به گزارش همشهری آنلاین، چشمهای آموزشدیده میتوانند درخشانترین پیکرها را برای یافتن همه چیز، از یک شکارچی بزرگ گرفته تا یک بز دریایی اسطورهای ردیابی کند، اما برای بسیاری از ما، آنها فقط مجموعهای از نقاط سرگیجهآور است. اما فاصله این ستارهها از هم چقدر است؟
به گفته رصدخانه ملی رادیو نجوم آمریکا، میانگین فاصله بین ۲ ستاره در کهکشان راه شیری حدود ۵ سال نوری یا۴۷ تریلیون کیلومتر است.
با این حال، چشم انسان واقعاً این فواصل میانگین را نمی بیند. نمای آسمان شب فقط یک عکس فوری دوبعدی از درخشان ترین ستارگان است. یک ستاره مرئی ممکن است در واقع ۲ ستاره به هم متصل باشند و ستارگان منفرد در یک صورت فلکی ممکن است بسیار دورتر از آنچه به نظر می رسند از هم فاصله داشته باشند.
بیشتر بخوانید:
آنا روزن، اخترفیزیکدان و استادیار دانشگاه ایالتی سن دیگو، به سایت «لایو ساینس» میگوید: «هرگز به صورتهای فلکی اعتماد نکنید. اگر ۲ ستاره را در کنار یکدیگر در آسمان می بینید، این تنها یک طرح دو بعدی است و شما نمی دانید که آیا آنها واقعاً در کنار یکدیگر هستند یا خیر.
فاصله بین ستارهها به طور قابل توجهی متفاوت است. به گفته ناسا، خورشید حدود ۴.۲۵ سال نوری(۴۰ تریلیون کیلومتر) از نزدیکترین همسایه ستاره ای خود، پروکسیما قنطورس، فاصله دارد. از سوی دیگر، پروکسیما قنطورس، یکی از سه ستاره یک منظومه است و تنها یک پنجم سال نوری از نزدیکترین همسایگان خود فاصله دارد.
منظومه قنطورس نشان می دهد که میانگین فاصله بین ستارهها در سراسر کهکشان تصویر کاملی از توزیع ستارهها را که در طول زمان هم تغییر می کند، ترسیم نمیکند. روزن می گوید: «اگر نگاه دقیقتری بیندازید و تلسکوپها را به سمت این مناطق در زمانهای مختلف نشانهگیری کنید، موضوع پیچیدهتر هم می شود.»
بیشتر بخوانید:
ستارهها حرکت می کنند. اگرچه ما آنقدر دور هستیم که چشمهایمان نمیتواند حرکت ستارهها را دنبال کند. به همین دلیل است که صورتهای فلکی را میبینیم.
همه ستارگان بسیار ساکن به نظر میرسند، اما اگر بتوانید در هزارهها سفر کنید، در واقع خواهید دید که شکل صورتهای فلکی به آرامی تغییر میکند.
درک فعلی محققان این است که بیشتر ستارگان در محیطهای خوشهای نسبتاً نزدیک به یکدیگر متولد میشوند، اما با گذشت زمان، تأثیرات خارجی در فضا، مانند میدان گرانشی کلی کهکشان، میتواند باعث شود که ستارهها به آرامی پراکنده شوند.