به گزارش همشهری آنلاین درنای امید که چند سالی بود به تنهایی به ایران مهاجرت می‌کرد با تصمیم مسئولان و دوستداران محیط زیست با یک درنای دیگر به نام رویا که از خارج از کشور وارد شده بود جفت شد تا بتوانند باهم مسیر رفت و برگشت به سیبری را پرواز کنند.
دُرنای سیبری پرنده‌ای به شدت در معرض خطر انقراض از خانواده کلنگان است. این پرنده ظاهر خاصی دارد که آن را از دیگر پرندگان متمایز می‌کند. درنای سیبری پرنده‌ای بزرگ با قدی نزدیک به یک‌ونیم متر و فاصلهٔ دو بال بیش از ۲ متر و بدنی یکدست سفید است که پاهای بلند سرخ‌رنگ دارد و منقار بلند سیاهی روی صورت قرمزرنگ آن نشسته است.
تک پرنده درنای امید هر ساله فریدونکنار را به قصد زمستان گذرانی انتخاب می کند که ۱۵ سال است به تنهایی مهاجرت کرده و گونه رو به انقراض است.
جمعیت غربی درناها از جمله امید مسیر پروازی سیبری روسیه قزاقستان، و آذربایجان و در نهایت ایران و مازندران را طی می‌کند و در طول مسیر بازگشت نیز از همین کشورها عبور می‌کند. ۶۰۰۰ تا ۷۰۰۰ کیلومتر را درنای امید پرواز می‌کند و در مسیر مهاجرت روزانه ۸۰۰ کیلومتر در پرواز هستند.
درنای امید که تا سال ها بصورت تکی زیست می‌کرد و جفت خود را از دست داده بود امسال در پروژه‌ای مشترک با رهاسازی یک درنای ماده و آشنایی و آوازخوانی دو پرنده در تالاب فریدونکنار بصورت مشترک پرواز خود را به سمت سیبری آغاز کردند.
یکی از خصوصیات درناها نوع همسرگزینی‌شان است که به‌صورت تک‌همسری است. اگر اتفاقی برای جفت آن‌ها بیفتد به‌سختی دوباره امکان جفت‌یابی برایشان مهیا می‌شود.
پیش از "رویا""امید" و "آرزو" با هم به ایران مهاجرت می‌کردند اما در سال ۸۶ "آرزو" به دلیلی نامعلوم تلف شد و پس از آن نیز امید جفت‌گیری نکرد و تنها مسیر مهاجرت خود را طی می‌کند.
تلاش‌هایی در سازمان های محیط زیست کشورها نیز برای جفت‌یابی "امید" با درناهای موجود در شرایط اسارت انجام شد تا بتوانند جمعیت او را دوباره احیا کنند اما موفقیت‌آمیز نبود.
از لحاظ زادآوری، درنای سیبری رشد جمعیت بسیار پایینی دارد و در یک فصل بیش از دو تخم نمی‌گذارد که دلایل مختلفی مانند پرورش گوزن‌های شمالی در سیبری و تداخل مهاجرت با آن‌ها و سگ‌های نگهبان گوزن‌های شمالی که جوجه‌ها و تخم‌های درناها را می‌خورند سبب شده است تا نسل درنا ها افزایش نیافته و در معرض انقراض قرار بگیرد.
نسل درنای سفید از میان ۱۵ گونه درنای موجود، در حال انقراض است. این گونه درناهای سیبری بجز سال های ۸۸ و ۹۴ در تمامی نیم قرن گذشته مازندران را مقصد زمستان گذرانی خود انتخاب می‌کند.