به گزارش همشهری آنلاین،تابوت‌های معلقی که به عقیده باستان‌شناسان راز بزرگی را با خودشان حمل می‌کنند و هنوز کسی به معمای این راز پی نبرده است. اما شایعات و افسانه‌های زیادی درباره این روش تدفین بر سر زبان‌هاست؛ افسانه‌هایی که از گذشته‌های دور دهان به دهان گشته‌اند و به امروز رسیده‌اند؛ از خوش‌یمن بودن قرار دادن تابوت در ارتفاع گرفته تا پنهان کردن گنج همراه مرده‌ها.
مردم منطقه تانا توراجا آداب و رسوم خاصی برای دفن کردن مرده‌هایشان دارند. در این منطقه اعتقاد عجیبی بین مردم وجود دارد، آنها جمله معروفی هم دارند؛ «من زندگی می‌کنم تا بمیرم!» این جمله عجیب معنای ویژه‌ای هم دارد. مردم تاناتوراجا معتقدند که مرگ مهم‌ترین مرحله زندگی است چون بعد از آن، آنها وارد «دنیای پویا» می‌شوند.
اگر از یکی از آنها بپرسی که دنیای پویا کجاست و چطوری است، توضیحات جالبی درباره آن می‌دهند. «پویا» جایی است که در بیشتر نقاط دنیا به آن بهشت می‌گویند. به همین دلیل آنها برای افرادی که رهسپار دنیای پویا می‌شوند اهمیت فوق‌العاده‌ای قائل هستند. مردم تاناتوراجا جنازه‌هایشان را با لباس کامل و مرتب به همراه وسایل کامل یک زندگی رهسپار سفر «پویا» می‌کنند.
شاید به همین دلیل است که آنها را در مکان بلند و در تابوت‌های عجیب آویزان می‌کنند تا به سلامت وارد دنیای پویا یا بهشت شوند. در این منطقه برای تدفین بچه‌ها هم روش خاصی دارند، آنها تابوت افرادی را که در سن و سال کودکی از دنیا می‌روند، روی درخت‌ها به صورت معلق آویزان می‌کنند. البته به نظر می‌رسد این یک رسم خیلی هم قدیمی نیست و نیاکان آنها در گذشته از روش‌های دیگری برای تدفین استفاده می‌کردند چون در یکی از دیواره‌های سنگی و بلند این شهر، قبرهایی دیده می‌شود که رویشان باز است و اجساد مردگان هنوز داخل آنها دیده می‌شود.
ساگادا
در غارها و دیگر مناطق صخره‌ای شهرهای دیگر هم می‌توان این گورستان‌های عجیب با تابوت‌های معلق را دید؛ البته تابوت‌های آنها بسیار بزرگ‌تر و پرزرق و برق‌تر از دیگر نقاط است و بیشتر شبیه قایقی است که روی آن پوشیده شده است؛ قایقی که باید به سفری دور و دراز برود!
مردم منطقه ساگادا از همین روش عجیب برای دفن مرده‌هایشان استفاده می‌کنند. آنها تشریفات مذهبی خاصی برای خاکسپاری دارند؛ روی تابوت‌های آنها کنده‌کاری‌های قدیمی به چشم می‌خورد. بیشتر این کنده‌کاری‌ها در دیواره بیرونی تابوت‌ها دیده می‌شود. در فرهنگ مردم ساگادا، اگر یک نفر بیش از اندازه ضعیف و بیمار شود بقیه به سادگی مرگ او را می‌پذیرند. به این ترتیب مقدمات مرگ قبل از اینکه واقعا کسی بمیرد حاضر می‌شود.
اینجاست که خیلی‌ها دست به کار ساختن تابوت می‌شوند. بعد از مرگ، متوفی داخل تابوت ویژه‌ای که برایش ساخته شده، گذاشته می‌شود. بعد از این مراسم آنها تابوت را به غارهای آن منطقه می‌برند که شهرت زیادی هم دارند. مراسم تدفین هم در همین غارها یا در پای دیواره‌های بلند صخره‌ای انجام می‌شود. البته در ساگادا خبری از خاکسپاری واقعی نیست. مردم این منطقه به جای این کار تابوت مرده‌هایشان را از دیوار غار یا صخره‌های بلند آویزان می‌کنند. نکته جالب اینجاست که حتی اینجا هم گورستان‌های خانوادگی دیده می‌شود، یعنی تابوت فرد درگذشته را در نزدیکی خانواده و نیاکانش به دیوار آویزان می‌کنند.
