به گزارش همشهری آنلاین، زیر سایه لنج‌ها محلی برای پارک اتومبیل‌ها و موتورها تعبیه شده است. مردان لنج‌ساز هم وقتی که بخواهند استراحت کنند از همین سایه استفاده می‌کنند چون در این گرما و آفتاب هیچ سایه‌ای غیراز سایه لنج‌ها وجود ندارد.
تصاویری که می‌بینید فقط ساعاتی از زندگی این مردان لنج‌ساز را نشان می‌دهد. کار آنها حداقل دو سال طول می‌کشد و روزهای پرمشقتی را پشت سر می‌گذارند؛ روزهایی که باید گرمای سخت را تحمل کنند تا بتوانند روزی حلال برای خانواده‌هایشان ببرند. آنها نسل در نسل لنج‌سازند؛ هرچند معلوم نیست تا کی می‌توانند این کار را انجام دهند.
الوارهای چوبی که اغلب از چوب‌های خارجی هستند، از کشورهای هند، سنگاپور و امارات‌متحده‌عربی به ایران وارد می‌شوند. گاه طول آنها به ده متر هم می‌رسد
وقتی روی عرشه لنج بایستید می‌توانید از یک‌طرف کوه‌های شنی را ببینید که روزگاری زیر آب بوده‌اند و الان به راحتی می‌توان روی آنها فسیل‌های صدف پیدا کرد و از طرف دیگر آب‌های نیلگون خلیج فارس دیده می‌شوند. این لنج‌ها آن‌قدر بزرگ هستند که باور اینکه با دست ساخته شده‌اند نه ماشین، واقعا سخت است.
این نیم عرشه که کابین ناخداست هم نیاز به محکم‌کاری دارد تا تخته‌های آن از هم جدا نشوند. احمد باید آن را با میخ‌های بلند که به آن میخ اصفهانی می گویند به هم وصل کند.
جایی که احمد نشان می‌دهد روی نیم عرشه که مخصوص ناخداست تعبیه شده و همان سرویس بهداشتی لنج است که هنوز تکمیل نشده است.
چوب‌های عریض و طویلی را که برای ساخت لنج به آن احتیاج دارند با این اره برقی گرد می‌برند و به اندازه دلخواه درمی‌آورند. زیر این انبار چاله‌ای وجوددارد که خرده تراش چوب‌ها و خود چوب‌ها بعد از برش در آن می‌افتند.
طول این میخ‌ها از ۱۰ تا ۴۰ سانتی متر متغیر است و آهنگران اصفهانی آنها را مخصوص کار لنج‌سازی می‌سازند.
این هم یک عکس یادگاری با مردان دریا. آنها همه عواملی هستند که این لنج را به سرانجام رسانده و ساخته‌اند. این عکس یادگاری روی بخش انتهایی لنج گرفته شده و پشت آنها خلیج فارس قرار دارد.
لنج‌های فایبرگلاسی هم کابین ناخدا دارند. فقط این کابین‌ها جدا ساخته و بعد روی لنج سوار می‌شوند. مثل این تصویر که در آن یک کابین ناخدای فایبرگلاسی دیده می‌شود که آن هم تزئینات خاص خودش را دارد.