به گزارش همشهری‌آنلاین، در یک بازی کم‌موقعیت که بیشتر از نبرد تاکتیکی، پرتاب اوت‌های بلند و ضربات بی‌هدف سر داشت، استقلال با شوت آرمین سهرابیان و دفع ناموفق پارسا جعفری از ذوب‌آهن جلو افتاد. از اینجا به بعد انگار همان سناریوی همیشگی تکرار شد؛ دل‌خوش‌کردن تیم نکونام به همین یک گل و تلاش برای حفظ آن.
در شرایطی که استقلال در طول بازی نشان داده بود نسبت به ذوب‌آهن برتری فنی دارد، باز هم بعد از گل عقب کشید و این فرصت را به تیم حریف داد که حمله کند و موقعیت گل بسازد. نهایتا هم ضربه علیاری، بازیکن ذوب‌آهن پس از برخورد به مهدی مهدی‌پور وارد دروازه آبی‌ها شد تا ۲امتیاز حیاتی از دست جواد نکونام سر بخورد و پایین بیفتد؛ امتیازاتی که حفظ آن در یک نبرد دشوار بیرون از خانه می‌توانست کمک شایانی به استقلال باشد و این تیم را برای کسب عنوان روحیه‌بخش قهرمانی نیم‌فصل امیدوارتر کند.
توقف در این بازی، شاید همان داستان شکست در ریسک «یک- هیچ» بود. اینکه شما مدام دنبال کسب پیروزی‌های حداقلی باشید، گاهی مثل این بازی تاوان سنگینی به همراه دارد. استقلال نکونام که امسال ۵پیروزی حداقلی و ازجمله ۴برد یک بر صفر به‌دست آورده بود، در فولادشهر به سمت تکرار همین تجربه شیرین خیز برداشت و غرامت سنگینی داد. این فرمول در بازی با شمس‌آذر قزوین هم شکست خورد و به جرأت می‌توان گفت مقابل رقبایی همچون استقلال خوزستان و ملوان هم با خوش‌اقبالی به نتیجه رسید.
استقلال اگر قصد دارد برای قهرمانی بجنگد، باید شبیه مسابقه با تراکتور باشد و وقتی خودش را تیم برتر زمین دید، پس از گل بی‌خودی وا ندهد. در اصفهان حتی استقلال خوش‌شانس بود که ذوب‌آهن به گل دوم نرسید. بالاخره یک جا این عطش شدید به کسب برتری‌های اقتصادی و ناپلئونی باید پایان بیابد و استقلال دست از حساب و کتاب افراطی درون زمین بردارد. یک گل، اندوخته‌ای است که در هر ثانیه از بازی ممکن است به باد برود؛ حتی بر اثر برخورد توپ به بازیکن خودی!