مردم منطقه ساگادا حدود ۲هزار سال است که از این رسم قدیمی برای تدفین استفاده می‌کنند. در این منطقه دیوارهایی پیدا می‌شود که تابوت‌ها یا بقایای ۲هزار ساله آنها را روی خودش نگه داشته است؛ البته بیشتر تابوت‌ها با گذشت زمان بر اثر تغییرات آب و هوایی از بین می‌روند و روی زمین می‌افتند. به این ترتیب جا برای آویزان کردن تابوت‌های جدید روی دیوار باز می‌شود. بیشتر جاهایی که در آنها این‌طور مراسم تدفین برگزار می‌شود صعب‌العبور بوده و دور از دسترس هستند.
البته این مساله به این خاطر است که مطابق رسوم این تابوت‌ها باید از دسترس انسان‌ها و حیوانات خارج باشند. هیچ وقت هم نباید زیر آنها قدم زد. بنابراین توریست‌های علاقه‌مندی که می‌خواهند آنها را ببینند از دوربین‌های دوچشمی یا لنزهای تله برای این کار استفاده می‌کنند. محلی‌های این منطقه برای منع کردن بقیه از قدم زدن زیر این تابوت‌ها بهانه‌های زیادی می‌آورند؛ یکی از آنها پوسیده بودن تابوت‌هاست و اینکه هر لحظه امکان دارد روی سر افرادی که از پایین مشغول تماشای آنها هستند سقوط کنند.
مرگ آرام
کشور بزرگ چین هم یکی از سرزمین‌های دیگری است که در آن گورستان‌های عجیب و غریبی مثل ساگادا دیده می‌شود. البته آثار تابوت‌های پیدا شده در این کشور خیلی قدیمی‌تر هستند. این تابوت‌های آویزان اولین‌بار در کوهستان «وویی» پیداشدند. قدمت این تابوت‌های معلق به هزار سال قبل از میلاد می‌رسد. این کوهستان در جنوب غربی چین و در ایالت سیچوان قرار دارد. در آن زمان سلسله «ژوو» بر این منطقه حکمرانی می‌کرد.
نشانه‌های موجود حاکی از آن است که آخرین بار در همان دوران از این روش برای دفن کردن مرده‌ها استفاده شده است. طبق اسناد تاریخی مردم قوم «بو» که در این منطقه زندگی می‌کردند اعتقاد داشتند که آویزان کردن تابوت‌ها در یک مکان بلند باعث خوشبختی روح او و بازماندگانش می‌شود.
درست به همین دلیل، هرچقدر که یک تابوت را در مکان بالاتری آویزان می‌کردند، به نظرشان خوش‌یمن‌تر بود. شاید جنگ‌های زیاد سلسله ژوو در این منطقه باعث شده بود که مردم این منطقه آرزوی یک زندگی آرام و سرشار از صلح را بعد از مرگشان داشته باشند و تابوت‌هایشان را جایی آویزان کنند که در دسترس کسی نباشد.
آنها ارتفاع بلند صخره‌ها را برای آویزان کردن انتخاب می‌کردند چون اعتقاد داشتند آنجا مکانی زیبا، آرام و متبرک است. اما در چین قبایل دیگری هم بودند که از این رسم برای دفن مردگان استفاده می‌کردند. مردم «گویو» هم که همین رسم را داشتند برای اجساد احترام زیادی قائل بودند به همین دلیل بلندترین مکان را انتخاب می‌کردند تا مرده‌هایشان از دسترس بقیه دور باشند.
البته درسال ۲۰۰۳ هم چند تابوت معلق در یک غار پیدا شدند. برخلاف مردم «گویو» یا «بو» این غار در یکی از مناطق مرکزی چین قرار داشت. داخل تابوت‌های پیدا شده اجسادی قرار داشتند که به نظر می‌رسید تاریخ مرگشان به ۴۷۵سال قبل از میلاد مسیح برسد.
