به گزارش همشهری آنلاین، تاریخچه موضوع و متن نامه سید احمد خمینی به امام و پاسخ امام به این شرح است:
توضیح تاریخی
اعضای شورای مدیریت حوزه علمیه قم به دیدار امام آمده بودند، از نیاز حوزه‌ها گفتند و کمک خواستند. امام گفته بودند سید احمد مسائل را دنبال کند. در جلسه‌ای که با سید احمد داشتند بنا شد که نیازها را در نامه‌ای بنویسند. نوشته بودند اما امام مخالفت کرده بودند و گفته بودند: “هر چه پول و ساختمان زیاد گردد، درس و معنویت کم می‌شود.” سید احمد چند بار دیگر هم پیگیری کرده بود که با مخالفت امام روبرو شده بود اما مسئولین حوزه گمان می‌کردند که سید احمد مطالب را منتقل نمی‌کند لذا در نامه‌ای این موضوع را به امام توضیح داد. دایره‌المعارف مصوّر تاریخ زندگی امام خمینی، جعفر شیرعلی‌نیا، نشر سایان، صفحه 401.
سید احمد در نامه‌ای به امام این گونه نوشت:
بسم الله الرحمن الرحیم.
پدر و مراد بزرگوار. پس از سلام، زمانی که شورای مدیریت حوزه علمیه قم خدمت حضرت عالی رسیده بودند تقاضای کمک برای پیشبرد امور مربوط به حوزه را کرده بودند، حضرت عالی فرموده بودید: مساله را به احمد بگویید تا او دنبال کند. قرار بر این شد که شورا در نامه‌ای به حضرت عالی مقدار احتیاجشان را بنویسند، آنان پس از بررسی، نامه‌ای برای حضرت عالی نوشتند … که در صورت عدم پرداخت پول از طرف شخص جنابعالی از بنیاد مستضعفان به آنها کمک گردد. نامه مذکور خدمتتان تقدیم شد. حضرت عالی فرمودید: «چنین کاری را انجام نمی‌دهید و از طرف شماها به بنیاد چیزی گفته نشود هر چه پول و ساختمان زیاد گردد درس و معنویت کم می‌شود.» و چند بار دیگر هم تقاضای برادرانمان را عنوان نمودم باز فرمودید: «من خیال می‌کردم آقایان پنجاه هزار تومان احتیاج دارند». خدمتتان عرض کردم: اگر چنین بود خودشان می‌پرداختند …. برای آقایان شورا مساله حل نشده است و عقیده‌شان این است که: «تو (احمد) نخواسته‌ای نظر مبارک حضرت امام را که با این مساله موافق بوده است به مسئولین حوزه ابلاغ کنی و یا شما یاد امام نیاورده‌ای که حضرت امام در این قضیه پول مورد احتیاج شورا را بپردازند … به حضرت امام عرض کن که اگر مسئله‌ای را به شما محول می‌کند، بعد موافقت کنند که موجب این گونه حرفها نشود.» … 12/ 3/ 66- احمد خمینی].
پاسخ امام خمینی به تاریخ ۱۳ خرداد ۱۳۶۶ به این شرح است:
بسمه تعالی
نظر من همان است که قبلًا کِراراً گفته‌ام: من با این تشریفات مخالفم، و برای حوزه علمیه مضر می‌دانم. اساسْ اسلام و تحصیل است که با این نحو زیاده رویها منافی است. و من از بعض آقایان تعجب می‌کنم که تو را زیر سوال بردند. من باید عرض کنم به آقایان که تا این تاریخ هیچ موردی، حتی این مورد، نبوده است که احمد بر خلاف گفته یا نوشته من بدون اطلاع من تصرفی بکند. بلی، بعضی اوقات در سخنرانیهای این جانب احمد و دیگران، حتی اشخاصی از رادیو و تلویزیون، نظراتی می‌دهند که مورد قبول می‌شود. از خداوند تعالی توفیق همگان را خواستارم.
و به احمد نصیحت می‌کنم که جدیت در جلب رضای خداوند حاضر ناظر نماید، و از طعن و لعن دیگران نهراسد.
13 خرداد 66
روح الله الموسوی الخمینی