همشهری آنلاین، فاطمه عباسی؛ نیویورک سمبل آزادی‌های مدنی ایالات متحده است؛ کافی است وارد یکی از شهرهای این ایالت شوید تا شکل‌های جدید و حتی عجیبی از پوشش را مشاهده کنید اما از این هم عجیب‌تر شهرکی است که با تابلویی محکم و در عین حال مؤدبانه از شما استقبال می‌کند؛ ورودی شهرک کریاس جوئل، قوانین پوششی و رفتاری این جامعه کوچک ساکن در قلب آمریکا را بدون هیچ کم و کاستی اعلام کرده و از گردشگران و حتی عابران خواسته آداب و رسوم آن‌ها را رعایت کنند و به آن‌ها احترام بگذارند.
اگرچه پوشش ظاهری بخش مهمی از آداب معاشرت شناخته می‌شود، در این منطقه، پوشیدن شلوار یا دامن بلندتر از زانو، پیراهن‌های آستین بلند (حداقل زیر آرنج) و پوشاندن سینه و خط گردن به همراه رعایت ادب کلام و حفظ تفکیک جنسیتی در معابر و اماکن عمومی جزئی از حیا و ارزش‌های مقبول ساکنان این شهرک آمریکایی عنوان شده و لازم الاجراست.
شعبه نیویورکی اتحادیه آزادی‌های مدنی ایالات متحده (ACLU) که نگهبانی سرسخت برای عدم ورود نمادهای قومی به زندگی عمومی است درباره چنین قوانینی سکوت کرده است؛ حتی رسانه‌های آمریکایی نیز خشمی بروز نداده‌اند و این قوانین در سکوت در حال اجرا هستند.
این شهرک اما تنها مقصدی نیست که هر گردشگر و یا عابری را ملزم به رعایت قوانین پوششی می‌کند. ده‌ها شهر در ایالت‌های مختلف از جمله ایالت یوتا در مرکز ایالات متحده که محل زندگی مورمون‌ها است نیز قوانین پوششی خاصی دارد و از این هم گسترده‌تر، برای قرن‌ها و در سراسر جهان، قوانین سختگیرانه‌ای بر لباس پوشیدن مردم حاکم بوده است. زیرا لباس یکی از جالب‌توجه‌ترین نشانگرهای مرزی فرهنگ است.
در واتیکان ایتالیا مردم و گردشگران بایداتیکت پوششی خاصی را دنبال کنند و دامن یا شلواری بپوشید که از بالای زانوها می‌گذرد؛ شانه‌ها نیز باید پوشیده باشد تا اجازه ورود به کلیسای سنت پیتر یا کلیسای سیستین (عمدتا کل واتیکان) را داشته باشند. اما این تنها کشور- شهر دنیا نیست که این محدودیت‌ها را دنبال می‌کند؛ یک گردشگر برای ورود به هر کلیسا و حتی معابد دیگر ادیان باید به دلیل حفظ حرمت باید پوششی مناسب داشته باشد.
فرانسه سالهاست قانونی را مصوب کرده که پوشاندن صورت در ملاء عام را غیرقانونی می‌داند. این قانون شامل همه چیز از کلاه ایمنی موتورسیکلت گرفته تا کلاه و روبند و... می‌شود و حتی دادگاه حقوق بشر اروپا نیز اعتراض به آن را رد کرده است. جالب اینکه تا همین چد سال قبل پوشیدن شلوار نیز توسط زنان در فرانسه ممنوع بود.
برخی کشورهای آفریقایی پوشیدن دامن یا شلوار کوتاه را برای زنان بسیار ناپسند می‌دانند. حدود ۱۰ سال پیش سوازیلند، که اکنون اسواتینی نامیده می‌شود، قدمی فراتر برداشت و زنان را از پوشیدن این لباس‌ها منع کرد. در اوگاندا نیز اگر فردی دامن یا شلوارک «بالاتر از زانو» بپوشد مصداق قانون «لباس ناشایست» قرار می‌گیرد و بعد از دستگیری، جریمه خواهد شد. در سن خوزه، کاستاریکا، پایتخت کشوری شلوغ از گردشگر که سواحلی فوق‌العاده زیبا دارد، اگر خانمی در مرکز شهر لباسی بالاتر از زانو بپوشد، دچار مشکل خواهد شد؛ این واکنش اجتماعی باعث عدم مقبولیت پوشش‌های کوتاه برای خانم‌ها شده و زنان بر اساس قانونی نانوشته لباس‌هایی عفیفانه به تن می‌کنند.
اگرچه مالدیو را با سواحل سفید و آب‌های فیروزه‌ای می‌شناسند، اما سواحل عمومی قانونا باید پوشیده باشند؛ در جزیره توریستی خوار در کشور کراوسی نیز که یکی از محبوب‌ترین مقاصد ساحلی لوکس جهان است، خوردن و آشامیدن در ملاء عام ممنوع و راه رفتن با لباس نامناسب مشمول جریمه‌ای تا ۶۷۰ دلار است.
باور کنید یا نه، پوشیدن لباس‌های استتار در چندین کشور جهان غیرقانونی است، مانند سنت لوسیا، ترینیداد و توباگو، زامبیا، زیمبابوه، آنتیگوا، باربادوس، جامائیکا، گرانادا، نیجریه، عمان، عربستان سعودی و فیلیپین. حتی رانندگی در حالیکه فرد صندل یا دمپایی یا هر کفش جلو باز دیگری به پا دارد در اسپانیا، یک جرم قابل مجازات است. پوشیدن کفش پاشنه بلند نیز در یونان ممنوع است و در مکان‌های تاریخی این کشور، مانند آکروپولیس یا دلفی، به زنان اجازه پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند داده نمی‌شود.
هارودز، فروشگاه مجلل و مشهور لندن نیز قوانین پوششی خود را دارد و کسی اجازه ندارد با لباس راحتی، لباس ورزشی و لباس‌های باز و حتی شلوارهای پاره و بلوز نوشته‌های توهین‌آمیز به این فروشگاه وارد شود. هارودز فقط میزبان افراد شیک پوش است.
با این حال آنچه بیش از هر چیز برچسب ضد آزادی دریافت کرده است قوانین پوششی کشورهای اسلامی است؛ پاول هریس، گزارشگر گاردین می‌گوید: فقط برای یک لحظه تصور کنید که مردم کیریاس جوئل مسلمان بودند. مسلمانانی که از بازدیدکنندگان خواسته بودند هنگام آمدن به این شهرک حدی از پوشش را راعایت کنند؛ آن وقت بود که خشم طبقات محافظه کار آمریکا شگفت‌انگیز می‌شد.