به گزارش همشهری آنلاین، آن‌ها هر روز با مواد معطر خود را شست‌وشو می‌دادند و در نوشیدنی‌هایشان از اسانس‌های عطردار استفاده می‌کردند. گرچه هیچ مدرکی دال بر تولید عطر در امپراتوری پادشاهان ایرانی به دست نیامده، ولی مسلم است ایرانی‌ها برای تهیه این اسانس‌ها از همسایگان خود، مبالغ هنگفتی پرداخت می‌کردند.
روغن گل، گل‌های سرخ ایرانی و بنفشه‌های یاس و رازقی از پرطرفدارترین عطرهای قدیمی ایرانی بوده است. این روغن، از تقطیر چندین باره و عرقی که از این گل‌ها می‌گرفتند به دست می‌آمده مثل ماده‌ای به صورت یک لایه نازک چرب روی گلاب تازه گرفته شده می‌نشیند. این روغن‌ها هنوز هم در مناطقی از ایران وجود دارد که ماندگاری رایحه‌اش شگفت‌انگیز است و البته بویی بسیار طبیعی و خالص دارد.
تصویر حک شده ظروف عطر روی سر زنان مصر باستان، نشان می‌دهد که عطر به عنوان ماده‌ای برای خوشبو کردن محیط در مراسم مذهبی مصریان سوزانده می‌شد. در آن زمان، استفاده از این مواد خوشبو تنها به آیین‌ها و تشریفات مذهبی اختصاص داشت اما به تدریج از این مواد برای ساختن پماد برای تسکین و درمان زخم‌های پوستی نیز استفاده شد.
استفاده از بخورها، عطرها، سوزاندن عود و پخش گلاب که در مراسم مذهبی هنوز هم میان تمام ادیان رواج دارد، یادگار دوران باستانی تمدن بشر است. مسیحیان در کلیسا، بوداییان در معابد خود، زرتشتیان در آتشکده‌ها هم با سوزاندن شمع‌های عطر، عود و کندر، محیط عبادت را به نوعی معطر و ماورایی می‌کنند. ما نیز هنوز در امامزاده‌ها، مجالس عزاداری و بالای قبر درگذشتگان با آتش زدن عود، در حقیقت همان رسم زیبای کهن را انجام می‌دهیم.
با این همه در نهایت، این تمدن‌های یونان و روم بودند که عطرسازی را به هنری واقعی تبدیل کردند. شنا کردن در استخرهایی پر از برگ‌های گل و ماساژ با روغن‌های خوشبو از تجملات روم یونان باستان بود و همین صنعت عطرسازی را آن‌جا رواج داد. هنری که اکنون به یکی از صنعت‌های مطرح دنیا تبدیل شده است.
در طول قرن هفدهم، استفاده از بوی خوش و عطر، کاملا بین مردم رایج شد. دستکش‌های معطر در فرانسه به بازار آمد و در سال ۱۶۵۶ میلادی بود که اولین صنف سازندگان عطر تاسیس شد.