به گزارش همشهری آنلاین، باز هم صحبت از نیروهای انسانی نیست بلکه این بار حیواناتی هستند که به عنوان نیروهای جنگی در میدان نبرد به کمک گرفته می‌شوند. دلفین‌ها، فک‌های دریایی، میمون‌ها و بسیاری از حیوانات دیگر در برخی از نقاط جهان جزئی از ارتش یک کشور به شمار می‌روند.
دلفین‌های نیروی دریایی
استفاده از دلفین‌ها و شیرهای دریایی بخشی از برنامه نیروی دریایی آمریکا در به‌کارگیری پستانداران آبزی است. همان‌طور که ارتش آمریکا از سگ‌ها استفاده می‌کند تا با کمک حس بویایی این حیوانات، مواد منفجره را پیدا کند، قرار است دلفین‌ها و شیرهای دریایی مین‌های خنثی نشده و خطرناک زیر آب را که هر لحظه امکان انفجار دارد ردیابی و شناسایی کنند.
دلیل اینکه دلفین‌ها و شیرهای دریایی در این طرح به کار گرفته شده‌اند، توانایی شیرجه زدن این حیوانات و سنسورهای ویژه بدن آنهاست. دلفین‌ها با کمک امواج صوتی خود قادرند نقطه‌ای را که مین‌ها کار گذاشته شده‌اند ردیابی کنند و این کار را بهتر از هر دستگاه ردیاب صوتی ساخته دست بشر انجام می‌دهند.
همچنین شیرهای دریایی بینایی بسیار خوبی حتی در نور ضعیف دارند و حس شنوایی آنها در زیر آب بسیار قوی است و به این دلیل از این جانوران نیز در همین کار استفاده می‌شود. از همه مهم‌تر اینکه این دو حیوان مانند انسان‌ها بعد از شیرجه‌های عمیق دچار حالت تهوع که ناشی از کمبود اکسیژن در عمق آب‌هاست، نمی‌شوند و این مهم‌ترین دلیل انتخاب آنها به شمار می‌رود.
استفاده از پستانداران دریایی از اواخر دهه ۱۹۵۰ آغاز شد. در آن زمان توانایی هیدرودینامیک دلفین‌ها مورد مطالعه قرار گرفت تا با استفاده از این خاصیت، طراحی اژدرها، کشتی و زیردریایی‌ها ارتقا پیدا کند. اما خیلی زود متخصصان به این موضوع بسیار مهم پی بردند که این موجودات می‌توانند کمک‌های باارزش و سودمندی برای ارتش در آب‌های آزاد باشند چرا که دلفین‌ها موجودات بسیار قابل اعتماد و سازگاری هستند و از همه مهم‌تر اینکه می‌توان آنها را برای پیدا کردن محل اشیا در زیر آب، تحقیقات و جست‌وجو آموزش داد.
شروع آموزش‌ها
در روزهای نخستین آغاز این طرح، نیروی دریایی آمریکا شروع به آموزش انواع نهنگ‌ها ازجمله نهنگ‌های قاتل، شیرهای دریایی استیلر، خاکستری و فک‌های آبی کرد و دادن آموزش‌های لازم به این حیوانات شروع شد. تا اینکه اوایل دهه ۱۹۹۰ مأموریت این جانوران آبزی در ارتش طبقه‌بندی شد و این دقیقا زمانی بود که طرفداران حقوق حیوانات، اعتراض‌های خود را نسبت به این عمل ابراز کردند.
ادعای حامیان حقوق حیوانات
با آغاز این طرح بسیاری از حامیان حقوق حیوانات با اعتراضات خود مدعی شدند که در ارتش آمریکا از دلفین‌ها به عنوان سلاح تهاجمی استفاده می‌شود. از این‌رو در سال ۱۹۸۸ تحقیقات گسترده‌ای دراین‌باره صورت گرفت که خلاف ادعای معترضان را ثابت کرد اما همچنان اعتراضات طرفداران حقوق حیوانات ادامه داشت تا اینکه در سال ۱۹۹۰ یک بار دیگر بررسی‌های لازم صورت گرفت و با وجود ثابت نشدن این موضوع، همچنان انجمن‌های حمایت از حیوانات بر حرف خود استوار بودند.