با پیدا شدن این تابوت‌ها در حقیقت یک تمدن منقرض‌شده کشف شد که بنا بر شواهد بر اثر طغیان رودخانه یانگ از بین رفته بودند. اجساد داخل تابوت‌ها لباس ابریشمی به تن داشتند و با چوب‌های بامبو به طور کامل پوشیده شده بودند. همچنین در این تابوت‌ها اشیایی از مراسم تدفین پیدا شده؛ وسایلی مثل ظروف برنزی. به‌نظر می‌رسد از این ظرف‌ها برای نگهداری غذا استفاده می‌شده.
همچنین شمشیر و کاردی از جنس برنز به همراه یکی از این جسدها پیدا شده است. کمانی از جنس درخت بامبو به همراه تیردان هم در کنار این جسد بوده است. باستان‌شناسان با توجه به این شواهد به این نتیجه رسیدند این جسد متعلق به یکی از شاهزاده‌های قوم «بو» است. با پیدا شدن این اجساد داخل این تابوت‌ها، یک نظریه جدید هم در مورد گورستان‌های معلق دنیا مطرح شد؛ از این نظر که شاید تابوت‌های معلق بیشتر از آنکه یک رسم باشند، روشی قدیمی برای پنهان نگاه داشتن جسد افراد مهم بوده و بعد در بعضی مناطق به‌صورت رسم درآمده‌اند.
یک پلکان چوبی
با تمام این تفاسیر روشی که به کمک آن مردم دوران باستان تابوت‌هایشان را بر فراز صخره‌ها معلق نگه می‌داشتند تا مدت‌ها باعث به وجود آمدن بحث داغ و شدیدی بین باستان‌شناسان باتجربه شده است. عده‌ای معتقدند که این تابوت‌ها به وسیله طناب از بالای کوی به طرف پایین آویزان شده‌اند.
اما تعداد دیگری از کارشناسان هم می‌گویند که این تابوت‌ها به وسیله میخ‌های چوبی‌ای که در صخره‌ها فرو رفته به آنها محکم شده‌اند و به همین دلیل به پایین نمی‌افتند. اما بیشتر آنها پلکان‌های صخره‌ای را جواب این سوال می‌دانند. «سوئی چن» کارشناس و مسؤول موزه «یبین» چین که راه‌های زیادی را برای حل این مساله آزمایش کرده می‌گوید: «آنها از نردبان یا رمپ‌هایی استفاده می‌کردند تا زحمت حمل و نقل تابوت‌ها به بالای صخره را کمتر کنند، چون هنوز هم میخ‌های چوبی‌ای دیده می‌شوند که تابوت‌ها را روی صخره‌ها نگه داشته‌اند. سوراخ‌هایی هم در صخره‌ها وجود دارد که ممکن است محل قرار گرفتن پله یک نردبان چوبی به بالای صخره‌ها باشد».
نظریه این کارشناس جواب مناسبی برای آن عده از باستان‌شناس‌هاست که معتقدند طناب‌های محکمی از بالا این تابوت‌ها را نگه داشته‌اند. با این حال راز تابوت‌های آویزان مردم گویو هنوز حل نشده، این وسط خیلی‌ها هم معتقدند که داخل این تابوت‌ها گنج‌های بزرگی است و به همین دلیل کسی نمی‌تواند به آنها برسد.
حتی از سوی یک موسسه تحقیقاتی، یک جایزه ۳۵ هزار دلاری برای کسی که بتواند توضیح قانع‌کننده‌ای در این‌باره ارائه کند در نظر گرفته شده اما هنوز کسی برنده این جایزه نشده است. تحقیقات نشان می‌دهد که در سال‌های پایانی قرن نوزدهم در این منطقه بیشتر از ۲۸۰ تابوت روی کوه آویزان بوده‌اند که به مرور زمان افتاده یا شکسته‌اند؛ حتی در ده سال اخیر هم این سقوط‌ها ادامه دارد و بیشتر از ده عدد آنها روی زمین افتاده و شکسته‌اند.