ملی کیست؟ اگر قلعه‌نویی حکم دارد، در باشگاه استقلال چه می‌کند؟ اگر استقلال به وی حکم داده (که بنا به گفته مدیر عامل نداده است)، تیم ملی وضعیت فعلی‌اش چه می‌شود. نداشتن صراحت و قاطعیت در مدیریت کلان ورزش این شبهه را دامن می‌زند که ابهامی در گزینش مربی تیم ملی وجود دارد که او را کاملاً جذب تیم ملی می‌کند و نه اظهار نظری که او نمی‌تواند به عنوان یک مربی ملی، وابسته به یک باشگاه باشد، باشگاهی که به دلیل شرایط هواداران تیم مقابل وضعیت حساسی دارد و خاص است. مدیران محترم استقلال نیز باید تکلیف خود را یکسره کنند، استقلال  قعله‌نویی را می‌خواهد یا خیر؟ حمایت دو هفته‌ای مدیرعامل استقلال از مرفاوی چه می‌شود؟ آیا حکم‌های شفاهی از طرف ایشان صادر می‌شود؟ آیا تیم استقلال با یک موبایل به میدان بزرگی چون بازی با پرسپولیس باید فرستاده شود؟ تمام این سئوالات را مدیرعامل دلسوز استقلال می‌تواند جوابگو باشد و با درایت و مدیریت خود مشکلات استقلال را حل کند. راه دوری نروید، همین پرسپولیس مقابل شماست. استقلال نیمی از فوتبال پرتلاطم اما دوست‌داشتنی ماست و باید بماند و قوی هم بماند.