همشهری آنلاین - مریم ورشو: بی‌شک کسی نیست که دلباخته رنگ‌ها نباشد؛ از کودکی بیشتر ما عاشق جعبه مداد رنگی‌های خود بودیم و در نقاشی‌هایمان بی‌پروا از هر رنگی که دلمان می‌خواست استفاده می‌کردیم. مثلا اگر دلمان می‌خواست آسمان سبز باشد با مدادسبز رنگش می‌کردیم و همه قوانین و ساختارهای رئالیسم را دور می‌زدیم.
این موضوع و علاقه به رنگ‌ها در گردشگری هم صدق می‌کند؛ بسیاری از اماکن تفریحی و گردشگری در دنیا نان ِ شهرهای رنگی خود را می‌خورند! مثل سینکو تره در شمال ایتالیا، شهر اولد سان جوان در اسپانیا، گوناجوتو شهری در مکزیک و... ایران در قد و قواره شهرهای رنگی جهان اماکن گردشگری رنگی ندارد، اما به طور کل از این قاعده مستثنی نیست؛ زیرا برخی روستاها و نقاط کشور ما به دلیل رنگی بودن جذب گردشگر دارند. هرچند ما فاصله زیادی با چنین شهرهای پیشرفته و زیبایی در دنیا داریم، اما جای کار بسیار دارد. زیرا برخی از این نقاط رنگی کشورمان برخلاف ظاهر رنگارنگشان هنوز مهیای ورود گردشگر به دلایل مختلف نیست و کیفیت لازم را در این زمینه ندارند. هرچند که در این تعداد انگشت شمار تک و توک نمونه خوب هم داریم که در این مطلب به هر دوجنبه خوب و بد این اماکن اشاره خواهیم کرد.
یک ضرب المثل نه چندان قدیمی بین ما ایرانیان باب است که مثلا می‌گوییم «ماستمالی کرده». داستان جالبی پشت این ماستمالی کردن وجود دارد. محمد مسعود، روزنامه نگار داستان ماستمالی را در یکی از شماره‌های روزنامۀ مرد امروز به این صورت نقل کرده است: «هنگام عروسی محمدرضا شاه پهلوی و زن مصری اش فوزیه در سال ۱۳۱۷ خورشیدی چون مقرر بود میهمانان مصری و همراهان عروس به وسیلۀ راه آهن جنوب به تهران وارد شوند از طرف دربار و شهربانی دستور اکید صادر شده بود که دیوارهای تمام دهات طول راه و خانه‌های دهقانی مجاور خط آهن را سفید کنند. در یکی از دهات چون گچ در دسترس نبود بخشدار دستور می‌دهد که با کشک و ماست که در آن ده فراوان بوده دیوارها را موقتاً سفید نمایند، و به این منظور با پولی که از کدخدای ده می‌گیرند و با خرید مقدار زیادی ماست کلیۀ دیوارها را ماستمالی کردند.»
در واقع ماستمالی کردن در واقع جهت زیبایی و رنگی کردن آن دهات البته به رنگ سفید بود که نبود امکانات و استفاده از ماست و کشک به جای رنگ! آن را بین ایرانیان به طعنه و کنایه‌ای برای سال‌های طولانی تبدیل کرد. در واقع همیشه رنگ چه سفید باشد چه رنگ‌های دیگر می‌تواند یک منطقه را از دیگر نقاط مجزا کند و بر سرزبان‌ها بیندازد. فقط کافی است درست اجرا شود. مانند شفشاون که شهر کوچکی در شمال مراکش است که به خاطر خانه‌ها و خیابان‌های آبی خود به شهر آبی مراکش معروف است و گردشگران بسیاری را به سمت خود می‌کشاند.
روستای زروم
برگردیم سر نقاط رنگی کشور که یکی از این جاهایی که خیلی زیبا طراحی شده، روستای زروم در دل جنگل‌های نکاست. رنگارنگ بودن دیوارهای بیرونی خانه‌ها و گل‌کاری در گلدان‌های رنگی، روستای «زروم» را به رنگی‌ترین روستای ایران تبدیل کرده است. این روستا در مناطق کوهستانی نکا واقع‌شده است، بنابراین شما تا رسیدن به زروم با یک مسیر جنگلی بسیار زیبا مواجه می‌شوید. وقتی وارد زروم می‌شوید سنگ‌فرش، رنگ‌آمیزی خانه‌ها و دیوارها، گلدان‌های رنگی که به دیوارها وصل شده‌اند شما را به خود جذب خواهد کرد.
