به گزارش همشهری آنلاین، اگر فیلم «مرد ایرلندی» را دیده باشید حتما برایتان جذاب است که بدانید رابرت دنیرو، آل پاچینو، جو پشی و سایر بازیگرهای «مرد ایرلندی»، چگونه برای نقش‌شان در «مرد ایرلندی» فیلم گانگستری جدید اسکورسیزی آماده شدند. فیلم جدید اسکورسیزی به نام «مرد ایرلندی» داستان واقعی یک آدمکش حرفه‌ای و سرباز جنگ جهانی دوم به‌نام فرانک شیرن ملقب به «آیریش‌من» (مرد ایرلندی) را با نقش‌آفرینی رابرت دنیرو روایت می‌کند. فیلم، شیرن را در آخرین روزهای زندگی‌اش نشان می‌دهد که داستان زندگی‌اش را بازگو می‌کند؛ این‌که چگونه جریان‌های مختلفی حرفه او را به‌عنوان یک آدمکش شکل داد و بخصوص نقش او در ناپدیدشدن رهبر اتحادیه کارگری و دوست قدیمی‌اش جیمی هوفا (آل پاچینو) روایت می‌شود. در فیلم همچنین ماجرای نزدیک‌شدن شیرن به خانواده تبهکار بوفالینو را می‌بینیم. با این‌که هیچ‌وقت علت مرگ هوفا مشخص نشد شیرن مسئولیت قتل او را برعهده گرفت. همچنین مسئولیت جنایت‌های خانواده بوفالینو را که برای فعالیت‌های مافیایی‌شان در پنسیلوانیا شهرت داشتند. در فیلم راسل بوفالینو (جو پشی) رهبر و مربی شیرن در دنیای جنایت‌های سازمان‌یافته است و همچنین سبب دوستی او و هوفا می‌شود.
بسیاری از شخصیت‌های فیلم از اعضای اتحادیه بین‌المللی برادری تیمسترز هستند که یک اتحادیه کارگری تشکیل شده از کارگران حرفه‌ای و یقه آبی است. گروهی که وقتی داستان در آن روایت می‌شود شهرت داشتند و گفته می‌شود که این اتحادیه در جنایت‌های سازمان‌یافته دست داشتند. اسکورسیزی این فیلم را در کنار دنیرو، جین روزنتال، اما تیلینگر کاسکاف، ایروین وینکلر، جرالد چمالس، گاستون پاولویچ، راندال امت و گبریل ایسرائیلیویچی کارگردانی و تهیه کرده و فیلمنامه را هم استیون زیلیان نوشته است. این فیلم پیش از آن‌که در بیست‌وهفتم نوامبر از شبکه نتفیلیکس که تولیدکننده اصلی آن است پخش شود اول نوامبر در سینماها اکران شد. این گزارش در دی ماه ۱۳۹۸ در مجله ۲۴ چاپ شده است
فرانک شیرن ملقب به آیریش‌من، با نقش‌آفرینی رابرت دنیرو
در این فیلم دنیرو نقش فرانک شیرن را که به «آیریش‌من» معروف است بازی می‌کند. فیلم از زاویه دیدش به تصویر کشیده می‌شود و او زندگی خودش را به‌عنوان یک آدمکش حرفه‌ای بازگو می‌کند. او داستان همدستی‌هایش را در پلیدترین جنبه‌های جرایم سازمان‌یافته و سازوکار درونی آن، رقابت‌هایشان، ساختارهای اجتماعی محرمانه آن و ارتباطات اتحادیه با سیاسیونِ جریان اصلی به تصویر می‌کشد.
شیرن در اتحادیه بین‌المللی برادری تیمستر سمت بالایی داشت و در سال ۲۰۰۳، کمی قبل از مرگش، مسئولیت قتل هوفا، رهبر اتحادیه را در سال ۱۹۷۵ به عهده گرفت.
