به گزارش همشهری آنلاین، شرکت مهندس ام‌جی‌آی که توسط گاسکواین در سال۲۰۰۳ تأسیس شده، برای دهه‌ها در خدمت صنعت موتور اسپورت بوده و حتی تیم F1 خود را به نام کترهام راه‌اندازی کرده است. اکنون، این شرکت روی برنامه جدیدی به نام هوافضا متمرکز شده است؛ به ویژه پهپادهای باری عمودپرواز الکتریکی.
گاسکواین می‌گوید: «من از یکی از چالش‌برانگیزترین صنایع فرمول یک آمده‌ام. بنابراین فکر می‌کنم این چیزی است که واقعاً دوست دارم.»
چالش کار در صنعت نوپای eVTOL را نمی‌توان دست کم گرفت. با توجه به استانداردهای مبهم و درحال تغییر برای «سیستم‌های هواپیمای بدون سرنشین» (UAS)، تایید این فناوری آسان نیست و تجاری‌سازی احتمالاً هنوز سال‌ها راه را ژیش روی خود می‌بیند.
با این حال گاسکواین شرایط را این‌گونه توصیف کرده است: «به‌طور کامل و صادقانه بگویم، صنعت هوافضا به‌نوعی راکد بوده و ۲۰ سال گذشته را صرف طراحی آلومینیوم سیاه کرده و فرمول یک به‌عنوان یک صنعت، به‌دلیل ماهیت رقابتی‌اش، واقعاً مجبور است مرزهای کاهش وزن و کارهایی را که می‌تواند برای اطمینان از رقابتی بودن خودروهایش انجام دهد، پشت سر بگذارد.»
به طور خاص، گاسکواین معتقد است که می‌تواند مفاهیم آیرودینامیک را که در طول دهه‌ها به‌دست آورده است، در پهپادهای باری به کار گیرد.
او خاطرنشان کرد: «دنیای هوافضا باید وزن هواپیما را کاهش دهد. به‌طور خاص در eVTOL؛ جایی که به‌دلیل چگالی توان و وزن باتری، شما در حد توانایی ساخت هواپیماهایی با قدرت حمل بار و برد قابل اجرا هستید. کاری که باید انجام دهید این است که سبک‌ترین ساختار ممکن را طراحی کنید. بنابراین چنین موردی برای ما بسیار طبیعی بود.»
«ام‌جی‌آی» توسعه طراحی eVTOL خود را در سال ۲۰۱۹ و پس از خریداری شدن توسط شرکت «ورتیکال آئرو اسپیس»، سازنده تاکسی هوایی افزایش و تیم خود را به ۲۵ مهندس تمام وقت گسترش داد. تا نوامبر ۲۰۲۱، این شرکت بار دیگر مستقل شد، اما تمرکز آن بر هواپیماهای بدون سرنشین هرگز از بین نرفت.
اکنون، آنها به‌طور رسمی فناوری پهپاد باری ماسکیتو (پشه) خود را راه‌اندازی کرده‌اند و راه‌حل‌شان را برای اولین بار در این ماه به دنیا معرفی می‌کنند. «ام‌جی‌آی» در کنفرانس eVTOL Insights لندن یک پهپاد کوچک و سبک‌وزن را با حداکثر بار حدود ۲۰ کیلوگرم به نمایش گذاشت، اما گاسکواین خیلی خیلی بزرگ‌تر از اینها فکر می‌کند. اولویت شرکت، طراحی یک پهپاد بزرگ‌تر با قابلیت حمل بار تا حدود ۵۰۰ کیلوگرم بود که بیشتر از هر مدلی که در حال حاضر در بازار وجود دارد، است.
به گفته او، «ام‌جی‌آی» در حال توسعه دو مدل مختلف ماسکیتو است. اولین مورد بسیار شبیه به آن چیزی است که در لندن به نمایش گذاشته شد. تفاوت اصلی بین این دو طرح مکانیسم تحویل است. پشه کوچک‌تر دارای یک غلاف جداشدنی است که می‌تواند به‌طور مستقل رها شود، در حالی که نسخه بزرگ‌تر دارای بدنه داخلی است که متناسب با اندازه‌های استاندارد پالت ساخته شده است. فراتر از آن، باید گفت که مدل‌ها کاملاً مشابه هم هستند.
هر دو دارای پیکربندی آیرودینامیکی یکسانی هستند که از مهندسی فرمول یک الهام گرفته شده است؛ با همان بدنه، ماژول باتری و سایر ساختارهای داخلی. فقط یکی از آنها بزرگ‌تر از دیگری است. با این حال، جذاب‌ترین مفهوم طراحی پشه، قابلیت پیکربندی آن است. مدل‌های بزرگ‌تر و کوچک‌تر هر کدام دارای ۸ روتور و ۴ بال کج هستند که به آنها اجازه می‌دهد از برخاست عمودی به پرواز بالدار تبدیل شوند. به‌طور متناوب، آنها را می‌توان با روتورهای شیب در هر دو بال پیکربندی کرد.
گاسکویان توضیح داد که هدف این است که ماسکیتو را به یک سیستم plug-and-play تبدیل کرد؛ سیستمی که بتواند توسط افراد و سازمان‌های متعدد برای کاربردهای مختلف استفاده شود. او گفت که این کار مقیاس را فعال می‌کند، دقیقا مانند آنچه برای صنعت خودرو انجام می‌دهد.
او گفت: «وقتی به دنبال ساخت ۵ یا ده هزار دستگاه از یک وسیله نقلیه کامپوزیتی کوچک، هیبریدی و سبک‌وزن هستید که بسیار شبیه بازار تخصصی خودروهای اسپورت است تا هوافضا، باید گفت که هیچکس ۵ هزار هواپیما در صنعت هوافضا نمی‌سازد. در حالی که اگر به فراری و مک‌لارن و سازندگان تخصصی نگاه کنید، این دقیقاً همان کاری است که آنها انجام می‌دهند.