همشهری آنلاین- سحر جعفریان: برخی از والدین هم چون مدام نگران پس ماندن فرزندشان از سیرِ ترقی و پیشرفت پیرامونی هستند، آنها از در کلاس‌های آموزشی بسیار و با سطوح بالا ثبت‌نام می‌کنند. این والدین با ثبت‌نام کودک و فرزند خود در انواع و اقسام کلاس‌های آموزشی از هنر و ورزش گرفته تا هوش و علم، مجال زندگی و کودکی را از آنها می‌گیرند؛ به این خیال که دارند حق والدی را به نحو احسن به جای می‌آورند.
«شیرین توانا»، روانشناس کودک در این باره می‌گوید: «پژوهش‌های بسیاری با موضوعِ کمیت و کیفیت انجام و مشارکت در برنامه‌ها و فعالیت‌های آموزشی از سوی کودکان در گروه‌های سنی ۳ تا ۵ و ۵ تا ۱۰ سال انجام گرفته است. پژوهش‌هایی که همگی آنها در یک نکته مهم، اتفاق نظر داشته‌اند و آن این که مشارکت و فعالیت بیش از اندازه کودکان در برنامه‌ها و کلاس‌های منظم آموزشی، می تواند منجر به تضعیف مهارت‌های خود محوری آنها شود. به بیانی ساده یعنی، ایده‌آل‌گرایی و افراطی‌گری در برنامه‌ریزی آموزشی کودکان که بیش از هر چیزی در سنین پایه به بازی و حریم امن خانواده نیاز دارند، آسیب‌زا خواهد بود و عملکرد کیفی آنها را به طور محسوسی کاهش می‌دهد. اغلب این کودکان، افسرده، مضطرب، غیراجتماعی و بیش از حد درون‌گرا پرورش خواهند یافت.»
توانا در ادامه می‌افزاید: «والدینی که فرزند نوپای خود از کلاس‌های ورزش به کلاس‌های زبان خارجی، نقاشی و چرتکه و موسیقی و غیره می‌کشانند باید بدانند که در برابر زمان‌هایی که باید با فرزند خود اوقات می‌گذراندند و از آن غافل بوده‌اند باید پاسخگو باشند. در تربیت و توانمند شدن کودک همان قدر که مهارت‌های علمی و اقتصادی اهمیت دارد، مهارت‌های اجتماعی نیز موثر هستند. بهترین شیوه در دستیابی به اهداف تربیتی و آموزشی فرزندان این است که از حدود سن ۶ سالگی (البته این سن نیز به فراخور شخصیت و محیط خانوادگی و فرهنگی کودک نیز متغیر خواهد بود) با در نظر گرفتن علایق و استعدادهای کودک و حفظ انضباط و اعتدال در برنامه‌ریزی درصدد فراهم آوردن حضور آنها در یک یا ۲ کلاس آموزشی (بیش از ۳ ساعت در روز نباشد) باشیم.»