همایون نصیری جوان پس از سال‌ها همکاری با کسانی چون پیمان یزدانیان، علی صمدپور، فردین خلعتبری، مجید انتظامی، احمد پژمان، اردوان کامکار، رضا روحانی، شروین مهاجر، علیرضا عصار و... در سال 1381 گروه دارکوب را به همراه دوستانش تاسیس کرد و با تاکید بر سازهای ضربی ایرانی و خارجی، توانست عده زیادی از مردم را به سوی خود جلب کند.
موسیقی گروه دارکوب نوعی موسیقی تلفیقی و ریتمیک است که به‌دلیل بی‌رقیب بودن، هنوز نمی‌توان آن را تایید یا تکذیب کرد. اجراهای گروه دارکوب را در حال حاضر باید به‌عنوان یک تجربه جدید دید و شنید و بدون هراس از نوگرایی این گروه، آن را دست‌کم بدون پیش‌داوری و به‌عنوان یک تجربه جدید پذیرفت. اگرچه پذیرش این نگاه از سوی سنت‌گرایان موسیقی ما و متعصبان موسیقی کلاسیک ایرانی و غیرایرانی، بسیار سخت است اما غیرقابل اجتناب نیز می‌نماید.
گروه دارکوب با بهره‌گیری از مجموعه‌ای از سازهای ریتمیک و ضربی مثل پرکاشن و دمام در کنار سازهایی چون گیتارباس، ترومپت، پیانو و کیبورد، گیتار فلامنگو، رامز، گیتارالکتریک، کمانچه، دی جی ریدو، ساکسیفون و سازهای محلی بوشهر روی صحنه رفت و در هر قطعه بار اصلی را به دوش یکی از سازها انداخت. اگرچه ویژگی همه قطعات، ریتمیک‌بودن آنها بود اما سازهای ترومپت، گیتار، کمانچه و... نیز سازهای ریتمیک را همراهی می‌کردند.
در حقیقت نوع کار دارکوب به‌گونه‌ای است که نمی‌توان به درستی گفت که ساز اصلی گروه کدام است؛ دارکوب به سازهای ضربی، بادی و زهی به یک اندازه اهمیت می‌دهد اما پایه اصلی قطعات بر سازهای ضربی استوار است.
دونوازی ساکسیفون پیتر سلیمانی‌پور و کمانچه کورش بابایی، دونوازی نی‌انبان محسن شریفیان و گیتارباس دارا دارایی و... پل ارتباطی بین شرق و غرب با کمک موسیقی را که هدف اصلی علاقه‌مندان واقعی موسیقی تلفیقی است فراهم می‌کند. نکته جالب در مورد گروه دارکوب این است که نوگرایی و ترکیب سازهایی از این دست به گوش مخاطبان ناآشنا نمی‌آید. البته می‌توان گفت که بخشی از این آشنایی به تلاش کسانی برمی‌گردد که بیش از یک دهه است برای ترویج موسیقی تلفیقی تلاش می‌کنند اما توانایی گروه دارکوب در انتخاب و ترکیب‌بندی سازها را نیز نمی‌توان نادیده گرفت.
یکی از ویژگی‌های آخرین کنسرت گروه دارکوب این بود که گروه بدون خواننده توانست تمام حواس مخاطب را به‌خود جلب کند. با وجود آنکه مخاطب عام بیشتر به کلام و موسیقی آوازی علاقه‌مند است، دارکوب با ترکیب نوازنده‌محور تنها در یک قطعه از صدای شریفیان استفاده کرد و در بخش‌های دیگر، آواها و نواهایی را به شکل پلی‌بک به کار گرفت.
دارکوب در کنسرت خود ذهن مخاطب را به چهار گوشه جهان برد. گروه در بخش‌هایی، قطعات لاتین را با سازهای ایرانی به قطعات محلی پیوند زد و فضای ایرانی را با کمک این سازها تشدید کرد و گاه قطعات محلی را با سازهای آفریقایی و آمریکایی به فضایی خارج از موسیقی ایران برد. حتی پیام رونق با ساز آفریقایی دی‌جی‌ریدو برای نواختن یک قطعه گروه را همراهی کرد تا توانایی‌های سازهای ناشناخته را نشان دهد.
شناساندن سازهای قدیمی و ناآشنا و نشان‌دادن توانایی‌های سازهای آشنا و رایج، یکی از مهم‌ترین کارهای گروه دارکوب است که می‌تواند نقطه عطفی برای موسیقی تلفیقی ما باشد. در حقیقت به‌کار‌گیری سازهای رایج در قالب‌های غیرمتعارف و در کنار سازهای ناآشنا یکی از مهم‌ترین پله‌های موسیقی تلفیقی است که باید هر چه زودتر طی شود تا هماهنگی و همزیستی ارکستری موسیقی در سطح جهان را فراهم آورد.
استقبال مردم از این کنسرت نشان داد که موسیقی متفاوت را می‌شناسند و اجرای بدون خواننده بر خلاف تصور هنرمندان برای مردم جذاب است.