دنیرو ۱۲ سال درگیر ساخت این فیلم بود. او در گفت‌وگویی با «هالیوود ریپورتر» گفته است: «کتاب بی‌نظیر است ... من آن را خواندم و بعد به مارتی (اسکورسیزی) گفتم تو هم باید این کتاب را بخوانی و من فکر می‌کنم این چیزی است که باید بسازیم. ما پروسه ساخت را در سال ۲۰۰۷ آغاز کردیم بنابراین زمان بسیار زیادی برای ساخت آن طی شد و من خیلی خوشحالم که بعد از این همه مدت می‌توانم آن را ببینم و با جهان سهیم شوم.»
برای دنیرو از جلوه‌های تصویری و گریم استفاده شده است، از آن‌جا که باید نقش شیرن را در سن‌های مختلف بازی می‌کرد، در این فیلم برای این‌که بازیگر بتواند در سن‌های مختلف ظاهر شود از فناوری دی‌ایجینگ دیجیتال استفاده شد که شرکت اینداستریال لایت‌اند مجیکِ لوکاس‌فیلم آن را فراهم کرد.
این بازیگر در برنامه «تونایت شو» که سپتامبر ۲۰۱۹ به آن دعوت شده بود پروسه استفاده از این فناوری تصویری را شرح داد. «لکه‌های خیلی ظریفی روی صورت ما بود، چون نمی‌خواستند آن‌ها خیلی مزاحم کار ما شوند. به همین دلیل کار با حساسیت بالایی انجام شد تا برای همه نوع دوربین‌هایی که باید تصویر را می‌گرفت و البته دوربین ویژه اصلی وجود داشته باشد.»
او همچنین در پاسخ به این سؤال که آیا برای این نقش صداسازی هم کرده است، چنین گفت: «تا حدودی، بیشتر در قسمت‌های آخر فیلم.»
جیمی هوفا با بازی آل پاچینو
پاچینو نقش هوفا، رهبر جنجالی اتحادیه تیمستر را بازی می‌کند. او در دهه‌های چهل و پنجاه میلادی پایه‌های قدرتش را مستحکم کرد و درنهایت به‌عنوان رهبر قوی‌ترین اتحادیه کشور به شهرت رسید. هوفا در دهه شصت به جرم شنود گذاشتن برای اعضای هیأت منصفه، رشوه و فساد مالی دستگیر شد و پنج سال را در زندان گذراند. او پس از آزادی به صرافت این افتاد که قدرت خود را در اتحادیه بازپس بگیرد.
هوفا سی‌ام جولای سال ۱۹۷۵ ناپدید می‌شود؛ پس از این‌که خبر داد در یک قرار کاری منتظر مانده و طرفِ قرار نیامده است. ماشین او که قفل هم نبود روز بعد پیدا شد و هیچ اثری از جرم و جنایت در آن پیدا نشد. پرونده ناپدیدی هوفا برای سال‌ها باز ماند ولی تحقیقات درباره او به جایی نرسید و سرانجام در سی‌ام ۳۰ جولای ۱۹۸۲ مرگ حقوقی او از دادگاه اعلام شد. آل پاچینو نیز مانند دنیرو در ایفای نقشش بایستس از تکنیک دی‌ایجنیگ استفاده می‌کرد تا بتواند در سن‌های مختلفی در نقشش ظاهر شود.