امروزه پس از سال‌ها مطالعه و آزمایش در میان جانوران دریایی، دلفین‌های بینی بطری و فک‌های دریایی کالیفرنیایی انتخاب شده‌اند. با آموزش‌هایی که به این جانوران داده می‌شود، آنها قادر به حفاظت از بنادر و تجهیزات زیرآبی ارتش هستند و همچنین می‌توانند تجهیزاتی را که زیر آب نیاز به تعویض دارد، جابه‌جا کنند.
از همه مهم‌تر اینکه به این حیوانات آموزش داده می‌شود تا مین‌های دریایی را نیز مکان‌یابی کنند. دلفین‌ها و شیرهای دریایی برای مأموریت‌های ۷۲ ساعته آماده هستند و طوری تربیت شده‌اند که در مأموریت‌های کوتاه‌مدت، در کنار قایق‌های کوچک شنا می‌کنند.
نگهداری حیوانات
معمولا فک‌های دریایی برای انتقال به محل مأموریت در محفظه‌های مخصوصی نگهداری می‌شوند، ضمن اینکه این حیوانات همیشه باید مرطوب و خنک بمانند. دلفین‌ها به روش دیگری به محل مأموریت منتقل می‌شوند؛ به این ترتیب که آنها را در برانکاردهای معلق در محفظه‌های فایبرگلاس پر از آب قرار می‌دهند تا تختی که دلفین روی آن خوابانده شده است، بتواند وزن جانور را تحمل کند.
به گفته نظامیانی که به این حیوانات آموزش می‌دهند، دلفین‌ها و فک‌های دریایی از کار خود بسیار لذت می‌برند. آنها را هر روز در آب‌های آزاد رها می‌کنند و جالب اینجاست که از زمان آغاز طرح تنها تعداد کمی از دلفین‌ها و فک‌های دریایی فرار کرده‌اند و بیشتر آنها همراه گروه دوباره به اقامتگاه خود برگشته‌اند.
البته ارتش آمریکا با پرورش بچه دلفین، از کودکی به آنها آموزش می‌دهند که چگونه قایق‌های کوچک را دنبال کنند یا روی تخته‌های مخصوص بپرند و هر چه بزرگ‌تر می‌شوند، آموزش‌های خاص تری به آنها داده می‌شود. در پایان تمرینات برای جایزه به دلفین‌های مادر، غذا داده می‌شود و بچه دلفین‌ها را هم آزاد می‌گذارند تا بازی کنند.
سگ‌ها در ارتش آمریکا
استفاده از سگ‌ها در جنگ به دوره باستان و رومیان باز می‌گردد. در تاریخ آورده‌اند که آتیلا در سپاه خود از نژاد غول‌پیکر مالاسر استفاده می‌کرد. همچنین زمان حمله انگلستان به ایرلند، انگلیسی‌ها سگ‌ها را وارد ارتش خود کردند و سپاه مقابل هم در عوض از تازی ایرلندی کمک گرفت تا به شوالیه‌های اسب سوار حمله کنند.
با آغاز قرن بیستم، وظیفه سگ‌ها تا حدودی تغییر کرد. در جنگ جهانی اول، سگ‌هایی که در میدان جنگ از آنها کمک گرفته می‌شد، وظیفه حمل سربازان زخمی را در سنگر برعهده داشتند و حتی به صورت این سگ‌ها نیز مانند آدم ها ماسک زده می‌شد.
در روسیه سگ‌ها را برای بردن بمب به زیر تانک‌های سپاه دشمن آموزش می‌دادند. همچنین ارتش‌های بسیاری از سگ‌ها به عنوان پیام‌رسان نیز استفاده می‌کردند. در جنگ جهانی دوم و جنگ ویتنام، سگ‌های پیشاهنگ، سربازان دشمن را که در جنگل‌های انبوه مخفی شده بودند، پیدا می‌کردند و در این کار بسیار موفق بودند.
امروزه کار سگ‌ها بو کشیدن و کشف مواد منفجره و مهمات است. البته گروه دیگری از سگ‌ها وظیفه حمله کردن را همراه با دیگر سربازها برعهده دارند. جالب اینجاست که ارتش آمریکا به سگ‌ها نشان نظامی نیز می‌دهد؛ به این صورت که اگر دارنده سگ ارتقای نظامی پیدا کند، خود سگ هم ترفیع می‌گیرد.
