همشهری آنلاین: تیم ملی ایران دومین بازی خود را در رقابت‌های جام ملت‌های آسیا با برتری یک بر صفر مقابل هنگ‌کنگ به پایان رساند اما نمایش سفیدپوشان ایران در این مسابقه انتقادات زیادی را برانگیخت. صحبت‌های ردوبدل شده در نشست مطبوعاتی بعد از بازی و تیتر روزنامه‌ها در فردای مسابقه همگی از نارضایتی اهالی فوتبال حکایت داشتند و نمایش شاگردان قلعه‌نویی در این مسابقه همه را نسبت به آینده تیم ملی در این رقابت‌ها نگران کرد. اما امیر قلعه‌نویی روایت دیگری از این مسابقه داشت و معتقد بود تیم ملی در این میدان موقعیت‌های زیادی ایجاد کرده و اگر این موقعیت‌ها تبدیل به گل می‌شد نتیجه واقعی بازی ۴-۱ یا ۵-۱ به سود ایران بود. برای کنکاش در این زمینه و بررسی ادعای طرفین، رجوع به آمارها و آنالیزهای این مسابقه می‌تواند تا حدود زیادی روشنگر بخش‌های تاریک این جدال ۹۰ دقیقه‌ای باشد. اگرچه آمارهای یک مسابقه گویای تمامی آنچه در میدان گذشته نیستند ولی تا حدود زیادی می‌توانند میزان برتری و موفقیت تیم‌ها در آیتم‌های مختلف را مشخص کنند. چنان که خود امیر قلعه‌نویی هم در صحبت‌هایش به این نکته اشاره کرد و گفت: «اگر آمارهای بازی بیرون بیاید مشخص می‌شود که اختلاف دو تیم خیلی فاحش بوده و اگر موقعیت‌ها تبدیل به گل می‌شد نتیجه بازی حتی از نتیجه ۴ بر صفر در تهران هم سنگین‌تر بود.»
فاصله دو تیم؛ کمتر از یک گل
برای بررسی آمارهای این مسابقه به سایت متریکا رجوع کرده‌ایم. طبیعتا آنچه با چشم غیرمسلح هم در مسابقه دیده می‌شد ملکیت توپ بالای ایران و تعداد پاس‌های بیشتر از سوی سفیدپوشان بود. اما شاید اولین و مهم‌ترین نکته‌ای که باید به آن پرداخت، امید گلی است که دو تیم در این میدان خلق کرده‌اند. متریکا نشان می‌دهد امید گل هنگ‌کنگ در این بازی ۰.۴۶ بوده است. یعنی قرمزپوشان برای رسیدن به یک گل باید تقریبا دوبرابر این مقدار موقعیت ایجاد می‌کردند. اگرچه همین عدد هم به لطف اشتباهات فردی مدافعان ایران به دست آمد و بیشتر موقعیت‌های گلزنی هنگ‌کنگی‌ها توسط بازیکنان حریف خلق می‌شد. در مقابل، امید گلی که ایران در این میدان خلق کرد ۱.۱۷ بود که فاصله زیادی با ادعای امیر قلعه‌نویی دارد. در واقع ملی‌پوشان ایران در این میدان تقریبا به همان اندازه‌ای که موقعیت خلق کرده بودند گل زدند و فاصله گل و امید گل آنها فقط ۰.۱۷ بود. البته این غیرممکن نیست که تیمی دو سه گل بیشتر از امید گل خلق‌شده‌اش بزند و در فوتبال زیاد رخ داده است که تیمی بیشتر از استحقاقش به گل برسد. بنابراین ممکن بود ایران هم در این مسابقه با همین نمایش و همین مقدار امید گل، به ۴ یا ۵ گل برسد. اما اینکه سرمربی تیم ادعا کند استحقاق زدن این تعداد گل را داشته قطعا ادعای نادرستی است.
شوت‌های زیاد، موقعیت‌های کم
مالکیت توپ در بازی ایران و هنگ‌کنگ ۶۸ بر ۳۲ به سود تیم ملی ایران ثبت شده است. ایرانی‌ها ۵۶۳ پاس ردوبدل کردند و تعداد پاس‌های هنگ‌کنگ از ۲۳۲ فراتر نرفت. همچنین تیم‌ملی ایران در تعداد شوت ۱۴ بر ۸ و در تعداد شوت‌های داخل چارچوب ۴ بر ۲ برتری داشت اما امید گل پایین تیم ملی نشان می‌دهد اغلب این شوت‌ها در موقعیت‌های نه‌چندان‌خطرناک زده شده است. تفاوت دو تیم در دقت پاس‌هایشان هم نکته جالبی است که فاصله ای بیشتر از تمامی آیتم‌ها را به رخ می‌کشد. دقت پاس ایرانی‌ها ۸۰.۳ درصد و دقت پاس حریف ۵۲.۲ درصد بوده است. مشکل ایران در این مسابقه این بود که بخش زیادی از پاس‌هایش در زمین خودی ردوبدل می‌شد و تعداد زیادی از آن ۱۹.۷ درصد پاس اشتباه هم در زمین خودی صادر شد که خطراتی را روی دروازه ایران به همراه داشت.
نفر به نفر؛ نمرات حرف می‌زنند
علاوه بر آمارهای تیمی، نمرات فردی بازیکنان ایران هم نشان‌دهنده نمایش ضعیف آنها حتی در مقایسه با بازی‌های قبلی همین تیم بود. تیمی که در بازی با فلسطین تمامی بازیکنانش نمره بالاتر از ۷ گرفتند در مصاف با هنگ‌کنگ ۴ نمره ضعیف زیر ۷ داشت و نمره بهترین بازیکنش هم از ۷.۸۵ تجاوز نکرد. این در حالی بود که بهترین بازیکن ایران در بازی با فلسطین یعنی سامان قدوس نمره ۸.۱۳ را کسب کرده بود. در مقابل فلسطین ۵ بازیکن برتر ایران سامان قدوس (۸.۱۳)، علیرضا جهانبخش (۷.۸۷)، شجاع خلیل‌زاده (۷.۷۷)، کریم انصاری‌فر (۷.۴۷) و احسان حاج‌صفی (۷.۴۵) بودند. از این جمع ۳ بازیکن در بازی بعدی از ترکیب خارج شدند که خروج شجاع خلیل‌زاده اجباری و خروج انصاری‌فر و حاج‌صفی با تصمیم سرمربی اتفاق افتاد. در مقابل هنگ‌کنگ برترین بازیکنان ایران به ترتیب رامین رضاییان (۷.۸۵)، میلاد محمدی (۷.۶۳) و مهدی قائدی (۷.۶۰) بودند. ضعیف‌ترین نمایش در مصاف با هنگ‌کنگ هم متعلق به شهریار مغانلو (۶.۶۸)، علیرضا جهانبخش (۶.۷۱) و روزبه چشمی (۶.۷۵) بوده است.