به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس الرت، یک درخشش آبی اثیری درست در زیر خط آب، دانشمندان را چون روشنایی مرداب مشهور در افسانه‌های فولکلور، به سوی خود جذب کرد و در نهایت به کشف سه گونه درخشان جدید از پُرتاران دریایی (polychaetes) رساند.
نام لاتین جنس این پرتاران «Polycirus» و به معنی موجودی با تعداد زیادی زائده نخ‌مانند باریک مثل پیچک است. با تماشای تصویر این کرم‌های عجیب می‌توانید دلیل این نامگذاری را دریابید.
پیش از این، ما تنها چهار گونه از پلیسیروس‌ها (Polycirus) را می‌شناختیم که قابلیت نورتابی زیستی دارند. علاوه بر این، تنها دو گونه از آنها در ژاپن مشاهده شده است. این کشف جدید که توسط نائوتو جیمی متخصص کرم‌های دریایی رهبری می‌شود، سه گونه جدید اضافه می‌کند.
نام دو مورد از این کرم‌ها از نام موجودات ماوراء‌الطبیعه در فولکلور ژاپنی، یوکای، گرفته شده است. نام گونه سوم برای ادای احترام به مدیر سابق آکواریوم نوتوجیما، شینیچی ایکگوچی (Shinichi Ikeguchi) است، زیرا این کرم در آب‌های نزدیک آکواریوم و در سواحل شیراوارا یافت شد.
کرم دریایی اونیبی که در نوتوجیما و سوگاشیما کشف شد، از نام یوکایی نامگذاری شده است که بی‌شباهت به روشنایی مرداب فولکلور غربی نیست. اونیبی ارواح مردگانی هستند که به صورت یک توپ شناور با شعله آبی ظاهر می‌شوند و تمایل دارند در مناطق مرطوب طبیعت ساکن شوند.
نام کرم دریایی آئوآندون (Aoandon) که در سوگاشیما یافت می‌شود، از نام یوکای آئوآندون گرفته شده است. آئوآندون موجودی شبح‌مانند با پوست آبی، موهای بلند، شاخ و دندان‌های تیز است که کیمونوی سفیدی به تن دارد و فانوسی آبی را حمل می‌کند.
جیمی گفت: «تابش نوری آبی بنفش مه‌آلود که از گونه پلی‌سیروس منتشر می‌شود، به طرز شگفت‌انگیزی شبیه توصیفات این موجودات است که در فرهنگ عامه می‌بینیم. این رنگ نور دارای طول موج نسبتا کوتاهی است، بنابراین نسبت به رنگ‌های دیگر با سرعت کمتری توسط آب جذب می‌شود و در نتیجه در عمق پایینتری حرکت می‌کند. به همین دلیل است که این نوع بیولومینسانس (تولید و نشر نور توسط اندام زنده) معمولا با موجودات اعماق همراه است. رنگ درخشش این کرم‌ها با توجه به زیستگاه های ساحلی آنها غیرعادی است.
کرم‌ها در اقیانوس مورد بررسی قرار گرفتند و برخی از نمونه‌ها نیز برای مطالعه بیشتر به آزمایشگاه آورده شدند. شرکت فیلم زیر آب ژاپن به ضبط تصویر این کار کمک کرد.
الگوی سوسو زدن نورهای درخشان در هر سه گونه تقریبا یکسان بود. زمانی که شاخک‌ها تحریک شدند، حدود ۰.۳ تا ۱.۱ ثانیه چشمک زدند و هر فلاش حدود ۰.۱۵ ثانیه طول کشید. دانشمندان همچنین متوجه شدند که آشفتگی یک ناحیه از شاخک‌ها باعث چشمک زدن در شاخک‌های مجاور نمی‌شود.
شدت نورها پس از حدود ۳۰ ثانیه تحریک کاهش یافت، اما پس از اینکه کرم‌ها چند دقیقه از قلقلک‌های علمی فاصله گرفتند، واکنش بیولومینسانس آنها توانست دوباره شارژ شود و به روشنایی کامل بازگردد.
جیمی گفت: «کشف هر سه گونه جدید درخشنده به ما این امکان را داد تا یافته‌های طبقه‌بندی و اکولوژیکی را به هم پیوند دهیم و تحقیقاتی انجام دهیم که دیگران بتوانند به راحتی در مطالعه ارگانیسم‌های درخشان به کار ببرند.»
چراغ های چشمک زن ممکن است نوعی سیستم هشداردهنده برای ترساندن شکارچیان باشد، که بی‌شباهت به چراغ‌های امنیتی سنسور حرکت در سیستم امنیتی خانه‌ها نیست. از آنجایی که این کرم‌ها زمان زیادی را در گل و لای، شکاف‌های سنگ یا گوشه‌های اسفنج‌ها پنهان می‌شوند، محققان فکر می‌کنند که این بیولومینسانس بیشتر برای موقعیت‌های اضطراری استفاده می‌شود، یعنی زمانی که بدن کرم در معرض دید قرار می‌گیرد. این واقعیت که تکان دادن و برانگیختن توسط دانشمندان، محرک اصلی برای نورتابی زیستی کرم‌ها در این مطالعه بود، از این نظریه پشتیبانی می‌کند.
بیشتر بخوانید:
جیمی گفت: «بیولومینسانس گنجینه‌ای از شیمی جذاب و غیرعادی است. ما قصد داریم از یافته‌های خود برای عمق بخشیدن به درک خود از ماهیت مولکولی این پدیده استفاده کنیم و این دانش را در توسعه فناوری‌های جدید علوم زیستی به کار ببریم.»
این مطالعه در «Royal Society Open Science» منتشر شده است.