پاییزی که گذشت، به طرز عجیبی فصل مرگ هنرمندانی بود که باور نداشتیم یک روز نباشند. اسم هایی چنان بزرگ که فقط شایسته نوشته شدن در تیتراژ فیلم یا بروشور تئاتر هستند و نه در فهرست بلند مردگان.

مرگ اهل هنر از همان هفته اول مهر و با رفتن امرالله صابری در پنجم مهر شروع شد. هفته بعد خبر رسید فردوس کاویانی، بازیگر دوست داشتنی که از چند سال پیش بیماری اش دوستدارانش را نگران کرده بود، ‌ از دنیا رفت. غم رفتن او هنوز خیلی تازه بود که آتیلا پسیانی با سرطان و در فرانسه دنیا را ترک کرد. او بازی در تئاتر را پیش از سال ۵۷ شروع کرده بود، اما نسل دهه شصت با مجموعه های محله بروبیا و محله بهداشت با او خاطرات زیادی با او پیدا کردند. بعد هم با تجربه های متعدد و با نمایش‌های متفاوت، لقب بازی ساز گرفت.

اما آنچه همه را بهت زده کرد، قتل فجیع داریوش مهرجویی و وحیده محمدی فر در خانه شان بود. او که در تمام ساخته هایش از عشق گفته بود، حالا به شکل وحشتناکی کشته بود و چه کسی می توانست آن را باور کند؟ کمتر از دو ماه از این اتفاق باورنکردنی و در آذر ماه بیتا فرهی خوش سیما و خوش صدا درگذشت و بعد با رفتن توران مهرزاد از هامون هیچ کس باقی نماند. اما پروانه معصومی هم بازیگر دیگری بود که ۲ روز بعد از بیتا فرهی از میان رفت و پاییز بی رحم این گونه به پایان رسید.

منبع: همشهری آنلاین