به گزارش همشهری آنلاین در روزهای اخیر سانسورِ دو سریال «سرزمین مادری» در تلویزیون و «گناه فرشته» در شبکه نمایش خانگی خبرساز شد؛ حذفیاتی که به نظر می‌رسد در نهایت اهداف تصمیم‌گیران را هم تامین نکرده باشد. چراکه صحنه‌های حذف‌شده با توضیحاتی مبنی بر سانسور سریال‌ها در فضای مجازی، به کررات منتشر و دست به دست شد و علاوه بر تماشای آن توسط افرادی که حتی یک فریم از این سریال‌ها را دنبال نکرده بودند، به تبلیغات بیشتر هم انجامید.
پیشتر، مواردی چون توقیف یک فیلم یا تعطیلی یک برنامه تلویزیونی را راهکاری برای تبلیغ می‌دانستند و نسبت به آن هشدار می‌دادند؛ چنانچه اگر فیلمی پس از توقیف به پرده نقرده‌ای راه می‌یافت، بسیار بیشتر از آنچه در حالت عادی می‌توانست بفروشد، مورد توجه قرار می‌گرفت یا اگر مجری یا برنامه‌ای توبیخ و تعطیل می‌شد، محبوبیتش دوچندان می‌شد.
چنین وضعیتی را می‌توان به سریال‌ها هم تعمیم داد؛ خصوصا حالا که کاربران برای تماشای یک مجموعه رقم قابل ملاحظه‌ای را هم به پلتفرم پخش‌کننده پرداخت می‌کنند. بر این اساس گاه انتشار صحنه‌های حذف‌شده در فضای مجازی، علاوه بر حرکتی اعتراضی، تمهیدی تبلیغاتی از سوی سازندگان تلقی می‌شود تا مخاطب بیشتری را به سمت خود بکشانند.
در روزهای اخیر حذف صحنه‌هایی از سریال «سرزمین مادری» در تلویزیون خبرساز شد؛ کمال تبریزی (کارگردان سریال) هم بلافاصله ماجرا را رسانه‌ای کرد و از مخاطبانش عذر خواست. انتقاد اصلی تبریزی هم بر سر عجله تلویزیون و بی‌اطلاعی‌اش از نحوه پخش بود. اما در کنار این انتقادها، آنچه بیش از همه مورد توجه عموم قرار گرفت، انتشار فیلمی در فضای مجازی بود که صحنه‌های حذف شده سریال «سرزمین مادری» را نشان می‌داد.
در ساعات اخیر هم سازندگان سریال دیگری در شبکه نمایش خانگی، به انتشار صحنه‌ای از آن اقدام کردند که حذف شده بود. «گناه فرشته» حامد عنقا حالا که به قسمت دوم رسیده و استقبال مخاطب را انتظار می‌کشد، با یادآوری تیزری که پیشتر منتشر شده بود، به بیننده‌اش از سانسور ثانیه‌ای خبر می‌دهد؛ اتفاقی که تا اینجا چندان به ضرر پلتفرم پخش‌کننده و همچنین سازندگان تمام نشده است.
اما در کنار اتفاقات اخیری که در این گزارش به آن اشاره شد، باید یادآور شد که پیشتر هم تیغ تیز سانسور در عین مشکلاتی که برای سازندگان در پی داشته، راه نجاتی هم برای فرار از انتقادها فراهم کرده است.
در این مسیر تنها راهی که باقی می‌ماند، «تعامل» است؛ تعامل تصمیم‌گیران و سازندگان، تعامل هنرمندان و مدیران بر سر محتوا و آنچه قرار است تولید و پخش شود. همفکری‌ای که در نهایت رضایت و اطمینان مخاطب را به همراه دارد و کمترین گرایش به سمت شبکه‌های خارجی را منجر می‌شود.