ولی مدیرعامل خانه سینما این واکنش‌ها را نمک این ماجرا تلقی می‌کند.
اما ماجرای بسته فرهنگی «سی‌سال، سی نما» از این قرار بود که خانه سینما در سی‌امین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، اقدام به تهیه بسته‌ای شامل 30 فیلم بلند سینمایی، 30 فیلم مستند و 30 فیلم کوتاه و انیمیشن کرد تا به مراکز فرهنگی سراسر دنیا ارسال شود.
بسته‌ای که جای بعضی فیلم‌های شاخص در آن خالی بود و منجر به شکل‌گیری اعتراض‌هایی شد؛ به‌طوری‌که چند روز پیش خسرو سینایی از راه نیافتن فیلم «عروس آتش» به این بسته فرهنگی اعتراض کرد و علیرضا رئیسیان، رئیس کانون کارگردانان نیز گفت: این کانون در جریان انتخاب برخی فیلم‌های «سی سال سینما» نبوده است. نکته‌ای که این روزها مورد چالش قرار گرفته، روال تصمیم‌گیری و نام افرادی است که به انتخاب فیلم‌ها پرداخته‌اند.
طبیعی است که با توجه به محدودیت انتخاب تنها 30 فیلم از انبوه محصولات سینمایی پس از انقلاب، به هر حال آثار شاخصی از قلم افتاده باشند ولی به‌نظر می‌رسد که در انتخاب فیلم‌ها می‌شد دقت بیشتری به خرج داد.
اما محمد مهدی عسگر‌پور که به‌عنوان مدیرعامل خانه سینما، متهم ردیف اول به شمار می‌رود، در واکنش به این اعتراض‌ها و چگونگی انتخاب فیلم‌ها میگوید: در کشور ما همیشه وقتی قرار است در حوزه سینما داوری صورت بگیرد، این سؤال مطرح می‌شود که چه کسانی این کار را می‌کنند و ملاک آنها چیست؟ اما این سؤال‌ها زمانی معنا پیدا می‌کند که جشنواره‌ای برگزار می‌شود یا قرار باشد نتیجه این داوری‌ها در محلی عرضه شود.
بسته‌های 2 و 3 پاسخگوی معترضان
مدیرعامل خانه سینما اما از همین ابتدا، برای اینکه این گلایه‌ها ادامه پیدا نکند و دامنه‌دار نشود از احتمال شکل‌گیری بسته‌های فرهنگی 2 و 3 خبر می‌دهد و میگوید: بهتر است حالا که بعد از چند سال چنین حرکت فرهنگی شکل گرفته، از اعتراض بگذریم. به هر حال پارامترهایی وجود داشته، ولی چطور می‌توانیم همه اصناف را راضی کنیم؟
ما دوست داریم در همه رقابت‌ها حضور داشته باشیم اما بعد از آن، با هر نوع داوری هم مخالفیم. اساسا تصوراتمان ضد‌داوری عمل می‌کند. به همین خاطر در هر دوره جشن خانه سینما و جشنواره فجر با مشکل مواجهیم. فکر می‌کنیم در داوری‌ها همیشه لابی و عدم‌درک وجود دارد. اگر همین بسته را کانون کارگردانان که حالا معترض شده‌اند تهیه می‌کردند، تعداد دیگری از صنوف اعتراض می‌کردند.
ملاک‌های انتخاب
عسگر‌پور اما گلایه‌های پیش آمده را وجه ژورنالیستی ماجرا و بی‌اهمیت ارزیابی کرده و معتقد است اگر گلایه‌ها به همین چند اعتراض محدود ختم شود، نمک ماجرا خواهد بود.
او در ادامه در مورد سایر پارامترهای این بسته میگوید: برای گزینش فیلم‌های برتر بعد از انقلاب، که البته مسئولیت شکل‌گیری و مدیریت آن با شخص رضا میر‌کریمی بود، ابتدا 230 فیلم بلند انتخاب شد. این تعداد فیلم همگی می‌‌توانستند وجه مشترک نظرات گوناگون باشند یعنی برترین‌های 30 سال گذشته بودند.
اما بعد از آن چند شرط نیز مطرح شد تا از این تعداد به 30 فیلم مورد نظر برسیم.به گفته عسگر‌پور تلاش شد تا از هر کارگردان تنها یک فیلم حضور داشته باشد که این شرط، با یک استثنا آن هم در مورد کیانوش عیاری رعایت شد. یعنی از این کارگردان یک فیلم بلند و یک فیلم مستند که به نوعی مستند انقلاب بود در این مجموعه قرار گرفت.
ایراد دیگر بعضی فیلم‌های نبود کپی مناسب بوده، بعضی سازمان‌ها و تهیه‌کنندگان نیز تمایلی به حضور فیلم‌هایشان در این بسته نداشتند که کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان یکی از آنهاست.
مدیرعامل خانه سینما در توضیح این مطلب میگوید: به‌عنوان مثال ما قصد داشتیم فیلم «باشو، غریبه کوچک» بهرام بیضایی را در بسته قرار دهیم که به خاطر مخالفت کانون، «مسافران» جایگزین آن شد.
فیلم‌های بدون زیرنویس انگلیسی نیز دیگر خارج‌شدگان از چرخه انتخاب بسته «سی سال سینما» بودند. زمان‌بر و هزینه‌بر بودن پروسه زیرنویس انگلیسی، دلیل حذف این فیلم‌ها بود؛ ضمن اینکه از ابتدا، به‌دلیل سمتی که در خانه سینما دارم، فیلم‌های خود را از این گردونه انتخاب خارج کردم.
اعتراض؛ وجه مشترک سینماگران
مدیرعامل خانه سینما بعد از برشمردن پارامترهای مهم در انتخاب فیلم‌ها و پروسه آن ضمن اینکه همچنان تمایلی به اعلام اسامی داوران ندارد، اعتراض به داوری‌های فرهنگی را طبیعی و صاحب یک سابقه تاریخی عنوان می‌کند. او میگوید: یک نکته در اخلاق سینماگران ما وجود دارد و آن اینکه همیشه معترضیم. با داوری‌ها مشکل داریم.
شکل‌گیری بسته «سی سال، سینما» یک حرکت فرهنگی و کاملا غیراقتصادی بود که تنها با هدف آشنایی مراکز فرهنگی دنیا با سینمای ایران صورت گرفت. بهتر است این بسته، شماره یک تلقی شود تا در آینده باز هم به مناسبت‌های دیگر، بسته‌های دیگری را عرضه کنیم.
مدیرعامل خانه سینما اما در نهایت معتقد است که این اعتراض‌ها همیشه باعث می‌شود که در حوزه فرهنگی، مدیران ترجیح بدهند هیچ حرکت فرهنگی انجام نداده و در سکوت به کار خود ادامه دهند.