همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی : مسابقات مرحله گروهی جام‌ملت‌های آسیا، سرانجام به عجیب‌ترین شکل ممکن به پایان رسید؛ در ملغمه‌ای از شگفتی و تردید، جایی که نمی‌دانستیم تیم‌های مدعی واقعا دارند اینطور نتیجه می‌گیرند یا کاسه‌ای زیر نیم‌کاسه است! بازی‌های یک‌هشتم نهایی از روز یکشنبه آغاز خواهد شد و تیم ایران چهارشنبه‌شب در آخرین مسابقه این مرحله به مصاف سوریه می‌رود.
ژاپن به جای کره
نکته مهم روز پایانی مرحله گروهی این بود که کره‌جنوبی به هر مشقتی بود، دوئل با ژاپن در یک‌هشتم نهایی را پیچاند و به آن طرف جدول رفت. حالا ایران همانطور که انتظار داشتیم، در سمت آسان‌تر جدول باقی مانده، تنها با یک تفاوت؛ اینکه به جای کره، ممکن است در یک‌چهارم به ژاپن بخورد. این قرعه کمی سخت‌تر است؛ چراکه در این مرحله مسابقه با کره می‌توانست ساده‌تر باشد. اصلا اگر غیر از این بود، خود کره این همه به آب و آتش نمی‌زد که برود آن طرف جدول. حالا که ژاپن آمده این سمت، اگر کره هم همین‌جا می‌ماند به نفع ایران بود، چون در نهایت یکی از این دو تیم در یک‌هشتم به هم می‌خوردند و اوت می‌شدند و دیگری با تحمل هزینه‌های فراوان و صرف کلی انرژی به ایران می‌رسید. نهایتا اما این اتفاق رخ نداد. حالا ایران باید با سوریه مصاف بدهد و در یک‌چهارم به برنده ژاپن و بحرین بخورد. ۴تیم دیگر این طرف جدول هم که رقیب احتمالی ایران در نیمه‌نهایی از بین آنها مشخص خواهد شد، قطر، فلسطین، ازبکستان و تایلند هستند.
سوریه را نادیده نگیرید
حرف اساسی این مطلب اما همین چند کلمه است؛ اینکه سوریه را ببینید. بعد از شکست ژاپن برابر عراق و کوچ سامورایی‌ها به این طرف جدول، فضای جام‌ملت‌ها به‌شدت تحت‌تأثیر محاسبات مربوط به تقابل با شاگردان موریاسو قرار گرفت. همه دائم دنبال این بودند که ببینند چطوری ممکن است به ژاپن نخورند و سایر ماجراها. عیب بزرگ داستان این است که شاید تیم‌ها از سایر رقبا غفلت کنند. مثلا همین حالا عربستانی‌ها به‌شدت از دست کره‌جنوبی شاکی هستند و تصور می‌کنند تیم شرقی، به‌نوعی به آنها بی‌احترامی کرده است. بنابراین حتما شاگردان مانچینی با عطش و انگیزه مضاعف برابر کره به میدان خواهند رفت. این قضیه در مورد ایران هم صادق است؛ به این شکل که شاید ملی‌پوشان تحت‌تأثیر چنین فضایی، سوریه را نادیده بگیرند.
الان فضای رسانه‌ای کشور طوری است که انگار ایران با قدرت از سد سوریه گذشته و آماده مصاف با ژاپن می‌شود. چنین نگاهی به‌شدت می‌تواند خطرناک باشد. این نوعی بی‌احترامی به سوریه است؛ تیمی که در مرحله گروهی جان‌سختی فراوانش را به رخ کشید و با هیجانی خارج از وصف به یک‌هشتم نهایی رسید. اگرچه آمار و ارقام در تقابل‌های ۲تیم به‌شدت به نفع ایران است و سوریه طی ۳۰رویارویی فقط یک‌بار برنده بوده، اما حریفی که صعودش را آنطور با اشک و بغض جشن گرفته، نمی‌توان آسان پنداشت. تمرکز زودهنگام روی ژاپن می‌تواند مهلک باشد؛ سوریه، یک رقیب صوری نیست.