به گزارش همشهری آنلاین، اواخر دهه هشتاد سریال‌هایی مثل قلب یخی، قهوه تلخ و عشق تعطیل نیست به صورت دی وی دی و هفتگی پخش شدند. موفقیت این سریال‌ها اگرچه بعضی از آنها هم در نیمه راه متوقف تا توقیف شدند، باعث شد کارگردان‌هایی که مدت‌ها برای تلویزیون کار کرده بودند، سراغ این نوع سریال‌سازی بروند. با ساخت سریال شهرزاد به کارگردانی حسن فتحی در سه فصل و موفقیت آن، این شکل سریال‌سازی وارد مرحله جدیدی شد. کم کم در اوایل دهه نود به جای این که سریال‌ها به شکل دی وی دی توزیع شوند، پلتفرم‌های اینترنتی شکل گرفت که تولیدکننده سریال و برنامه بودند و حالا مخاطبان می‌توانستند با خرید اشتراک این پلتفرم‌ها بیننده سریال‌ها و برنامه‌های مختلف باشند.
تهیه‌کنندگان بسیاری هم که پیش از این با تلویزیون همکاری می‌کردند یا حتی تهیه‌کنندگان سینما به سمت شبکه نمایش خانگی کوچ کردند و با همکاری این پلتفرم‌ها دست به ساخت سریال زدند. به این ترتیب اقتصاد و گردش مالی این پلتفرم‌ها توجیه‌پذیر شد و نتیجه آن تولید بسیاری سریال و برنامه بود. سریال‌هایی که به مرور ژانرهای مختلف پیدا کردند و در کنار آن هم رئالیتی‌شوی مختلفی مثل مافیا و جوکر و همینطور مسابقه‌های استعدادیابی مثل صدای جادویی و مسابقه‌های معمایی مثل صداتو تولید شدند.
این تولیدات از سوی سه پلتفرم شناخته‌شده و رسمی و زیرنظر ساترا (سازمان تنظیم مقررات رسانه‌های صوت و تصویر فراگیر) پخش می‌شوند. اما در کنار این پلتفرم‌ها، سکوهایی هم هستند که باز با نظارت ساترا، فقط پخش‌کننده‌اند. این سکوها فیلم‌ها و سریال خارجی را دوبله و پخش می‌کنند و وارد حوزه تولید نمی‌شوند. بعضی از آنها حتی حق اشتراک هم ندارند و می‌توان به رایگان محتواهای آنها را تماشا کرد. گاه یک فیلم یا انیمیشن در دو یا چند سکوی پخش آنلاین با دوبله‌های متفاوت از هم در اختیار مخاطب قرار می‌گیرند. جالب اینجاست که با وجود رایگان بودن تماشای محتواها، استقبال کم‌تری از این شکل پلتفرم‌ها می‌شود و مخاطبان ترجیح می‌دهند با خرید اشتراک، تماشاگر سریال‌ها و برنامه‌های ایرانی باشند که در پلتفرم‌هایی که تولیدکننده سریال هستند، پخش می‌شود.
با این وجود به تازگی تعداد پلتفرم‌هایی که تولیدکننده نیستند، نزدیک به دوبرابر شده است. این پلتفرم‌ها به شکل موازی و بدون داشتن نقشه راه و مسیر مشخص و بدون این که تولیدی داشته باشند و مخاطبان زیادی آنها را دنبال کنند، زیاد می‌شوند و به نظر می‌رسد آنچه در این میان مهم است، نه کیفیت بلکه کمیت و تعداد و آمار سکوهایی است که زیر نظر ساترا فعالیت می‌کنند.