همشهری آنلاین، شقایق عرفی نژاد: پوسیدگی در ۴ اپیزود روایت می‌شود که هرکدام دو بازیگر دارند. به اضافه روایتی با صدای مهتاب نصیرپور که داستان مستقلی است. رضا قنبرزاده فرید، از سال‌ها پیش نوشتن این نمایشنامه را شروع کرده و در طول این مدت متن دستخوش تغییراتی شده تا این که بالاخره در شهریور ماه امسال خودش آن را در تماشاخانه شهرزاد روی صحنه برده است. با او در باره این نمایش صحبت کردیم:
پوسیدگی چهار داستان در باره زنان است. این چهار داستان و این چهار زند چه ارتباطی با هم دارند؟
این نمایش چهار داستان مختلف است که با یک نریشن به هم مرتبط می‌شوند. چهار زن که در چهار موقعیت مختلف قرار گرفته‌اند، هرکدام سعی می‌کنند با شیوه خودشان با شرایطی که در آن قرار گرفته‌اند، مواجه شوند. زمان و مکان خاصی وجود ندارد. می‌تواند در دهه پنجاه باشد، همانطور که در متن هست و می‌تواند همین امروز باشد یا هر دهه دیگری. موقعیت زنان در کشور ما مدام در حال تکرار است و انگار باید همیشه این تنگناها را تجربه کنند. یکی از این تنگناها درک نشدن توسط جامعه مردسالار است.
شما دهه پنجاه را برای اتفاقات داستان انتخاب کردید. چرا؟
وقایع داستان از سال ۵۰ تا ۶۰ اتفاق می‌افتند. برای این کار هم چند دلیل دارم. یک دلیلش این است که یک سری آمال و آرزوهایی در این دهه وجود داشت که هنوز هم دارد. مردم در آن زمان با پدیده‌هایی مثل سینما و تئاتر و زندگی مدرن مواجه می‌شوند. من این دهه را انتخاب کردم برای این که در این زمان ما در یک پیچ تاریخی قرار داشتیم و وارد فاز مدرنیته شدیم.
هر چهار داستان به میدان فردوسی ارتباط می‌کند.
میدان فردوسی یک نماد است. البته هر چهار داستان نمادهای خودشان را دارند. میدان فردوسیی مرکزی‌ترین نقطه تهران به عنوان پایتخت ایران است. از طرف دیگر فردوسی و شاهنامه‌اش نماد هویت ملی ما هستند. در داستان چهارم شخصیت نمایش به میدان فردوسی پناه می‌برد و با مجسمه فردوسی نجوا می‌کند. به عنوان یک هویت ملی که نمادش می‌تواند یک مجسمه در وسط شهر تهران باشد.
و ما را به تاریخ وصل می‌کند.
و هویت‌هایی که فراموش کرده‌ایم.
یکی از داستان‌ها در باره زن سرخپوش میدان فردوسی است. او چطور پایش به داستان باز شد؟
داستان این زن غیرمستقیم روایت می‌شود. آنچه که می‌دانیم این است که در اواخر دهه چهل این زن با لباس سر تا پا سرخ هر روز در یک ساعت خاص در میدان فردوسی تردد می‌کرده است. داستان‌های زیادی در باره او وجود داشت. در دهه پنجاه این زن یک دفعه ناپدید می‌شود. او را آخرین اسطوره عشق می‌دانم. زنی که هر روز برای برای دیدن محبوبش سر ساعت خاصی بیرون می‌آمده و با این که او هیچوقت نیامد، او ناامید نشد و با همان لباس همیشه منتظر او بود. او برای من نماد عشق و امید است. می‌خواستم به تماشاگر نشان دهم هنوز می‌شود عاشق بود. می‌توانیم به هویتمان پناه ببریم و منتظر روزهای خوب باشیم.
متن کی نوشته شد و چقدر تمرین کردید؟
متن اول ۷ اپیزود بود و بعد به ۵ اپیزود رسیدیم و در آخر ۴ اپیزود شد. به خاطر این که زمان نمایش زیاد می‌شد، اپیزودها را کم کردیم. الان هم ۴ اضافه یک اپیزود داریم. یکی از اپیزودها نریشنی است که خانم نصیرپور روایت می‌کند و داستان مستقلی دارد. به جز اپیزود آخر در باره زن سرخپوش که سال ۹۵ نوشته شده، بقیه اپیزودها یکی دو سال اخیر نوشته شده اند.
قرار بود متن دیگری را کار کنیم که با مشکل برخورد کردیم و این متن را انتخاب کردیم و دو ماه تمرین‌ها طول کشید و الان هم روی صحنه هستیم.
استقبال تا الان چطور بوده است؟
با توجه به این که در شهریورماه اجرا رفته ایم و تعطیلات مناسبتی هم داشته‌ایم، استقبال نسبتا خوب بوده است.
امکان تمدید اجراها وجود دارد؟
با توجه به بازخوردها از متنقدان و تماشاگران انتظار می‌رفت اجرا تمدید شود. اما بازیگران برای کارهای دیگر قرارداد دارند و به همین دلیل تا جمعه هفته دیگر فقط اجرا داریم. فعلاپرونده اجرا را می‌بندیم تا زمان دیگری بتوانیم باز هم اجرا داشته باشیم.