به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس الرت، کهکشان راه شیری باید مملو از سیاهچاله‌های کوچک باشد. تخمین زده می‌شود که در گوشه و کنار کهکشان، سیاهچاله‌هایی با جرم ستاره‌ای ۱۰ میلیون تا ۱ میلیارد کمین کرده باشند.
چون معمولا نمی‌توانیم آنها را ببینیم (مگر اینکه فعال باشند)، نمی‌توانیم سرشماریشان کنیم. همچنین نمی‌دانیم که آنها کجای کهکشان راه شیری هستند. ما فقط از حدود ۲۰ سیاهچاله با جرم ستاره‌ای در کهکشان راه شیری خبر داریم که نزدیک‌ترین آنها به زمین در فاصله ۱۵۶۵ سال نوری از ما قرار دارد.
یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که آنها می‌توانند از آنچه قبلا فکر می‌کردیم بسیار به ما نزدیکتر باشند. با تجزیه و تحلیل و مدل سازی خوشه قلائص، گروهی از ستارگان که در فاصله ۱۵۰ سال نوری از ما قرار دارند، تیمی از ستاره‌شناسان دریافتند که ممکن است دو یا سه سیاهچاله جرم ستاره‌ای در آن پنهان شده باشند.
استفانو تورنیامنتی، اخترفیزیکدان از دانشگاه پادوآ در ایتالیا می‌گوید: «شبیه‌سازی‌های ما تنها در صورتی می‌تواند با جرم و اندازه قلائص مطابقت داشته باشد که در مرکز خوشه (دست کم تا همین اواخر) سیاهچاله‌هایی وجود داشته باشند.
قلائص که با چشم غیرمسلح در آسمان شب در صورت فلکی برج ثور قابل مشاهده است، به عنوان یک خوشه باز شناخته می‌شود (گروهی از ستارگان که ویژگی های مشابهی دارند و با هم در فضا در یک حباب گرانشی در حال حرکت هستند.) هر خوشه ستاره‌ای باز خانواده‌ای از ستارگان خواهر و برادر است که همگی از یک ابر مولکولی عظیم متولد شده‌اند و قبل از اینکه در نهایت هر کدام راه خود را بروند، با هم می‌چرخند.
گمان می‌رود خوشه ستاره‌ای قلائص حدود ۶۲۵ میلیون سال قدمت داشته باشد. این خوشه ستاره‌ای شامل صدها ستاره است و ظاهرا ستاره‌هایی که در بیشترین فاصله از مرکز قرار دارند شروع به جدا شدن کرده‌اند و آنهایی که در مرکز هستند متراکم‌ترین گروه را تشکیل می‌دهند.
انتظار می‌رود که در این محیط‌های پرتراکم، ستاره‌ها با سرعتی بالاتر از آنچه در محیط‌های ستاره‌ای کم‌جمعیت می‌بینید، موجب حرکت یکدیگر شوند و در نتیجه نرخ بالاتری از برخورد و ادغام به وجود می‌آید. ستاره‌شناسان پیش‌بینی می‌کنند که در قلب خوشه‌های ستاره‌ای، سیاهچالهها را می‌توان یافت که محصول نهایی این فعل و انفعالات هستند. ما نشانه‌هایی از آنها را در انواع دیگر خوشه‌ها دیده‌ایم، اما چون سیاهچالهها هیچ نوری از خود ساطع نمی‌کنند مگر اینکه به طور فعال در حال بلعیدن ستاره‌ها باشند، یافتن آنها یک چالش است.
تورنیامنتی و همکارانش جستجوی خود را در قلائص به شیوه غیرمستقیم تری انجام دادند. آنها با استفاده از داده‌های گایا، یک ماهواره که موقعیت‌ها و سرعت‌های سه‌بعدی ستارگان کهکشان راه شیری را نقشه‌برداری می‌کند، جرم و حرکت ستاره‌ای این خوشه را مدل‌سازی کردند. سپس آنها شبیه‌سازی‌هایی را برای بازتولید این مشاهدات انجام دادند. آنها دریافتند که شبیه‌سازی‌هایشان زمانی که دو یا سه سیاهچاله جرم ستاره‌ای را در ترکیب قرار دادند، نزدیک‌ترین تطابق را با خوشه مشاهده‌شده دارد.
بیشتر بخوانید:
محققان قادر به شناسایی مکان‌های دقیق نبودند، اما می‌گویند این یافته نشان می‌دهد که قلائص حاوی نزدیک‌ترین سیاهچالهها به منظومه شمسی است که بیش از ۱۰ برابر نزدیکتر از گزینه قبلی است. واضح است که ما در معرض هیچ خطری از جانب آنها نیستیم. محققان دریافتند که بیشترین سرعت حرکت این سیاهچاله ها ۳ کیلومتر در ثانیه است. حتی اگر آنها در جهت ما سفر کنند، زمان بسیار زیادی طول می‌کشد تا به اینجا برسند.
این نتایج به ما بینشی در مورد نحوه توزیع این اجرام مرموز در سراسر کهکشان می‌دهد. این تحقیق در مجله «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society» منتشر شده است.