پاچینو در پادکست «بیل سایمونز» گفت که «من باید نقش جیمی هوفا را در سی‌ونُه سالگی بازی می‌کردم. این کار را با کامپیوتر انجام دادند. مقدار زیادی تست و آزمایش انجام دادیم.» او همچنین شرح داد که کار فیلمبرداری همزمان با استفاده از «کامپیوترهایی انجام می‌شد که کنار دوربین‌ها روی هم قرار گرفته بودند و برای این‌که بازیگر را در سن‌های مختلف نشان دهند برنامه‌ریزی شده بودند و کارشان به نوعی بود که ظاهر بازیگر را در هر فریم تغییر شکل دهند.» پاچینو همچنین به این مسئله اشاره کرد که تعداد زیادی از دست‌اندرکارهای فیلم برای آن‌که بتواند راکورد سنش را دقیق کنترل کند به او کمک کرده‌اند. «مثلا کسی می‌آمد و به من می‌گفت: «تو سی‌ونُه سالهای. به این ترتیب خاطره‌ای از آن سن در ذهن شما ایجاد می‌شود و بدن تلاش می‌کند با آن منطبق شود و به همان شکل فکر کند. آن‌ها این مسئله را یادآوری می‌کردند»
او همچنین در گفت‌وگو با «امپایر» درباره چالش‌های بازی نقش جیمی در جوانی صحبت کرد؛ از جمله این‌که در صحنه‌ای باید تندوتیز و فرز از پله‌ها بالا می‌رفت. «جیمی آدم خیلی سرزنده‌ای بود و من به نحوی موفق شدم با انرژی و چالاکی واقعی آن کار را انجام دهم. کاری بود که توان زیادی می‌طلبید. بعد با خودم فکر کردم واقعا چطور توانستم این کار را انجام دهم؟»
راسل بوفالینو با نقش‌آفرینی جو پشی
پشی در فیلم «مرد ایرلندی» در نقش راسل بوفالینو ظاهر می‌شود. او با قدرتی که جایگاهش در پنسیلوانیا به او می‌داد می‌توانست بسیاری از جرایم جنایی محلی را پشت پرده‌های حرفه‌اش پنهان کند. او همچنین در دنیای زیرزمینی جنایت‌ها هدایتگر و مربی شیرن بود و بین او و جیمی هوفا رابطه نزدیکی را به وجود آورد.
بوفالینو که به خاطر جنایت‌های سازمان‌یافته‌اش مشهور بود فعالیت‌های مجرمانه‌اش را وقتی نوجوان بود و در بوفالوی نیویورک زندگی می‌کرد آغاز کرد و سال ۱۹۴۰ برای این‌که به فعالیت‌های خانواده نظارت کند به کینگستون در پنسیلوانیا نقل‌مکان کرد. بوفالینو رئیس یک گروه جنایتکار کوچک بود که جرایم‌شان شامل قمارهای غیرقانونی، معامله‌های فاسد کارگری و نزول‌خواری می‌شد. او همچنین رابطه حرفه‌ای نزدیکی با گروه جنایتکار کوستا نوسترا داشت.
سال ۱۹۷۸ بوفالینو برای شرکت در یک اخاذی، محکوم و چهار سال زندانی شد. اما بعدها به خاطر برنامه‌ریزی قتل مردی که سال ۱۹۷۷ علیه او شهادت داده بود دوباره به زندان بازگشت. سال ۱۹۸۹، پس از این‌که از زندان آزاد شد ریاست او در خانواده خاتمه پیدا کرد. او سال ۱۹۹۴ در نود سالگی به مرگ طبیعی درگذشت.
طبق گزارش سی‌ان‌ان، پشی در یکی از نمایش‌های فیلم در فستیوال فیلم نیویورک که ماه سپتامبر در مرکز لینکن برگزار شده بود درباره کار با اسکورسیزی گفت: «هر کاری که به من می‌گوید انجام می‌دهم.»
فلیکس دیتولیو ملقب به اسکینی ریزر با بازی بابی کاناوالی
کاناوالی نقش فلیکس دیتولیو مقلب به اسکینی ریزر را بازی می‌کند. او جولای ۲۰۱۸، در برنامه جیمی کیمل حضور پیدا کرد و درباره این نقش گفت: «دیتولیو رئیس دنیروی جوان است. «من موفق شدم نقش شخصیت بزرگی به‌نام اسکینی لیزر را بازی کنم. بهترین نامی که تا به حال شنیده‌اید.»