برای رفتن به زروم باید از کمربندی نکا وارد هزارجریب شوید. از آنجا یک مسیر ۶۰ کیلومتری را تا زروم در پیش دارید. این مسیر که کوهستانی است و در دل جنگل‌های هزارجریب قرار دارد.
شیرآباد زاهدان
محله محروم باباییان که در نزدیکی شیرآباد و در شمال شرقی شهر زاهدان روی تپه‌ای واقع شده است هم به دلیل رنگی بودن دیوارها و شیبدار بودن کوچه‌هایش یکی از نقاط گردشگری زاهدان است. اما این از همان نقاطی است که هنوز مهیای ورود گردشگر به دلیل محروم بودن و کمبود امکاناتش نیست. در واقع رنگ آمیزی این منطقه هم نتوانسته بر اقتصاد گردشگری‌اش تاثیرگذار باشد.
خانه‌های رنگی انزلی
برخلاف شیرآباد در سیستان و بلوچستان، اما خانه‌های رنگی انزلی که پشت شنبه باز و کنار رودخانه واقع شده است طرفداران بسیاری دارد. انعکاس این خانه‌های رنگی در رودخانه جلوه زیبایی به این نقطه از انزلی درمحله ناسیونال و بلوار تکاوران داده است.
ابیانه
ابیانه به روستای سرخ ایران معروف است. این روستای تاریخی در ۴۰ کیلومتری شمال غربی شهرستان نطنز در استان اصفهان قرار گرفته است و شمار خانه‌های ابیانه حدود ۵۰۰ واحد برآورد شده است. در نزدیکی این روستا معدنی وجود دارد که در گذشته از خاک رس آن برای ساخت نمای خانه‌های این روستا استفاده می‌کردند، برای همین نمای ابیانه سرخ است.
امامزاده ابراهیم شفت
از دیگر جاهای رنگی ایران امامزاده ابراهیم است که این جاذبه گردشگری و زیارتی در استان گیلان پر از خانه‌های چوبی و رنگی منحصر به فرد است. این روستای زیارتی در ۲۴ کیلومتری جنوب شرقی شهر شفت و ۵۲ کیلومتری شهر رشت قرار دارد. در بدو ورود به روستا خانه‌های چوبی توجهتان را جلب خواهد کرد. زیرا این خانه‌ها شبیه یک جعبه مدادرنگی هستند. این خانه‌ها با استفاده از چوب راش که درخت بومی و جنگلی منطقه است ساخته و رنگ‌آمیزی شده‌اند. این خانه‌های چوبی ۴ تا ۶ طبقه هستند. هر طبقه نیز چند اتاقک دارد که برخی از آنها با پرده‌هایی رنگی از هم جدا شده‌اند. برای ورود به این اتاقک‌ها از پله‌های چوبی عبور می‌کنید و بوی خوش چوب راش مشامتان را پر خواهد کرد. ترکیب رنگ‌های مختلف این خانه‌های چوبی به‌ویژه رنگ آبی میان طبیعت سرسبز به شدت جذاب است.
کوی محتشم گرگان
یکی دیگر از جاهای رنگی کشور که البته رضایت چندانی را به دنبال نداشته کوی محتشم گرگان است. شهرداری گرگان دیوارهای «کوی محتشم» را رنگ‌آمیزی کرده، اما گویا در این طرح از رنگ‌هایی استفاده شده که کیفیت ندارند و با آب و باران پوسته پوسته شده‌اند.
جاذبه‌های رنگی طبیعی
البته ما در کشورمان جاذبه‌های رنگی طبیعی بسیاری هم داریم که بدون دخالت انسان زیبا و رنگی هستند و طبیعتگردان و علاقه‌مندان را به سمت خود می‌کشانند.
کوه‌های رنگی آلاداغلار در ۲۵ کیلومتری شمال شرق تبریز و در شهرستان ماهنشان زنجان، حوضچه آب بنفش در گل‌فشان نفتلیجه گمیشان در گلستان، تالاب لیپار نیز که به تالاب صورتی معروف است در کرانه دریای عمان در سیستان و بلوچستان، خاک سرخ جزیره هرمز و دریاچه صورتی مهارلو در جنوب شرقی شهر شیراز برخی از این نقاط طبیعی و رنگی ایران هستند.