به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از گاردین، بریتانیا در حال آماده شدن برای بازگشت به عرصه پرتاب ماهواره است. چند شرکت در حال حاضر برای پرتاب موشک از خاک بریتانیا رقابت می‌کنند. از جمله این شرکت‌ها می‌توان به اسکای‌رورا (Skyrora) اشاره کرد که تولید موشک‌های XL خود را در کامبرلند آغاز کرده تا سال آینده اولین پرتاب را انجام دهد.
یوان کلارک، سرپرست تیم پروژه گفت: «پرتاب بلک آرو در سال ۱۹۷۱ تنها پرتاب موفقیت‌آمیز برتانیا در مدار زمین بود. بنابراین ما تکه‌ای از آن را مقابل در ورودی سالن تولید قرار دادیم تا نشان دهیم که پس از نیم قرن، آماده بازگشت به این کسب و کار و رفتن به فضا هستیم.»
از جمله شرکت‌های دیگری که برنامه پرتاب موشک از خاک بریتانیا را دارند، اوربکس پرایم (Orbex Prime) است که پرتابگرهایش از ایستگاه پرتاب ساترلند در شمال اسکاتلند به پرواز درمی‌آیند. جزایر غربی و شبه‌جزیره کینتایر و همچنین مکان‌هایی در ولز و کورنوال نیز به عنوان سایر سایت‌های پرتاب در نظر گرفته شده‌اند.
تولد دوباره پرتاب ماهواره‌های بریتانیا نتیجه کوچک‌سازی چشمگیر وسایل الکترونیکی مدرن است. فضاپیماهای اولیه به اندازه ماشین‌ها بودند و به پرتابگرهای عظیم نیاز داشتند. امروزه، ماهواره‌ها اغلب به اندازه جعبه‌های کفش هستند که پرتابگرهای معمولی مانند XL اسکای رورا برایشان کافی است. این موشک در مقایسه با موشک‌های ساترن ۵ با ارتفاع ۱۱۰ متر که فضانوردان آپولو را به ماه فرستاد، تنها ۲۲ متر ارتفاع دارد.
بیشتر بخوانید:
موشک XL اسکای رورا سه مرحله‌ای است و با موتورهای پرینت سه‌بعدی کار می‌کند و در آینده نزدیک، اگر برنامه‌های این شرکت به نتیجه برسد، سالانه حدود ۱۲ ماهواره از «Unst»، شمالی‌ترین منطقه مسکونی در جزایر بریتانیا، پرتاب خواهد شد. آن‌جا راکت‌ها می‌توانند بر فراز آب‌های آزاد دریای شمال شلیک شوند و کاوشگرهایی را به مدارهای قطبی بفرستند، جایی که فضاپیمای نظاره‌کننده زمین می‌تواند نوسانات سطح دریا و تغییرات لایه‌های یخ را در حین چرخش سیاره، مطالعه کند.
کلارک گفت: «ما انتظار داریم که کاوشگرهای نظارت بر محیط زیست و همچنین ماهواره‌های ارتباطی هسته اصلی تجارت ما را تشکیل دهند. هر موشک می‌تواند محموله‌هایی تا وزن ۳۰۰ کیلوگرم را با هزینه ۳۰۰۰۰ تا ۳۶۰۰۰ پوند برای هر کیلوگرم حمل کند و هر موشک به ۵۰۰۰۰ لیتر سوخت برای رساندن محموله‌های خود به ارتفاع ۱۰۰۰ کیلومتر نیاز دارد.»
مهندسان کامبرنولد در حال ساخت موتورهایی برای اولین پرواز مداری XL اسکای رورا هستند که برای سال آینده برنامه‌ریزی شده است. به گفته کلارک، برنامه شرکت این است که بعد از چند سال، هر ماه یک موشک پرتاب کند. هفت موتور برای مرحله نخست اسکای رورا و یک موتور برای مرحله دوم نیاز است و به این ترتیب، باید هر سه تا چهار روز یک بار، باید یک موتور ساخته تا برنامه شرکت محقق شود.
کلارک گفت: این موتورهای بسیار پیچیده، کروزن- پراکسید می‌سوزانند که مزایای زیادی دارد. از جمله اینکه آلودگی کمتری نسبت به سوخت استاندارد تولید می‌کند و می‌تواند برای چند روز در موشک روی سکوی پرتاب ذخیره شود. در حال حاضر اکثر پرتابگرها از اکسیژن مایع استفاده می‌کنند که در صورت تاخیر باید تخلیه شود. با توجه به غیرقابل پیش‌بینی بودن آب و هوا در منطقه، توانایی نگهداری موشک با سوخت کامل روی سکوی پرتاب برای مدت طولانی، یک مزیت کلیدی خواهد بود.
ساخت موشک نوید ایجاد تغییرات چشمگیر در کامبرنولد را می‌دهد؛ شهری که پیش از این به دلیل مکان‌یابی فیلم کمدی دوست‌داشتنی بیل فورسایت، دختر گرگوری شهرت داشت.
این شرکت - که از آژانس فضایی بریتانیا و آژانس فضایی اروپا بودجه گرفته است - می‌گوید که به فرصت‌هایی برای استفاده از فضاپیمای خود برای پاکسازی فضای نزدیک زمین نیز می‌اندیشد.
کلارک گفت: «انواع ماهواره‌های قدیمی و تکه‌های موشک در مدار زمین هستند و می‌توانند مشکلاتی ایجاد کنند. بنابراین، اگر بتوانیم از ماهواره‌های خود برای سقوط ایمن برخی از آن‌ها استفاده کنیم یا آن‌ها را در مدارهای بالاتر و امن‌تر قرار دهیم، از بار مشکلات کم خواهیم کرد.»