همشهری آنلاین: بی‌تعارف باید بگوییم که از نظر تولید زباله در دنیا جزو ۲۰ کشور اول هستیم و آنقدر زباله تولید و در طبیعت پراکنده می‌کنیم که کم کم جنگل‌ها و فضاهای سبز را بدون پلاستیک و زباله نمی‌توانیم ببینیم. جنگل‌های شمالی که در سراسر سال، پر از مسافر و گردشگر است، بیشتر در معرض انباشت زباله قرار دارند.
عدد دقیقی از یادگاری‌های تلنبارشده ما در ساحل و جنگل‌های مازندران، گیلان و گلستان وجود ندارد، اما اگر بار دیگر به همان جنگلی برویم که قبلا رفته بودیم، شاید از انبوه زباله، حتی از خودرو پیاده نشویم؛ روندی که اگر متوقف نشود، در آینده به جای کوه‌های سرسبز در این ۳ استان، با کوه‌های زباله روبه‌رو می‌شویم. روزانه۳تا ۳هزار و ۵۰۰تن زباله در مازندران تولید می‌شود. از بابل و آمل گرفته که زباله در جنگل دپو می‌شود تا ساحل محمودآباد که تا چند سال پیش محل دپوی زباله‌ها فقط ۲۰متر با دریای خزر فاصله داشت.
در گیلان هم وضعیت بهتر از این نیست و روزانه ۲۵۰۰ تن زباله در این استان تولید می‌شود. در استان گلستان هم با وجود جنگل‌های انبوه، روزانه نزدیک به ۲۰۰۰ تن زباله تولید می‌شود و شیرابه‌های ویرانگر، جنگل و رودخانه را در بر گرفته و این مسئله تهدیدی است برای محیط‌زیست. نمونه آن پارک ملی گلستان است که بزرگ‌ترین پارک طبیعی ایران محسوب می‌شود و بیش از ۹۰۰کیلومترمربع وسعت دارد و به هر نقطه آن که نگاه کنید، بطری‌ها و کیسه‌های پلاستیکی را سر شاخه‌ها و روی زمین و پای درختان می‌بینید.
چند سالی است که گروه‌های فعال محیط‌زیست برای پاکسازی طبیعت از زباله، دست به‌کار شده‌اند و به‌صورت گروهی، برای جمع‌آوری پسماندها به دل طبیعت می‌زنند. در چند روز گذشته هم جمعی از بانوان حافظ طبیعت به همت سازمان حفاظت از محیط‌زیست استان گلستان، اقدام به جمع‌آوری زباله‌های رها شده در پارک ملی گلستان کردند تا رد پای انسان‌های بی‌ملاحظه را از دامان طبیعت پاک کنند.
کاش بدانیم که نگاه تاریخی بلندمدت به محیط‌زیستی که در آن زندگی می‌کنیم، کلید نجات طبیعت از دست زباله‌هایی است که ما در طبیعت رها می‌کنیم و نمی‌دانیم زباله‌ها ما را رها نمی‌کنند!