به گزارش همشهری آنلاین، اهالی مهمان نواز این روستا همچنان مثل اجدادشان در خانه‌های مخروطی شکل خود زندگی می‌کنند. کمتر ایرانگرد و جهانگردی را می‌توانید پیدا کنید که از این روستای زیبا دیدن نکرده باشد. به همین دلیل اگر تا به حال محل مناسبی را برای مسافرت در تعطیلات نوروزی انتخاب نکرده‌اید، سفر به کندوان می‌تواند برایتان به یک خاطره فراموش نشدنی تبدیل شود. اگر از آن دسته از افراد هستید که قبل از هر مسافرت به فکر هتل هستید خیالتان از هر بابت راحت باشد؛ کندوان صاحب سومین هتل صخره‌ای دنیاست. این هتل درمیان صخره‌های منطقه و با کنده‌کاری داخل بناهای مخروطی، به شکل زیبا و دلنشینی آماده پذیرایی از مسافران است.
برای اینکه از روستای تاریخی و دیدنی کندوان اطلاعات بیشتری برایتان تهیه کنیم، به سراغ مهندس رامین اسبقی- کارشناس مسوول مناطق نمونه گردشگری آذربایجان شرقی- رفتیم. «کندوان روستای کم نظیر و تاریخی در فاصله ۲۲ کیلومتری اسکو در میان دره‌ای باصفا و کنار رودخانه پر آبی به همین نام قرار گرفته و فاصله آن تا تبریز هم ۶۲ کیلومتر است.
این دهکده با صفا در دامنه شمالی ارشد داغ و قسمت غربی توده کوهستان سهند قرار دارد. خانه‌های روستایی همگی در ساحل شرقی رودخانه بنا شده‌اند.» اینها را اسبقی می‌گوید و ادامه می‌دهد: «جمعیت ساکن در کندوان درون توده‌های مخروطی و هرمی شکل صخره‌ها برای خود سرپناهی درست کرده‌اند که در زبان محلی به آنها کران «keran» می‌گویند».
خانه‌های مخروطی
بنای خانه‌های این روستا از نوع معماری صخره‌ای است و به قرن هفتم هجری نسبت داده شده. موادی که این مخروط‌های زیبا را تشکیل داده از مواد آتشفشانی و گل و لای است. اسبقی درباره جنس این خانه‌ها می‌گوید: «جنس و طبقات تپه‌ها و مخروط‌های این منطقه از نوع اینمبریت و لاهار است که در اثر مخلوط شدن مواد آتشفشانی سهند با گل و لای ناشی از باران‌های سیل آسا به وجود آمده و روی آبرفت قدیمی واقع شده است».
شاید دلیلی که باعث شده اهالی کندوان به فکر زندگی در چنین خانه‌هایی بیفتند، سرمای شدید زمستان در این منطقه بوده. از طرفی این سرما باعث شده کشاورزی در آنجا رونقی نداشته باشد و اهالی روستا بیشتر به دامداری روی بیاورند. اسبقی توضیح می‌دهد: «غیر از اتاق‌های نشمین روستایی، دو مسجد با دو ستون سنگی از جنس طبقات لاهار و بیش از صد آغل و انبار در دل مخروط‌ها کنده شده و درون هر مخروط بین دوتا چهار طبقه خانه ساخته شده. جالب است بدانید کوچه‌های این روستا هم به صورت طبیعی به وجود آمده‌اند. این کوچه‌ها در حقیقت همان شیارهای ناشی از جریان تخریب فیزیکی آب‌ها هستند که به مرور زمان به وجود آمده‌اند».
زندگی در کندوان
بیشتر اهالی کندوان تا چند سال پیش که پای گردشگران داخلی و خارجی به روستایشان باز نشده بود از راه دامپروری امرار معاش می‌کردند اما در حال حاضر، بیشتر ساکنان روستا از فروش خشکبار، عسل و لبنیات به گردشگران، کسب درآمد می‌کنند: «تا چند سال قبل، دامداری سنتی شغل اصلی بومیان کندوان بود اما از زمانی که این روستا به عنوان منطقه گردشگری ثبت شد، پیله‌وری رشد چشمگیری پیدا کرده است».
جاذبه‌ها
به جزخانه‌های دوکی شکلی که‌این روستا را منحصر به فرد کرده است، می‌توان از آب معدنی گواریی که از کنار رودخانه و در ساحل چپ آن از دل یک تپه خارج می‌شود و به عقیده بومیان منطقه برای درمان ناراحتی‌ها کلیوی مناسب است به عنوان یک جاذبه دیگر نام برد. به‌اینها اضافه کنید جاذبه‌های دیگر این روستا را که مهندس اسبقی از آنها نام می‌برد؛ «دره‌های سرسبز و خرم، آب و هوای مطبوع و وجود لبنیات خوب وعسل کوهستان همگی دست به دست هم می‌دهد تا گردشگران - به خصوص در فصل‌های مساعد - از نقاط دور و نزدیک به این روستا سفرکنند».
کندوان چشم‌انداز طبیعی زیبایی هم دارد. از طرفی این روستا صاحب سومین هتل صخره‌ای (بوتیک) دنیا هم هست. این هتل در میان صخره‌های منطقه و باکنده‌کاری داخل کران‌ها به شکل زیبایی طراحی شده است. نمونه‌های این هتل زیبا در کشورهای آمریکا وترکیه هم وجود دارد. هرچند این کشورها هم روستاهای صخره‌ای دارند اما ویژگی‌ای که کندوان را از آنها متمایز می‌کند نحوه زندگی مردم آن است.
تهدیدی برای کندوان
اسبقی معتقد است احداث درمانگاه، حمام، مدرسه، برق‌رسانی، مسافرخانه و قهوخانه‌های نوساز به سبک معماری شهری، به تدریج چهره روستا و بافت سنتی و تاریخی آن را دگرگون کرده است. به همین دلیل ماموران میراث فرهنگی جلوی ساکنانی را که قصد دارند خانه‌هایشان را به سبک شهری تغییر دهند، می‌گیرند.
از طرفی هم باید امکانات را به طوری که به جاذبه‌های توریستی این منطقه لطمه وارد نکند برای ساکنان کندوان فراهم کرد. ملکی یکی از مامورانی است که وظیفه مراقبت از بناهای تاریخی کندوان را برعهده دارد. او می‌گوید؛ «سه سالی هست که در این روستا مشغول به کار هستم. در کندوان حدود ۱۲۰ خانواده زندگی می‌کنند که بیشترشان از راه دستفروشی و دامداری امرار معاش می‌کنند. وظیفه من و همکارانم این است که از این بناها مراقبت کنیم و نگذاریم بافت قدیمی روستا آسیب دیده و چهره شهری به خود بگیرد».