او همچنین در این گفت‌وگو درباره همکاری با دنیرو، پاچینی، پشی و اسکورسیزی گفت: «بازی کردن نقش رئیس دنیرو برای من هولناک بود. این‌ها قهرمان‌های زندگی من هستند اما من باید خیلی معمولی رفتار کنم چون با هم کار می‌کنیم. سر صحنه در ذهن خودم فریاد می‌کشم که «اوه خدای من، نمی‌توانم باور کنم!» اما در ظاهر خونسرد هستم.»
او همچنین در افتتاحیه «مرد ایرلندی» در فستیوال فیلم نیویوک به «هالیوود ریپورتر» درباره مدت زمان فیلم که ۲۰۹ دقیقه است؛ چنین گفت: «این فیلم مارتین اسکورسیزی است که رابرت دنیرو، آل پاچینو و جو پشی در آن بازی می‌کنند، این فوق‌العاده است. دلم می‌خواست فیلم هرگز تمام نشود.» او همچنین عقیده دارد که این مدت زمان طولانی برای فیلم عمدی بوده است؛ «به نظرم حس بسیار غم‌انگیزی در پایان فیلم وجود دارد. این فیلم چنان در مقیاس یک حماسه است که نمی‌توانست از این کوتاه‌تر باشد. پایان فیلم حسی از مرگ را القا می‌کند و می‌بینیم که چطور پایان کش داده می‌شود، بخصوص نیم ساعت آخر که برای من بسیار تأثیرگذار بود و انگار می‌توانستم احساس کنم که مرگ چه حسی دارد. وزن پایان فیلم را حس می‌کردم و دیدن آن آدم‌ها که پیر شده‌اند و به آخر زندگی‌هاشان رسیده‌اند متأثرم می‌کرد. این فیلم داستان چهل سالهای را روایت می‌کند. شما برای این کار نیاز به زمان دارید و البته دیده نشده مارتی فیلم کوتاهی بسازد.»
آنجلو برونو، با بازی هاروی کایتل
هاروی کایتل در نقش آنجلو برونو ظاهر می‌شود، یک جنایتکار سیسیلی‌امریکایی که به ریاست خانواده جنایتکار فیلادلفیا برای دو دهه که از ۱۹۵۹ شروع شد شهرت داشت. برونو موفق شد در طول این بیست سال رهبری، از دید نکته‌سنج رسانه‌ها و مراجع قانونی و همچنین اختلافات وحشیانه‌ای که دیگر خانواده‌ها با آن مواجه می‌شدند در امان بماند. برونو با وجود دستگیری‌های متعدد هرگز محکوم به حبس طولانی‌مدت نشد. او بر اثر اصابت گلوله که از طرف یکی از اعضای خانواده فیلادلفیا هدایت شد در سال ۱۹۸۰ در شصت‌ونُه سالگی درگذشت.
در فستیوال فیلم لندن کایتل به خبرنگارهای «های‌یوگایز» درباره همکاری با اسکورسیزی گفت: «این فیلم برای مارتی و رابرت پروژه خاصی بود. آن‌ها بعد پشی و آل پاچینو را اضافه کردند. درنهایت پروژه خیلی ویژه‌ای از کار درآمد.» او همچنین درباره اهمیت روایت این داستان در سال ۲۰۱۹ گفت: «آن‌ها می‌گویند سیاست تجارت شهر است و درست همین حالا سیاست جریان زیادی در زندگی ما دارد ... خیلی بموقع است. این فیلم شکافتن چنین مسئله‌ای است، اکتشافی در جست‌وجوی روح شهر.»
آنتونی پروونزانو با بازی استیون گراهام
استیون گراهام در نقش آنتونی پروونزانو ظاهر می‌شود، شخصیتی در فیلم که به «تونی پرو» معروف است. او که ریاست اتحادیه در محله ۵۶۰ در نیوجرسی را برعهده داشت، رئیس خانواده ژنووسه بود و به خاطر همکاری‌اش با هوفا، رهبر اتحادیه تیمستر، شهرت داشت. پروونزانو با اجازه هوفا از سمتش به‌عنوان معاون ریاست استفاده کرد تا بودجه اتحادیه را برای مصارف شخصی خود خرج کند. آن دو درنهایت برای این فعالیت‌ها دستگیر شدند. پس از حبس، هوفا و پروونزانو در فرودگاه زدوخورد شدیدی داشتند. پس از این اتفاق پروونزانو به‌عنوان بخشی از حکم عفو مشروطی که دادگاه به او داد، به مدت پنج سال از همکاری با اتحادیه ممنوع شد.
