به گزارش همشهری‌آنلاین، دیدید تیاگو سیلوا در ۳۹سالگی در بازی با منچسترسیتی چه کرد؟ او یک گل به حریف زد و البته یک گل‌به‌خودی هم داشت. تیاگو روی یکی از گل‌های سیتی نتوانست خوب بپرد و اجازه داد آکانجی توپ را با سر وارد دروازه چلسی کند اما روی‌هم رفته عملکردش عالی بود. این مدافع برزیلی در کنار تدی شرینگهام، دین وینداس و رایان گیگز چهارمین بازیکن متفاوتی است که در ۳۹سالگی یا بالاتر در لیگ برتر موفق به گلزنی می‌شود.
چرا کیفیت فعلی تیاگو تا این حد مهم است؟ چون عمر مفید بازیکنان برزیلی نسبت به ملیت‌های دیگر خیلی پایین است. غیر از ریوالدو که از ۳۰سالگی به بعد فوتبالش را در یونان، ازبکستان، آنگولا و برزیل سپری کرد و آنقدر فوتبالش را ادامه داد تا با پسرش همبازی شود، یا دنی آلوز که در ۳۹سالگی پس از ۲سال دوری از فوتبال اروپا، دوره‌ای کوتاه در بارسلونا بازی کرد، معمولا برزیلی‌ها عمر مفید فوتبالی کوتاهی دارند. حتی پله هم که تا ۳۷سالگی در فوتبال دوام آورد، ۲سال آخر فوتبالش را در کاسموس نیویورک و در لیگ سرگرمی آمریکا بازی کرد(پله هرگز در فوتبال اروپا حضور نداشت).
گفته می‌شود عمر مفید فوتبال بازیکنان برزیلی ۳۰سال است. البته نیازی به گفتن نیست و دیده‌ایم چه بلایی بر سر ستاره‌هایی مثل کاکا، رونالدینیو و... در سن پسا۳۰سالگی آمد. درباره مقایسه عمر مفید بازیکنان فوتبال در کشورهای مختلف هم شوخی بامزه‌ای می‌کنند و می‌گویند: «عمر مفید بازیکنان برزیلی ۳۰سال است، بازیکنان آلمانی و فرانسوی ۳۵سال، بازیکنان ایتالیایی ۴۰سال و بازیکنان لاماسیا ۲۰سال!» مورد آخر به چهره‌شدن پدیده‌های آکادمی بارسلونا اشاره دارد که جرقه‌ای می‌زنند و سپس محو می‌شوند؛ البته غیر از نسل طلایی دوران مسی.
برزیلی‌ها به این دلیل سن مفید فوتبالشان کم است، چون بیشتر مشغول خوشگذرانی هستند. روبینیو که ۱۰۰بازی برای رئال‌مادرید و ۲۸بازی ملی برای برزیل انجام داده بود و هفته گذشته حکم محکومیت ۹ساله زندانش به‌دلیل شرکت در تجاوز گروهی صادر شد، یکی از پدیده‌هایی بود که زود هدر رفت. او تا فرصتی می‌یافت برای استراحت و خوشگذرانی به سواحل ریودوژانیرو برمی‌گشت. درباره نیمار هم وضع به همین منوال است. شگفت‌انگیزترین استعداد سال‌های اخیر فوتبال برزیل قدر خودش را ندانست. او هر سال حوالی نوامبر به بهانه‌ای از فوتبال جیم می‌شد تا در موعد تولد خواهرش در برزیل باشد و با دوستان‌شان تفریح کند. معمولا مصدومیت‌های واقعی یا ساختگی او را به این مقصود می‌رساند و اگر آسیب نمی‌دید، کاری می‌کرد تا دچار محرومیتی طولانی‌مدت شود.
بارسلونا چند سال پیش یک استعداد درخشان را به نام آرتور ملو خرید. سبک بازی این بازیکن به بارسا می‌خورد اما او هنوز جرقه نزده بود که خاموش شد. ملو مدتی طولانی به‌دلیل مصدومیتی که توسط باشگاه اعلام نمی‌شد، از فوتبال و تمرینات دور بود تا اینکه بعدا فاش شد مشکل او مصدومیت نیست و دلیل غیبتش بیماری‌ای است که به‌دلیل رعایت‌نکردن نکات بهداشتی و روابط خارج از چارچوب به آن دچار شده است. ملو در نهایت با پیانیچ در یوونتوس معاوضه شد ولی در یووه هم احیا نشد. او بعدا به لیورپول قرض داده شد و سپس به فیورنتینا رفت.
گارینشا تکنیکی‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال بود. گارینشا در کارخانه کار می‌کرد اما همه از او متنفر بودند، چون کار نمی‌کرد و بیشتر مشغول بازی برای تیم فوتبال کارخانه یا سرگرم بگو و بخند با کارگران زن بود. گارینشا که در کودکی برای راه‌رفتن می‌لنگید، پای راستش ۶سانتی‌متر از پای چپش کوتاه‌تر بود، پای چپش به سمت بیرون هم خمیده بود و ستون فقراتش ایراد داشت ولی با همان شرایط جسمی از همه هم‌دوره‌های خودش و شاید از همه بازیکنان تاریخ فوتبال بهتر بود. به او لقب فرشته داده بودند اما بیشتر شبیه شیطان بود؛ او الکلی بود و سیگاری. به همین دلایل بود که فوتبالش زیاد دوام نیاورد و بازیکنانی مثل پله و جرزینیو با توانایی پایین‌تر نسبت به او بیشتر در یادها ماندند و پیشرفت کردند.