کبوترهای نظامی
هرچند کبوترها، پرندگان چندان باهوشی به نظر نمی‌رسند اما در طول جنگ جهانی اول و دوم، آمریکا نزدیک به ۲۰۰ هزار کبوتر را به خدمت گرفت تا نامه‌رسانی کنند. از سال ۱۹۱۷ تا ۱۹۵۷ در نیوجرسی، این سربازان هوایی پردار را آموزش می‌دادند تا در جنگ از آنها استفاده شود. بعد از پایان آموزش‌ها، کبوترها با میانگین سرعت یک کیلومتر در دقیقه تا کیلومترها پرواز می‌کردند و پیام‌های مخفی را که در کپسول‌های کوچکی قرار داشت و به پای آنها بسته بودند، به پایگاه‌های جنگی مختلف می‌بردند.
به گفته تاریخ‌شناسان، بیش از ۹۰ درصد پیام‌هایی که به این صورت فرستاده می‌شد با موفقیت به دست افراد موردنظر می‌رسید. در میان کبوترهای نظامی نامه‌رسان، یکی از آنها که «دوست عزیز» نام داشت، بسیار مشهور بود. دوست عزیز در طول جنگ جهانی اول کمک بسیاری به ارتش آمریکا کرد.
این کبوتر ۱۲ پیام سری بسیار مهم را پیش از آنکه توسط ارتش دشمن مورد هدف قرار بگیرد، به مقرهای موردنظر رساند. شاید باور نکنید اما دوست عزیز یک بار که به سینه و پایش گلوله خورده بود، با وجود زخمی شدن در حالی که پیام به پایش آویزان بود، موفق به رساندن آن شده و این اقدام شجاعانه‌اش باعث نجات ۱۹۴ سرباز شد.
دوست عزیز به دلیل زخم‌هایی که برداشته بود، در سال ۱۹۱۹ مرد و در فرانسه به او مدال شجاعت جنگی اهدا شد. بعد از مرگ دوست عزیز، بدن او تاکسیدر می‌شد و اکنون کبوتر یک پا در موزه تاریخ ملی آمریکا در واشنگتن به نمایش گذاشته شده است.
البته استفاده از کبوتر تنها در آمریکا صورت نمی‌پذیرد بلکه نشریه تلگراف در یکی از خبرهای خود اعلام کرد که ارتش چین هم در شهر چنگدو مشغول آموزش به کبوترهای نظامی است. بر اساس این گزارش، چن‌هونگ یکی از متخصصین ارتش قرار است این کبوترها را برای مأموریت‌های بین گردانی آموزش دهد، البته ۶۰۰ کبوتر دیگر هم در پایگاه پی‌ال‌ای تحت آموزش هستند تا در صورت بروز حوادث طبیعی که در آنها امکان قطع ارتباط مخابراتی و اینترنتی وجود دارد، پیام‌رسان باشند.
خفاش های بمب گذار
در جنگ جهانی دوم، ارتش آمریکا به فکر افتاد تا از خفاش‌ها نیز در نبرد استفاده کند و آنها را به ژاپن بفرستد. حتما می‌پرسید پرواز خفاش‌ها به سمت ژاپن چه نفعی برای آمریکایی‌ها داشت. باید گفت که این خفاش‌ها بمب‌گذار بودند، به این ترتیب که با بستن بمب به این جانوران، آنها را به سوی سپاه دشمن پرواز می‌دادند.
وقتی برای اولین بار، این طرح مطرح شد، در دهه ۱۹۴۰ آزمایش پرواز خفاش‌های بمب‌گذار صورت گرفت تا مطمئن شوند که آیا می‌توان برای بمباران ژاپن از این حیوانات استفاده کرد یا نه. در این آزمایش، به یک نکته مهم پی برده شد و اینکه استفاده از خفاش‌ها در زمستان امکان‌پذیر نبود، زیرا آنها به خواب زمستانی می‌رفتند و بیدار کردنشان غیرممکن بود.
بعد از انجام مطالعات لازم، اولین مأموریت آغاز شد و هرچند خفاش‌ها سربلند از میدان آزمایش بیرون آمدند اما این طرح که به پروژه «اشعه ایکس» معروف بود، بنا به دلایل سری متوقف شد و خفاش‌ها هیچ‌وقت به آن‌ور آب برای جنگ با ژاپن فرستاده نشدند.