همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی: فضای عصبی بعد از شکست طوری است که به راحتی آب خوردن می‌توان در آن «قربانی» پیدا کرد. مدیرعامل، سرمربی، دستیارانش، بازیکنان و خلاصه هر کسی که نقشی در تیم داشته باشد، ممکن است از سوی گروهی از هواداران متهم به اشتباه و کم‌کاری شود. این همان اتفاقی است که برای پرسپولیس بعد از بازی با الدحیل افتاد و البته که ما در این مطلب قصد چندانی برای دامن زدن به آن نداریم. با این حال ماجرای دانیال اسماعیلی‌فر از ۲جهت فرق دارد؛ نخست به‌خاطر کیفیت فنی خود او که طی ۲فصل حضورش در پرسپولیس واقعا بحث‌برانگیز بوده و دیگری به واسطه کیفیت بالای رقیبش؛ رامین رضاییان که به‌نوعی با او بین پرسپولیس و سپاهان معاوضه شد.
نه در حد یک ستاره
اسماعیلی‌فر البته ازجمله فوتبالیست‌های باشخصیت ایرانی به شمار می‌رود که معمولا هم مورد ستایش و احترام است، اما آنچه در زمین فوتبال به‌کار می‌آید، کیفیت و کارآمدی فنی است. در این مورد شوربختانه باید گفت عملکرد دانیال در حد انتظارات از یک ستاره نزدیک به تیم ملی نبوده است. اگر قرار باشد به زبان آمار سخن بگوییم، دانیال اسماعیلی‌فر در این ۲فصل مجموعا در همه مسابقات ۵۰بار برای پرسپولیس به میدان رفته که حاصل آن ۳گل و ۷پاس‌گل بوده است. طبیعتا این آمار برای یک مدافع راست خیلی عالی نیست، اما فقط هم نمی‌شود به آمار محدود شد. اسماعیلی‌فر در پرسپولیس ۳گل به‌خودی زده است که واقعا همه آنها مهم بوده‌اند. گل به‌خودی او برابر النصر در بازی رفت، شاید نقش مهمی در حذف پرسپولیس از لیگ قهرمانان آسیا داشت. حتی همین گل به‌خودی‌ها هم همه‌چیز نیست. اشتباه مرگبار دانیال در پر کردن آفساید روی گل اول الدحیل در هیچ جدولی ثبت نخواهد شد، اما واقعا کمر قرمزها را شکست و به این تیم ضربه‌ای مهلک وارد کرد. در آن سو اما انتظارات برای نقش‌آفرینی تعیین‌کننده اسماعیلی‌فر در حرکات هجومی هم اغلب بی‌نتیجه بوده است.
زیر فشار روانی درخشش رامین
مشکل دیگر اسماعیلی‌فر هم این است که به‌طور مستمر با رامین رضاییان مقایسه می‌شود. در مورد درخشش فنی مدافع راست سپاهان هر چه لازم بود را قبلا نوشتیم و بقیه هم به اندازه کافی نوشته‌اند. مخصوصا این فصل رضاییان کولاک کرده و به جرأت می‌توان گفت اگر او نبود، سپاهان از گروهش در آسیا صعود نمی‌کرد. رضاییان طی این دو فصل ۴۵بازی برای سپاهان انجام داده که طی آنها ۱۳گل به ثمر رسانده و ۱۰پاس‌گل داده است. آمار او به وضوح بهتر از اسماعیلی‌فر بوده، اما نقش محوری رامین در دیگر حرکات هجومی سپاهان هم که منتج به گل یا پاس گل نمی‌شود را هم نباید فراموش کرد. رضاییان با پیراهن زرد حسابی دیده می‌شود، اسماعیلی‌فر با پیراهن سرخ چقدر دیده می‌شود؟
یک سؤال از یحیی
نه، اشتباه نکنید، قصد نداریم از او بپرسیم چرا رامین را رد کرد. به هر حال روشن است که این یک تصمیم انضباطی بوده و همه جای دنیا در این مورد به مربیان اختیار تام داده می‌شود. پرسش مهم‌تر این است که آیا در غیاب رضاییان، واقعا بهترین گزینه برای دفاع راست پرسپولیس دانیال اسماعیلی‌فر است؟ یعنی هیچ خرید دیگری نمی‌توانست انجام شود؟ بازیکن جوانی، کشفی، چیزی؟ یعنی دانیال آنقدر مهم است که حتی با وجود مصدومیت هم باید در چنین مسابقه مهمی به میدان برود؟