به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس الرت، تصویر خیره‌کننده جیمزوب از ابرنواختر SN ۱۹۸۷A ساختارهایی از آن را نشان می‌دهد که پیش از این ندیده‌ایم. چشم مرکب طلایی قدرتمندترین تلسکوپ فضایی که تا به حال ساخته شده، بینش جدیدی از این ابرنواختر به ما می‌دهد.
در سال‌های میانی، دانشمندان با اشتیاق روندتغییرات SN ۱۹۸۷A را تماشا کرده‌اند که از شعله نوری که برای اولین بار در فوریه ۱۹۸۷ دیده شد به باقیمانده کامل ابرنواختری تبدیل شد. جیمزوب از تکامل این ابرنواختر با هسته رمبنده، که در ابر ماژلانی بزرگ در فاصله ۱۶۸۰۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد، بینش جدیدی به ما می‌دهد.
ما قبلا آن را از طریق هر طول موج ممکن، از امواج رادیویی گرفته تا گاما، بررسی کرده‌ایم. در حال حاضر تلسکوپ فضایی جیمز وب با دوربین مادون قرمز نزدیک نگاهی انداخته است، و مشاهدات جدید ساختارهایی را که در ابر در حال رشد از توده‌های منفجرشده ستاره‌ها، قبلا هرگز دیده نشده بودند، نشانمان می‌دهد.
ما از قبل چیزهایی درباره SN ۱۹۸۷A می‌دانیم. مثلا اینکه پرتاب توده‌های انفجاری که از ستاره مرکزی فوران می‌کند، دارای ساختار ساعت شنی است. برای ما بیضی‌شکل به نظر می‌رسد زیرا ما تقریبا از زاویه انتهای یکی از لوب‌ها به آن نگاه می‌کنیم.
در مرکز، یک لکه بسیار تیره به شکل سوراخ کلید وجود دارد. این توده غباری به قدری متراکم است که حتی جیمزوب نمی‌تواند نوری را که از آن عبور می‌کند، تشخیص دهد. شواهد حاکی از آن است که بقایای ستاره‌ای که منفجر شده، که اکنون نوعی ستاره نوترونی است که به عنوان تپ‌اختر شناخته می‌شود، پنهان می‌شود.
حلقه‌ای درخشان دور ستاره را احاطه کرده است. تصور می‌شود که این حلقه خط استوا است و کمر ساعت شنی را تشکیل می‌دهد. با این حال، جیمزوب در داخل حلقه چیزی را مشاهده کرد که هرگز در هیچ رصد قبلی شناسایی نشده بود: ساختارهای هلال‌مانند عجیب.
ناسا توضیح می‌دهد: «به نظر می‌رسد این هلال‌ها بخشی از لایه‌های خارجی گازی هستند که از انفجار ابرنواختر بیرون آمده‌اند. درخشندگی آن‌ها ممکن است به خاطر پدیده روشنی لبه باشد؛ یک پدیده نوری که از مشاهده مواد در حال انبساط به صورت سه‌بعدی ناشی می‌شود. به عبارت دیگر، زاویه دید ما باعث می‌شود این طور به نظر برسد که مواد در این دو هلال بیشتر از چیزی است که واقعا وجود دارد.»
بیشتر بخوانید:
جیمزوب جهان را با مادون قرمز میانی و مادون قرمز نزدیک می‌بیند، و در واقع در بسیاری از موارد تلسکوپ قادر است از میان مناطق گرد و غباری تصاویری ببیند که با دوربین‌های دیگر دیده نمی‌شود. با این حال، در مورد SN ۱۹۸۷A، غبار مرکزی آن‌قدر غلیظ است که حتی جیمزوب نیز نمی‌تواند به آن نفوذ کند. بنابراین ما هنوز خود ستاره نوترونی را که ۱۶۸۰۰۰ سال پیش به این زیبایی منفجر شده است، پیدا نکرده‌ایم. این تلسکوپ به رصد این ابرنواختر ادامه خواهد داد تا تکامل آن را با جزئیات دنبال و روزی ستاره گم‌شده را هم پیدا کند.