پروونزانو سال ۱۹۷۸، برای دست داشتن در قتل آنتونی کاستلیتو، مدیرمالی محله ۵۶۰ در سال ۱۹۶۱ دستگیر شد. او سال ۱۹۸۸ در هفتادویک سالگی بر اثر حمله قلبی درگذشت.
در گفت‌وگو با «هی‌یوگایز» در فستیوال فیلم لندن، استیون گراهام گفت که کار در این فیلم «تجربه حیرت‌انگیزی بود... هرگز حتی در بلندپروازانه‌ترین رؤیاهایم هم فکر نمی‌کردم در فیلمی با آل پاچینو، رابرت دنیرو، جو پشی و هاروی کایتل کار کنم. هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم چنین چیزی اتفاق بیفتد.»
همچنین او درباره نقشش در فیلم گفت: «پروونزانو شخصیت فوق‌العاده‌ای برای بازی است... من و مارتی گفت‌وگویی درباره شخصیت با هم کردیم و می‌خواستیم او سرزنده، کمی عجیب‌غریب و البته توپِ انرژی باشد... فرصت خلق چنین چیز فوق‌العاده‌ای مرا به این کار جذب کرد.»
آنتونی سالرنو با بازی دومنیک لامباردوزی
لامباردوزی در نقش آنتونی سالرنو در فیلم بازی می‌کند. شخصیتی که به «فت تونی» (تونی چاقه) معروف است و از جنایتکارهای نیویورک است. او ریاست خانواده ژنووسه را از سال ۱۹۸۱ تا محکومیتش در سال ۱۹۸۶ بر عهده داشت. سالرنو به جرم اخاذی تحت تعقیب قرار گرفت و به کمک غیرقانونی به انتخاب روی لی ویلیامز برای ریاست اتحادیه متهم شد.
با این‌که لامباردوزی درباره فیلم و شخصیتش چیز زیادی نگفت اما به طرفدارهای فیلم تصویری درونی از چگونگی آماده‌شدن برای نقشش عرضه کرد. او عکسی از خودش را درحالی‌که روی صندلی گریم برای نقش سالرنو آماده می‌شد در اینستاگرام منتشر کرد.
جوزف گالو ملقب به کریزی جو (جوی دیوانه) با بازی سباستین مانیسکالو
مانیسکالکو در فیلم نقش جوزف گالو را بازی می‌کند. او غیر از جوی دیوانه که لقب اوست به «جو بلونده» هم معروف است. گانگستر معروف نیویورکی از اعضای خانواده پروفاسی بود که بعدها به کولومبو شهرت پیدا کردند.
گالو در تولد چهل‌وسه سالگی‌اش به دست یکی از اعضای خانواده پاتریارکا به قتل رسید. به دنبال مرگ او خانواده کولومبو به جنگ داخلی دیگری کشانده شد که برای سال‌ها ادامه پیدا کرد.
این بازیگر در ماه سپتامبر در برنامه «تونایت شو» حضور پیدا کرد و درباره فیلم گفت: «این فیلم باورکردنی نبود. این‌ها ابرقهرمان‌های ایتالیایی‌ای بودند که من با آن‌ها بزرگ شده بودم» او پیش از این‌که اسامی بازیگرهای این فیلم را پشت هم نام ببرد؛ چنین گفت: «پدر و مادرم باورشان نمی‌شد که من حتی در چنین فیلمی حضور داشته باشم.»
