همانطور که گواردیولا و شاگردانش وعده داده بودند، آنها در مهم‌ترین بازی فصل هم به فلسفه‌شان وفادار ماندند و با تکیه بر فوتبال شناور و تهاجمی توانستند قهرمان انگلیس و اروپا را هم به زانو درآورند. بارسای این فصل همچنین توانست پس از سلتیک، آژاکس، آیندهوون و منچستریونایتد پنجمین تیم اروپایی و اولین تیم اسپانیایی باشد که به قهرمانی سه‌جانبه لیگ، جام حذفی و اروپا می‌رسد.
منچستریونایتد شروع بهتری داشت ولی گل دقیقه نهم اتوئو که با اشتباه عجیب ویدیچ
به دست آمد، آغاز برتری بارسا بود که تا پایان بازی ادامه داشت. ترس از خط حمله سریع بارسا به منچستریونایتد اجازه نمی‌داد با نفرات زیاد حمله کند و خط میانی خلاق بارسا، توپ را به خوبی به گردش درمی‌آورد. بازیکنان بزرگ منچستر از جمله رونی هم در فینال رم کم‌فروغ بودند و نتوانستند کمکی به نجات تیم بکنند.
فرگوسن در پایان بازی با اعتراف به برتری بارسا گفت: «ما با نهایت توان‌مان بازی نکردیم و باید بارسلونا را تمجید کنید. مشکل ما لیونل مسی نبود. ژاوی و اینی‌یستا در تمام مدت بازی توپ را حفظ کردند تا کار ما دشوار شود. ما شروع درخشان و با اعتماد به نفسی داشتیم و در 10 دقیقه اول می‌توانستیم پیش بیفتیم ولی این گل برای ما مرگبار بود. ما برنامه‌ای برای دریافت این گل زودهنگام نداشتیم. نتوانستیم خودمان را با این وضعیت تطبیق بدهیم و همین مسئله به آنها فرصت داد تا مالکیت توپ را در اختیار داشته باشند. می‌دانستیم که آنها چه تیم خوبی هستند. ما برای دفاع مقابل آنها مشکل داشتیم. مسی هم به مرکز زمین می‌آمد و آنها حفظ توپ می‌کردند تا کار ما سخت شود.»
اما حملات منچستر هم زهر همیشگی را نداشت. خط حمله سه‌نفره رونالدو، رونی و پارک که در نیمه‌دوم توز هم به آنها اضافه شد به ندرت توانستند از خط دفاع تغییر چهره داده بارسا که رافا مارکز، آبیدال و دانیل آلوز را در اختیار نداشت، عبور کند. فرگوسن هم با اشاره به این واقعیت می‌گوید: «وقتی توپ را به دست می‌آوردیم، روش استفاده از آن هم ناامیدکننده بود. شاید این روز بد ما بود یا اینکه مانعی که مقابل‌مان قرار داشت، بسیار بلند بود ولی ما فصلی طولانی داشتیم و در مجموع عملکرد ما خوب بوده. ما 66 بازی انجام دادیم و باید به بازیکنان بابت شجاعت و استقامت‌شان تبریک گفت. فصل بعد، ما بهتر از این خواهیم بود. تیم برتر برنده شد و حالا دیگر کاری از دست ما ساخته نیست.»
انتقاد از تاکتیک فرگوسن
برخی از روزنامه‌های انگلیسی در فردای فینال به انتقاد از تاکتیک‌های فرگوسن پرداختند.
به عقیده آنها، منچستر می‌خواست مقابل بارسا به سبک بارسا بازی کند، در حالی که چلسی در مرحله نیمه‌نهایی با انجام یک بازی فشرده راه مقابله با این تیم را نشان داده بود. همچنین استفاده از رونالدو در نوک حمله و بردن رونی به گوش چپ که گاهی مجبور می‌شد تا نزدیک دروازه خودی عقب‌نشینی کند، قدرت همیشگی خط حمله یونایتد را کاهش داده بود. ورود توز به جای اندرسون در بین دو نیمه و تبدیل روش 3-3-4 به 2-4-4 هم ریسک دیگری بود که جواب نداد. بدین ترتیب کریک و گیگز در میانه زمین مجبور به مقابله با سه هافبک فوق‌العاده بارسا بودند.
این تغییر، کنترل بازی را تقریبا به حریف داد تا این تیم در یکی از موقعیت‌های زیادش در نیمه‌دوم به گل برسد. ضربه سر مسی در میان مدافعان بلندقامت منچستر، معانی بسیاری داست. فرگوسن در پایان بازی درباره دلایل تعویض پرسروصدایش گفت: «با ورود توز، ریسک بازی با دو هافبک میانی را پذیرفتم. رایان گیگز در نیمه‌اول حرکات خوبی داشت، ولی ما نیاز به کسی داشتیم که دائما در خط حمله حاضر باشد ولی آنها به خوبی دفاع کردند.»
اما گواردیولا که در اولین فصل حضورش روی نیمکت بارسا به سومین جام قهرمانی رسید، پیروزی در این فینال را نتیجه کار سخت و شجاعت تیمش می‌داند: «در این بازی هرگز ترسو نبودیم. هیچ چیزی خطرناک‌تر از ریسک نکردن نیست. در این فصل ساعات بسیار زیادی تمرین کرده‌ایم و این پاداش زحمات ماست.» او در تمجید از مسی اضافه کرد: «مسی به خط میانی اضافه می‌شد چون ما می‌خواستیم مالکیت بیشتری داشته باشیم. ما بدون توپ تیم فاجعه‌باری هستیم، بنابراین نیاز داریم که توپ را در اختیار داشته باشیم.»
از بارسای کرایف که به چهار قهرمانی متوالی لالیگا رسید و در سال 1992 اولین قهرمانی
لیگ قهرمانان را برای باشگاه کسب کرد به عنوان «تیم رویایی» نام برده می‌شود ولی حالا لاپورتا مدیر باشگاه معتقد است که تیم فعلی بهترین تیم تاریخ باشگاه است: «پپ و بازیکنان بهترین فصل تاریخ باشگاه را رقم زدند و نشان دادند که بهترین تیم تاریخ باشگاه هستند. پپ در یک سال توانسته تیم خارق‌العاده‌ای بسازد. این ریشه در فلسفه کرایف دارد ولی او هم چیزهای جدیدی به تیم اضافه کرده.»