به گزارش همشهری آنلاین، روزنامه گاردین در این خصوص نوشت: ایمان بشیر زنی از اهالی غزه است که به عنوان یکی از ۱.۵ میلیون نفری که در نتیجه حملات رژیم صهیونیستی بی خانمان شده، به توصیف وضعیت کنونی در این منطقه پرداخته است.
او هر روز صبح در کف مدرسه متعلق به سازمان ملل در جنوب غزه از خواب بیدار می شود تا ببیند کودکانش هنوز زنده هستند یا نه. بشیر می گوید هر روز که صدای موشک باران اسرائیل را می شنوم به طرز غریبی خیالم راحت می شود که دستکم هنوز شنواییم کار می کند. به گفته این زن اهل غزه، برخی بازماندگان حملات به او می گویند که صدای انفجار را نمی شنوند.
شوهر بشیر در خارج از کشور تحصیل می کند و همین باعث شده تا وی سه فرزند خردسالش را به تنهایی به پناهگاهی در جنوب ببرد و برایشان غذا و آب پیدا کند و حواسشان را از بمباران پرت کند.
این زن اهل شمال غزه در توصیف شرایط دشواری که پس از حملات رژیم صهیونیستی با آن روبرو است می گوید: "تمام تلاشم را می کنم تا قوی بمانم، اما شرایط برای مادری مانند من سخت است. من باید مراقب کودکانم باشم و حواسشان را پرت کنم. هیچ فرصتی برای سوگواری عزیزانم ندارم. من به معنای واقعی کلمه زمانی برای گریه کردن ندارم."
او که اکنون در اردوگاه آوارگان جبالیا زندگی می کند؛ جایی که اگرچه نامش پناهگاه است اما در حمله هفته گذشته اسرائیل ۱۹۵ فلسطینی در آن به شهادت رسیدند.
بشیر می گوید که انتقال اجباری وی به این محل در جنوب غزه پس از ضرب الاجل رژیم صهیونیستی و تخلیه شمال غزه صورت گرفت. اما حالا این منطقه هم از حملات هوایی اسرائیل در امان نیست و علاوه بر آن با کمبود سوخت، آب و غذا مواجه است.
کمبود برق یکی دیگر از چالش هایی است که به گفته این مادر فلسطینی هر روز باید با آن دست و پنجه نرم کرد. غذا به همین دلیل باید روزانه تهیه شود و برای یافتنش گاه باید ساعت ها پیاده روی کرد تا در نهایت چیزی دسکم برای اطعام کودکان پیدا شود.
کمبود سوخت هم باعث شده تا مردم برای حمل و نقل به روش های قدیمی مانند گاری و الاغ رو بیاورند. علاوه بر این، کمبود سوخت نیز به نگرانی آوارگان فلسطینی در جنوب مبنی بر دامن زدن به کمبود مواد غذایی افزوده است. زیرا آنها دیگر قادر به پخت و پز هم نخواهند بود.
به گفته وزارت بهداشت حماس، تاکنون بیش از ۹ هزار و ۲۰۰ نفر در حملات اسرائیل جان خود را از دست داده اند و سازمان ملل وضعیت انسانی را در غزه "فاجعه بار" توصیف کرده است. به اذعان نهادهای بین المللی حتی پناهگاه‌ها هم امن نیستند و هدف گلوله باران اسرائیل قرار می گیرند.
بشیر در همین مورد ادامه داد: احساس می‌کنم شرایطی که در آن زندگی می کنیم، واقعی نیست؛ آب و برقی نداریم و در عین حال موشک باران هم بی‌وقفه ادامه دارد و هر روز بر تعداد کشته شدگان افزوده می شود.
وی در ادامه به شغلش اشاره می کند، اینکه در مدرسه ای در شمال غزه زبان انگلیسی تدریس می کرد و زمانی به این می اندیشید که کودکان مدرسه را به سفر و کمپینگ در مناطق دیگر ببرد. وی سپس با بغض ادامه می دهد: اکنون ما به اجبار مجبوریم در چادر زندگی کنیم. من ۲۰۰ دانش آموز داشتم و اکنون از حال بسیاری از آنها بی خبرم. می دانم که خیلی از آنها در حملات اسرائیل کشته شده اند.
او می‌گوید: من همیشه به‌عنوان یک معلم به دلیل آنکه به دانش‌آموزانم وابسته می‌شدم مورد انتقاد قرار می گرفتم. اما در حال حاضر فقط امیدوارم زنده باشند و حالشان خوب باشد. زیرا همیشه این ایده را داشتم که آنها قدرت تغییر همه چیز را دارند. اما اگر آنها بروند، فکر نمی‌کنم اوضاع به این زودی تغییر کند.