او بعد از این‌که گفت دلش نمی‌خواست در تصویرسازی مانیسکالکو کسی را ناامید کند توضیح داد برای این‌که به نقشش نزدیک‌تر شود موهای سینه‌اش را رنگ کرده است. «جایی خواندم که موهای سر گالو سیاه یا قهوه‌ای رنگ بوده اما موهای روی سینه‌اش بلوند بود ... من هم آن‌ها را رنگ کردم تا اگر یک وقت اسکورسیزی گفت باید پیرهنت را درآوری موهای بلوند داشته باشم.»
او همچنین اشاره کرد که استرس و نگرانی زیادی داشته که قرار است در کنار بازیگرهای افسانه‌ای فیلم بازی کند. «قبل از فیلمبرداری تقریبا دو شب کامل خوابم نبرد. اولین سکانس من با پشی و دنیرو بود. دنیرو روی صحنه آمد طرف من و گفت: «شنیدم کارهای خوبی بلدی» با خودم فکر کردم که می‌داند من استندآپ کمدی کار می‌کنم یا ... اما چیزی از او نپرسیدم.»
بیل بوفالینو با بازی ری رومانو
رومانو در فیلم در نقش بیل بوفالینو با نام پیشینِ ویلیام یوجین بوفالینو ظاهر می‌شود. وکیل امریکاییِ اتحادیه بین‌المللی برادری تیمسترز از سال ۱۹۴۷ تا ۱۹۷۱. او در سال ۱۹۸۲ بازنشست شد. بوفالینو تا روزی که هوفا ناپدید شد با او کار کرد و رابطه نزدیکی با او داشت.
در گفت‌وگویی در استودیوی آی‌ام‌دی‌بی در سان‌دنس رومانو فاش کرد به این دلیل که قبلا در سریال «واینیل» (محصول اچ‌بی‌او) با اسکورسیزی همکاری داشته، مجبور نبوده برای نقشش در «مرد ایرلندی» تست بازیگری بدهد. «او [اسکورسیزی] مرا در فهرست بازیگرهای «مرد ایرلندی» گذاشت چون دوست داشت در این فیلم باشم ... اما این‌جا قرار بود نقش متفاوتی را بازی کنم و این برایم فوق‌العاده ترسناک بود چون با خودم فکر می‌کردم از کجا می‌داند از پس این نقش برمی‌آیم؟ چون در «واینیل» بازی مرا بعد از ضبط دیده بود. اما این‌جا او همین‌طور اعتماد کرده بود که من با حضور پشی و دنیرو می‌توانم در تصویر بگنجم و این مسئله مرا به‌طرز وحشتناکی ترسانده بود.»
رومانو همچنین درباره مدت زمان فیلم در گفت‌وگو با تی‌اچ‌آر در فستیوال فیلم نیویورک گفت: «اگر به من بود حتی می‌شد یک ساعت دیگر هم ادامه پیدا کند. فقط یادتان باشد قبل از شروع فیلم دستشویی بروید چون به محض این‌که فیلم شروع شود در آن غرق می‌شوید. فیلم چیزهای زیادی برای گفتن دارد. همان چیزی است که از یک فیلم مارتین اسکورسیزی توقع دارید و بعد چیزهای بیشتری هم به شما داده می‌شود. عواطف و داستان و درگیری‌هایی بیش از آنچه در دیگر فیلم‌های او می‌بینید بنابراین برای هرکسی در این فیلم چیزی پیدا می‌شود چیزی که شما را برای سه ساعت و بیست دقیقه نگه می‌دارد و شما حتی گذشت زمان را حس نمی‌کنید.»
چاکی اوبرایان با بازی جسی پلمنز
پلمنز نقش چاکی اوبرایان، پسرخوانده هوفا را در «مرد ایرلندی» بازی می‌کند. پلیس و خانواده هوفا معتقد بودند که او در ناپدیدشدن هوفا دست داشته است، بدون آن‌که مدارک محکمی داشته باشند که اوبرایان را به ماجرای ناپدیدشدن هوفا ارتباط دهد.
