به گزارش همشهری‌آنلاین، شاید در یک دهه اخیر هیچ فصلی دست پرسپولیس در خط حمله تا این حد بسته نبوده است. این تیم وضع بسیار غریبی دارد و تنها موجودی‌اش در مقابل دروازه حریفان، شهاب زاهدی و نبیل باهویی است؛ هر کدام با داستان‌های عجیب خاص خودشان. با این حال، نکته اینجاست که حتی همین زاهدی پرنوسان و نه‌چندان فوق‌العاده هم به‌مراتب موثرتر از باهویی به نظر می‌رسد. او اوایل فصل خوب نبود و انتقادات زیادی را تحمل کرد اما رفته‌رفته بهتر شد و با به ثمر رساندن ۴گل، حتی در زمره مدعیان فتح کفش طلا قرار گرفت. با این حال، این اواخر به شکل غریبی شاهد نیمکت‌نشینی زاهدی و حضور نبیل باهویی در ترکیب اصلی بوده‌ایم؛ بازیکنی با کیفیت به‌شدت نازل که اصلا انگار بود و نبودش در زمین فرقی نمی‌کند.
باهویی در بازی با استقلال تاجیکستان چیزی حدود ۸۰دقیقه در زمین بود و هیچ دوئل موفق یا ضربه به سمت دروازه‌ای ثبت نکرد. مهاجم سوئدی فقط ۶پاس داد که ۵تا از آنها کوتاه و یکی بلند بود. اینها یعنی اگر باهویی در زمین نبود و پرسپولیس تمام آن ۸۰دقیقه را ۱۰نفره بازی می‌کرد، چیز خاصی عوض نمی‌شد! خب پرسش اینجاست که چرا اصلا چنین بازیکنی در ترکیب اصلی به میدان می‌رود؟ برخی می‌گویند یحیی گل‌محمدی که از ابتدا هم مخالف جذب باهویی بود، با این کار می‌خواهد کیفیت پایین خرید مدیریت را به رخ بکشد و هواداران را رودرروی رضا درویش قرار بدهد، اما کدام مربی عاقلی برای ضربه‌زدن به مدیران باشگاه، خودش و تیمش را قربانی می‌کند؟
یحیی بعد از بازی با استقلال تاجیکستان موضع ملایمی در مورد باهویی گرفت و گفت: «او به اندازه وسع خودش دارد برای ما کار می‌کند.» این یعنی بعید است گل‌محمدی با استفاده از این بازیکن دنبال به چالش‌کشیدن مدیران باشگاه باشد. پس احتمالا استفاده از باهویی از سر اجبار است، چون یحیی به هر دلیلی تصمیم گرفته زاهدی را تنبیه کند. شاید حضور شهاب در برنامه تلویزیونی فوتبال برتر عامل اتخاذ این تصمیم بوده باشد اما هر چه هست بازی‌کردن باهویی «فنی» به نظر نمی‌رسد و او به آینه دق هواداران تبدیل شده است. از همه اینها که بگذریم، سوال اصلی همچنان چیز دیگری است؛ اینکه اصلا چرا چنین بازیکنانی جذب تیم بزرگی مثل پرسپولیس می‌شوند؟ آیا باید باور کنیم همه چیز فنی است و منفعت مالی برخی در میان نیست؟