همشهری آنلاین - دیسک حسین رسولی وقتی روی 62متر و 4سانتی‌متر نشست؛ چند سانتی‌متر بالاتر از جایی که دیسک احسان حدادی فرود آمده بود، خوشحال‌تر از همه هادی سپهرزاد بود؛ قهرمان دهگانه سابق ایران که این بار به‌عنوان مربی رسولی روی سکوهای هانگژو نشسته بود. آن پرتاب او را به طلای حسین مطمئن کرده و انگار بار چندساله را از روی دوش‌هایش برداشته بود. سپهرزاد، رسولی را به مدال طلای جوانان آسیا رسانده بود و حالا دوباره او را نه به سطح اول آسیا که انگار به زندگی دوباره بازگردانده است. سپهرزاد از روزهای بد شاگردش می‌گوید: «3سال به‌خاطر مسائلی اجازه ندادند که من با حسین کار کنم. پارسال وقتی شرایط فراهم شد که دوباره با هم کار کنیم، حسین نه از نظر بدنی و نه از نظر ذهنی اصلا آمادگی مناسبی نداشت. شروع کارمان نامطلوب بود. از نظر اسکان، تغذیه و... همه‌چیز بد بود. به حسین گفتم باید همه سختی‌ها را تحمل کنی تا به موفقیت برسی.» به‌گفته سپهرزاد، رسولی از زیرپله خوابگاه ورزشگاه آفتاب انقلاب برای بازی‌های آسیایی استارت زد و به جز روزهای آخر که در هتل اقامت داشت، بقیه روزهایش در سختی گذشت اما تحمل این شرایط راحت‌تر از حرف‌هایی بود که درباره او زده می‌شد: «به‌خاطر اینکه در مسابقات قهرمانی آسیا نتیجه نگرفته بودیم، می‌گفتند حسین نباید به بازی‌های آسیایی برود. پیک و برنامه‌ریزی ما برای بازی‌ها بود نه قهرمانی آسیا. شرایطی که به قهرمانی آسیا اعزام شدیم خیلی بد بود. کلاس هواپیما از اکونومی‌کلاس هم پایین‌تر بود، من در صندلی جا نمی‌شدم چه برسد به حسین. بیشتر راه را سرپا بود. ذهنش هم آماده مسابقه نبود.»
سپهرزاد که فشار زیادی را تحمل کرده بود، بعد از قطعی شدن مدال رسولی روی سکوهای هانگژو از شادی اشک ریخت: «من این مدت فشارها را تحمل کردم و اجازه ندادم چیزی به گوش حسین برسد تا فقط او برای مسابقه آماده شود.» ولی حالا او کار بزرگ‌تری دارد، اینکه شاگردش را برای المپیک آماده کند و توقع این بار بالاتر است: «نمی‌خواهیم دوباره همه‌چیز را از صفر شروع کنیم. اگر همان امکانات روزهای قبل از بازی‌های آسیایی را بدهند می‌توانیم خوب تمرین کنیم. اندازه صاحب مدال طلای آسیا دیگر زیرپله ورزشگاه آفتاب نیست.» برای سپهرزاد فقط گرفتن سهمیه مهم نیست: «نمی‌خواهم حسین ناپلئونی سهمیه بگیرد و فقط در المپیک حضور داشته باشد. او باید به رکورد خوبی برسد.»