در گفت‌وگو با «ای‌ام نیویورک» پلمنز گفته است که برای آمادگی در نقش اوبرایان در اینترنت درباره او تحقیق کرده است. «گروه تولید توانستند درست چهار روز قبل از این‌که کارم را شروع کنم صدای ضبط‌شده‌ای از او پیدا کنند که اتفاق فوق‌العاده شگفت‌انگیزی بود که چطور در لحظه آخر اتفاق افتاد ... برای این‌که بفهمم اوبرایان چه آدمی بوده و چه صدایی داشته خیلی بهتر از این بود که فقط درباره او مطلب بخوانم.» پلمنز همچنین درباره پشت‌صحنه فیلم و کارکردن با بازیگرهای ابرستاره فیلم گفت: «درست همان چیزی بود که فکرش را می‌کنید. بعضی روزها به خودم می‌آمدم و می‌دیدم که آن‌جا نشسته‌ام و دارم آن‌ها را نگاه می‌کنم. این تجربه‌ای است که هرگز فراموش نخواهم کرد ... اگر همین حالا بازنشست شوم مشکلی ندارم.»
پگی شیرن با بازی آنا پاکوین
آنا پاکوین در نقش پگی شیرن، دختر مرد ایرلندی (رابرت دنیرو) ظاهر می‌شود. او سرانجام از کارهای جنایت‌آمیز پدرش اطلاع پیدا می‌کند و همین مسئله باعث دوری‌اش از فرانک شیرن در سالهای پایانی عمرش می‌شود.
پاکوین به «هی‌یوگایز» درباره کارکردن با اسکورسیزی گفته است که همکاری با اسکورسیزی از آرزوهای قبل از مرگش بوده است.
او در پاسخ به این‌که چه چیزی او را جذب بازی در فیلم کرده چنین گفت: «اگر مارتین اسکورسیزی از من می‌خواست نقش یک درخت را بازی کنم که گوشه‌ای گذاشته شده و تزئینات کریسمس از آن آویزان است باز هم برایم جذاب بود ... طبق آنچه اتفاق افتاده، پگی محور اخلاقی فیلم است و این لذت مضاعفی داشت اما به معنی واقعی کلمه هر کار دیگری هم حاضر بودم انجام دهم.»
او همچنین اضافه کرد که به نظر او «مرد ایرلندی» از دیگر فیلم‌هایی که در این ژانر ساخته شده‌اند «پُراحساس‌تر و تأثیرگذارتر» است. «شما درنهایت، برخلاف مسائل اخلاقی شخصیتِ اصلی، با او همدردی می‌کنید.»
کری بوفالینو با بازی کاترین ناردوچی
ناردوچی در نقش شخصیت کری بوفالینو، همسر راسل بوفالینو در فیلم «مرد ایرلندی» ظاهر می‌شود. با این‌که اطلاعات زیادی درباره کری بوفالینو وجود ندارد، ناردوچی با تمام قوت می‌گوید که تجربه لذت‌بخشی روی صحنه داشته است. او در گفت‌وگو با «فاکس نیوز» درباره «مرد ایرلندی» گفت: «هر بازیگری که اهل چالش و ریسک باشد عمیقا دوست دارد که بخشی از این چنین فیلمی باشد و من هم احساس می‌کنم خیلی خوشبخت بوده‌ام که در این فیلم حضور دارم. من واقعا افتخار می‌کنم که این فرصت به من داده شد تا بخشی از این گروه باشم. این فیلم برای هر بازیگری جای خوشی برای لذت‌بردن است.» او درباره کارکردن با اسکورسیزی گفت که از همکاری با او بسیار لذت برده چون اسکورسیزی بازیگرها را تشویق می‌کند که هنگام فیلمبرداری رها و بی‌قید باشند: «آدم احساس نمی‌کند پایبند فیلمنامه است ... بلکه می‌تواند خارج از آن قدم بردارد، آزاد باشد و خوش بگذراند.»