تعداد زیادی از این‌دست ستاره‌ها و پدیده‌ها را می‌توان برشمرد که زود چهره شدند و زود از یاد رفتند. استثناهایی مثل دنی آلوز، کافو، روبرتو کارلوس، تیاگو سیلوا و... را نباید به‌عنوان قاعده درنظر گرفت. خود رونالدو نازاریو هم که بهترین یا یکی از بهترین مهاجمان تاریخ فوتبال بود، در اوج فوتبالش دچار آسیب‌دیدگی شدیدی شد و سبک فوتبالش را به‌کلی تغییر داد. او تا پیش از مصدومیت، بازیکنی بود که از وسط زمین همه را جا می‌گذاشت و دروازه‌بان را هم دریبل می‌کرد (۸۴گلش را با دریبل دروازه‌بان به ثمر رسانده بود) اما پس از مصدومیت به مهاجمی ایستا و درون باکس تبدیل شد که البته در هر دو ورژن بهترین بود.
سیلوا در آث‌میلان یک قهرمانی در لیگ سری‌آ و یک سوپرجام دارد. در پاری‌سن‌ژرمن هم ۷بار قهرمان لیگ یک شد، ۶بار قهرمان جام‌حذفی، ۶بار جام اتحادیه فوتبال فرانسه را برد و ۷بار فاتح سوپرجام شد. او فصل ۱۹-۲۰۱۸ با تیم پاریسی در فینال لیگ قهرمانان بازی کرد که به بایرن‌مونیخ باختند. این مدافع برزیلی سال بعد به تیم چلسی رفت و این‌بار قهرمان اروپا شد. سیلوا یک سوپرجام اروپا و جام‌جهانی باشگاه‌ها هم با چلسی به‌دست آورد. او با پیراهن تیم ملی برزیل سال۲۰۱۹ به قهرمانی کوپا آمریکا رسید و سال۲۰۱۳ برنده جام کنفدراسیون‌ها شد. سیلوا در مجموع ۵۱۴بازی لیگی در دوران فوتبالش داشته و ۷۸۱بازی در همه رقابت‌ها. گل او به من‌سیتی گل شماره۴۸ این مدافع بود. سیلوا فصل پیش در بازی‌های بزرگ چلسی مصدوم و تعویض می‌شد اما امسال باثبات‌تر شده است. او در تک‌تک دقایق این فصل برای چلسی به میدان رفته.
سیلوا به‌زودی هشتصدمین بازی‌اش را جشن خواهد گرفت. او در چلسی کاپیتان نیست و بازوبند بر بازوی ریس جیمز ۲۳ساله بسته می‌شود.
قرارداد تیاگو سیلوا تابستان به پایان می‌رسد و او می‌تواند آزادانه به هر تیمی که خواست برود. مارسلو که اخیرا با فرومیننزه فاتح لیبرتادورس (لیگ قهرمانان باشگاه‌های آمریکای‌جنوبی) شده گفته است که دوست دارد سیلوا را به این تیم ببرد؛ جایی که سیلوا فوتبالش را از آنجا آغاز کرد.
مدافع برزیلی چلسی هم به گاردین گفته است: «در زمین من تا حدودی یک مربی هستم، درست است؟ وقتی بازی را از عقب نگاه می‌کنم، موقعیت‌های زیادی را می‌بینم و سپس به دیگران در مورد شرایط خاص هشدار می‌دهم. با کادر فنی و پوچتینو صحبت می‌کنم تا مرتکب اشتباه نشویم. گاهی اوقات، فقط ما در زمین می‌دانیم که چه چیزی اشتباه است و چه کاری را می‌توان بهتر انجام داد. موقعیت‌هایی وجود دارد که افراد خارج از زمین، با ذهنی روشن، خیلی بهتر آن را می‌بینند. این رابطه مهم است.» سیلوا با این توضیحات تأیید می‌کند که می‌خواهد بلافاصله پس از بازنشستگی حرفه مربیگری را آغاز کند. فعلا به‌نظر می‌رسد او حداقل تا ۴۰سالگی جا دارد که به بازی ادامه دهد.
۱۰گلزن مسن لیگ برتر
تدی شرینگهاموستهم، با ۴۰سال و ۲۶۸روز سن
دین وینداسهال‌سیتی، با ۳۹سال و ۲۳۵روز سن
رایان گیگزمنچستریونایتد، با ۳۹سال و ۸۶روز سن
تیاگو سیلواچلسی، با ۳۹سال و ۵۱روز سن
استوارت پیرسوستهم، با ۳۸سال و ۲۱۵روز سن
گراهام الکساندربرنلی، با ۳۸سال و ۱۸۳روز سن
مارک هیوزبلکبرن، با ۳۸سال و ۱۵۰روز سن
توغای کریم‌اوغلوبلکبرن، با ۳۸سال و ۹۹روز سن
مایک هارفوردویمبلدون، با ۳۸سال و ۳۵روز سن
گری اسپیدبولتون، با ۳۷سال و ۳۵۱روز سن