همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
شاید بهترین تعبیر برای توصیف فوتبال باشگاهی ایران، تعبیر «طفل سرراهی» باشد؛ مسابقاتی که برگزاری منظم و آبرومندانه آن در اولویت آخر است و هر اتفاقی رخ می‌دهد، آقایان فورا حکم به تعطیلی و وقفه در برگزاری آن یا انجام بازی بدون تماشاگر می‌دهند. این مسئله همیشه وجود داشته اما گاهی به معنای واقعی کلمه شور کار درمی‌آید؛ شبیه این روزهای لیگ بیست‌وسوم که همه را هاج و واج گذاشته است. امروز در حالی لیگ برتر تعطیل است که کسی فلسفه این وقفه را درک نمی‌کند.
خشت کج اول
مسابقات این فصل لیگ برتر از همان ابتدا با سنگی کج بنا نهاده شد. در شرایطی که قرار بود فصل جدید از روز ۱۲مرداد آغاز شود، مدیران ۸باشگاه لیگ برتری به فدراسیون فوتبال نامه نوشتند و گفتند آماده نیستند. به همین راحتی شروع بازی‌ها یک هفته به تعویق افتاد و مسابقات هفته اول روز ۱۸مرداد آغاز شد. با برنامه قبلی، دربی تهران به عنوان شاه‌بیت مسابقات لیگ برتر قبل از اردوی شهریور تیم ملی برگزار می‌شد اما آن تأخیر یک هفته‌ای همه‌چیز را به هم ریخت و حالا ممکن است دربی با چند ماه تأخیر انجام شود. اصلا آدم باورش نمی‌شود این چیزها را! آلمان و انگلیس و اسپانیا نه، شما یک لحظه تصور کنید در کره و ژاپن و قطر باشگاه‌ها به فدراسیون نامه بنویسند و بگویند آماده شروع لیگ نیستیم و به همین راحتی بازی‌ها عقب بیفتد؛ اصلا چنین چیزی ممکن است؟ با شرایط موجود چطور جسارت می‌کنیم به فوتبال باشگاهی کشورمان لقب «حرفه‌ای» می‌دهیم؟
همه‌چیز روی هوا
در شرایطی که مسابقات هفته پنجم لیگ برتر به بهانه حضور نمایندگان ایران در لیگ قهرمانان آسیا به صورت شلخته برگزار شده بود، سازمان لیگ خیال خودش را راحت کرد و حکم به تعطیلی تمامی مسابقات هفته ششم داد! حالا به امید خدا بعد از برگزاری مسابقات هفته دوم لیگ قهرمانان (دهم و یازدهم مهر)، بازی‌های لیگ از هفته هفتم از سر گرفته خواهد شد و این در حالی است که کسی نمی‌داند بقیه مسابقات هفته پنجم و تمامی دیدارهای هفته ششم کی انجام می‌شود؟ تازه این احتمال را هم باید درنظر گرفت که تیم امید ایران به مراحل بالای بازی‌های آسیایی هانگژو صعود کند؛ در این صورت حتی ممکن است مسابقات برخی تیم‌های لیگ بیش از پیش عقب بیفتد.
رونالدو رفت، ما خواب ماندیم
تعویق لیگ به بهانه برگزاری لیگ قهرمانان آسیا و نیز بازی‌های آسیایی در حالی است که فقط ما با این ترافیک روبه‌رو نیستیم و بقیه کشورها هم چنین شرایطی دارند اما آنها مثل آب‌خوردن داستان را مدیریت کرده‌اند. امروز تیم امید عربستان هم مثل ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو حاضر است. آنها در لیگ قهرمانان هم نماینده دارند و حضور النصر در ایران آن همه سروصدا کرد اما لیگ این کشور عقب نیفتاد. از زمانی که رونالدو از ایران رفته، النصر یک بازی در لیگ برتر و یک بازی در کینگ کاپ برگزار کرده اما ما هنوز در خوابی سنگین به سر می‌بریم و داریم در مورد آن مسابقه حرف می‌زنیم! این بی‌حرمتی به فوتبال باشگاهی کشورمان و جدی‌نگرفتن آن، قطعا از مهم‌ترین عوامل عقب‌افتادگی فوتبال کشور است و در ضمن یک دافعه بزرگ برای حضور مربیان و بازیکنان خارجی به‌دردبخور در ایران به‌شمار می‌آید. از خودتان بپرسید چرا آنها باید به جایی بیایند که حتی برنامه مسابقاتش مشخص نیست؟