همشهری-سعیده مرادی: مهم‌ترین خاطره‌ای که از مدرسه در مقطع ابتدایی برای من به یادگار مانده است، این بود که در آن زمان من را روی صندلی جداگانه و در جلوی کلاس می‌نشاندند.
من هنوز به ۷ سال نرسیده بودم و ۶ سال و نیمه بودم که به مدرسه رفتم. جثه کوچک و اندام ریزنقشی داشتم و همین باعث شد تا برای من جلوی کلاس صندلی جداگانه بگذارند تا بتوانم تخته سیاه را ببینم. البته همین جلونشستن باعث شده بود تا بیشتر در معرض دید معلم‌ها و درس پرسیدن‌ها باشم. در مجموع من مدرسه رفتن را دوست نداشتم و حسم نسبت به این محیط خوب نبود. به‌ویژه روزهای اول شروع مدرسه که شاید برخورد معلم‌ها هم در این بی‌علاقگی دخیل بود. در آن دوران مثل حالا نبود و معلم‌ها سختگیرتر و جدی‌تر بودند و در برخورد با دانش‌آموزان یک مقدار خشن‌تر و متفاوت از معلم‌های فعلی بودند. البته من مکان‌های شلوغ را دوست ندارم و شاید همین ویژگی‌ام هم در این بی‌علاقگی بی‌تأثیر نبوده است.